Avondvierdaagse ... hoera!

De avond-vier-daagse; elk jaar weer een feest voor velen. Hele basisscholen trekken er op uit om de 5 kilometer of de 10 kilometer te lopen. Dat is al decennia zo en dat zal ook nog wel een hele poos zo blijven. Maar wat heb ik er een hekel aan!

Okee, dat zal ik even nuanceren: Ik heb geen hekel aan wandelen, sterker nog, als het aan mij ligt, ga ik elke week met vriendinnen anderhalf uur lopen. Gezellig bijkletsen, terwijl je geniet van de natuur en het is erg goed voor je.

Maar dan die avond-vier-daagse, ook wel a4d genoemd ... ugh! Als kind vond ik het al niks. Avond aan avond lopen op een op zich mooi plekje, maar ervan genieten kan niet, want ofwel er staan ineens 500 kinderen op 1 plek stil, ofwel je moet ineens als een idioot rennen om de kudde bij te houden. Dat vreselijke geslenter, waarbij je na 100 meter al blaren op je voeten krijgt, laat staan dat je de 5 kilometer volhoudt. De 3000 potjes met vet (of allerhande dieren "daar boven op die berrug") die je mee moet blêren. Die eeuwig durende laatste avond, waarbij je tot zo laat doorgaat dat het hele weekend dat er achter aan komt gevuld is met slapen en chagrijnig doen. De a4d is, zeg maar, niet zo mijn ding!

Laat ik nu gezegend zijn met een kind dat, net als zijn moeder, liever lui dan moe is :) Zijn woorden over de a4d? "Ik doe ff niet mee hoor, want na een kwartier lopen ben ik al moe!" Wahahaha!