Bah, wat moet ik hier nu weer mee?

Misschien herinner je mijn eerste blog hier op Mamaplaats nog wel, die over mijn angst wanneer mijn zoon buiten speelt. Dat ik hem nog zo klein vind en hem het liefst tegen de grote boze buitenwereld bescherm maar dat ik hem tegelijkertijd ook niet voor de voeten wil lopen omdat hij er zo van geniet!

De afgelopen week was het hier vakantie en fijn buitenspeelweer.. waar ook gretig gebruik van is gemaakt. Casper kon er geen genoeg van krijgen, zelfs zijn grote idool opa was amper meer interessant; buitenspelen was cool en dat moest en zou gebeuren van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. En er waren zelfs één of twee momenten dat ik er van genoot, wanneer ik die kereltjes op het grasveld voor de deur zag spelen. Kind blij, mama blij, toch? Maar helaas duurde dat niet lang.

Eerder deze week floepte ineens het k-woord eruit en vandaag kwam ik erachter van wie hij dat had geleerd; zijn beste vriendje, de jongen waar hij altijd mee wil spelen en die steevast ’s morgens vroeg aan de deur staat om hem op te halen. Vanmorgen zaten ze samen tv te kijken bij mij binnen en de ene vloek na de andere  gooide het kereltje er uit. Dan bedoel ik natuurlijk niet woorden als "potverdriedubbeltjes" maar de nare ziektes en dergelijke. Ook was ik dik en dom volgens hem. En daar bleef het niet bij.. toen hij niet naar mij luisterde en ik iets van hem afpakte waar hij van mij niet mee mocht gooien (na twee keer vriendelijk vragen) maakte hij een schop beweging naar mij. Ik was hier enorm door van mijn stuk gebracht en heb hem naar buiten gezet.

Eigenlijk wil ik niet dat Casper nog met hem speelt, maar als ik dit aan Casper probeer uit te leggen raakt hij enorm overstuur. Het is tenslotte zijn beste vriend! En omdat hij zo dichtbij woont en ze op dezelfde school zitten (al is het niet in dezelfde klas) is er eigenlijk geen ontkomen aan. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met deze situatie aan moet, maar ik ben er absoluut niet blij mee.