Beginnersfoutje?

Volgende week begin ik aan een nieuwe baan en voordat het zover is wilden we er graag nog even tussenuit met ons viertjes. We besloten niet te ver weg te gaan want onze meiden zijn beide wagenziek en je kunt je voorstellen dat een ritje van anderhalf uur dan geen goed begin van de vakantie is. Maar goed, ik dwaal af.

We zijn beland in Hoenderloo. Een heerlijk bosrijk gebied waar we lekker kunnen wandelen. De meiden lopen inmiddels zelf een stuk als we de hond uitlaten dus dan moet dit ook wel lukken toch?

Nu is timemanagement op dit moment sowieso al een uitdaging met het verzetten van de klok, maar vol goede moet gingen we vanmorgen op pad met onze tweelingwagen. De meisjes vonden het helemaal prima en genoten van alles wat ze om zich heen zagen. De eerste route die we kozen was het kabouter pad. Een superleuk stukje waar elke keer kleine kaboutertjes tevoorschijn kwamen. Twee blije gezichtjes en een blije papa en mama. Eenmaal bij ons beginpunt vonden we het toch wel erg kort en besloten er een route van 6km bij te plakken. Inmiddels was het kwart over 10 dus dat zouden we net zo’n beetje redden met het middagslaapje van de meisjes. We spraken af ze lekker in de wagen te laten tot ze onrustig werden en zo gingen we vol goede moed op pad. Na drie kwartier lopen vonden de meiden het mooi geweest en vond ik het stiekem ook wel leuk om ze het bos te laten ontdekken. Ervaren ouders zullen nu misschien al denken, doe het niet! Maar trots als we waren lieten we ze lekker gaan. Al snel vonden ze het lopen toch iets minder leuk dan gedacht en na wat gewissel tussen de nek van papa, op de arm bij mama en een poging ze weer in de wagen te krijgen faalden we enorm. De meiden zullen wel gedacht hebben, eenmaal eruit, blijft eruit. Of iets in die trant. Lopen wilden ze niet meer, ze bleven staan/zitten, als wij links gingen, gingen zij rechts en zo kan ik nog wel even verder gaan. Nou dan toch maar in de wagen. Yanou vond dit al snel prima en genoot lekker van een Appeltje. Lola was het er echter totaal niet mee eens en besloot het op een krijsen te zetten. En je denkt nu krijsen. Ja hysterisch gillen, niets is meer goed, geen mogelijkheid om te troosten en een rood aangelopen gezichtje krijsen. Vol goede moed als we zaten wisselde wat af om haar tevreden te krijgen, helaas zonder resultaat. Oke, dan toch maar met wat lichtelijke dwang de wagen in. Nou voor Lola geen enkel probleem, ze beweegt gewoon net zo lang tot ze een positie aanneemt waarvan ik denk, dit kan nooit fijn zijn? Maar goed, de aanhouder wint dacht ik nog en we besloten maar met een krijsend kind door te lopen in de hoop dat we snel bij het eindpunt zouden zijn. Mensen ging ons voorbij en keken ons met een neutraal, verbaast of medelevend gezicht na. Het kon me eigenlijk weinig schelen wat ze zouden denken maar je staat er toch even bij stil. Helaas duurde het ritje nog ruim een uur en al die tijd kregen we haar niet meer stil. Pogingen haar af te leiden mislukte compleet. Je voelt de wanhoop binnenstromen en wil alleen maar dat ze weer een beetje kalmeert. Na een paar bemoedigende woorden van een stel die we al eerder tegen kwamen, liepen we door. Het einde was in zicht en het kon nooit meer lang duren voor we weer op het vakantiepark waren. Inmiddels had Yanou er ook wel genoeg van en deed lekker met haar zus mee. Lang leven de tweeling. Gelukkig waren we snel daar en waren de meiden bij het binnenstappen van ons huisje gelijk weer hun vrolijke zelf.

Moraal van dit verhaal: wat voel ik me soms een slechte ouder als ik mijn kind niet kan troosten. Wat zou het handig zijn als er een handleiding bestaat voor ouders met kindjes die net lopen, of überhaupt een kleine leidraad ter voorbereiding. Helaas zullen we onze weg zelf moeten vinden en gaan we vast nog veel van dit soort avonturen beleven. En nu, nu zit ik van ellende wat maiswafels naar binnen te werken terwijl de meisjes heerlijk liggen te pitten. Parent life, i love it but these days :O oke, i rest my case.

Liefs,

Lineke