Anne´s eerste schooldag

Vandaag is het zover: Anne´s eerste schooldag. Wat heeft hij hiernaar uitgekeken, al maandenlang. Maar nu hij eindelijk echt naar de basisschool mag, is de spanning groter dan zijn enthousiasme. Hij heeft zich helemaal aan het voeteneind van het bed verstopt, maar ik probeer niet teveel aandacht te geven aan zijn fysiek verzet. Dus sla ik de dekens terug en neem hem stevig in mijn armen, terwijl ik hem vervolgens help met aankleden.

Als ik de gordijnen opendoe, zie ik in het licht van de lantaarnpaal stevige regendruppels in de plassen storten. Bah, geen weer om lekker naar school te fietsen. We gaan dus mooi met de auto, bedenk ik, hoewel ik daar eigenlijk ook een hekel aan heb. Al die auto´s die bumper aan bumper staan te dringen om het dichtste bij het schoolhek te kunnen parkeren... niks voor mij. Maar om Anne nou meteen de eerste keer helemaal doorweekt over te dragen aan zijn juf, vind ik voor beide partijen niet sympathiek.

De juf zit al klaar bij de ingang van het klaslokaal om alle kinderen te begroeten. Na een dikke knuffel loopt Anne stoer de klas in, zonder mij. Hij loopt wat rond, blijft midden in de klas stilstaan, kijkt onwennig om zich heen. Wat is hij toch kwetsbaar. Als hij mij voor het raam ziet staan, springt hij op en geeft mij een heleboel handkusjes. Het liefst ren ik naar hem toe, de klas in, en zou hem zo weer met me mee willen nemen naar huis. Maar ik blijf dapper staan en zwaai nog even naar hem met mijn grootste lach, voordat ik me omdraai en wegloop. In de regen laat ik mijn tranen de vrije loop. Wat is loslaten toch een hardvochtig proces.

Snel naar huis, voordat een vriendin in de regen op de stoep op mij staat te wachten. Ze heeft een tijd in het buitenland gewoond en heeft sinds kort weer voet op Nederlandse bodem gezet. We hebben elkaar meer dan een jaar niet gezien, terwijl er meer dan genoeg is gebeurd in onze levens. Zodra haar jas aan de kapstok hangt, beginnen we een race tegen de klok om de verloren tijd in te halen. 

Ondertussen belt de secretaresse van mijn advocaat. De rechtbank wil een zitting plannen. Of ik verhinderdata heb voor de komende vier maanden? Vier maanden! Tegen die tijd ga ik zo´n beetje bevallen... Nou ja, de rechtbank is vlak bij het ziekenhuis, bedenk ik. Maar een zitting is wel het laatste waar ik op zit te wachten. Ik ben me ineens weer pijnlijk bewust van de strijd tussen mij en mijn ex, de vader van mijn kinderen. 

Het is alweer tijd om Anne van school te halen. Met rode wangen zit hij op mij te wachten. De juf is tevreden over hem. Hij heeft volgens haar leuk meegedaan, en wat is het toch een lief jongetje, voegt ze eraan toe. Dat doet een moederhart goed. Anne is minder enthousiast. Hij vond het maar saai, zo verwoordt hij de eerste ochtend in z´n nieuwe klas. Het zal vast nog even duren voordat hij z´n draai heeft gevonden, maar ik zie aan z´n ogen dat hij best heeft genoten. En ik? Ik ben erg blij dat hij vanmiddag gezellig thuis is. Hele dagen naar school doen we wat mij betreft pas als we er allebei aan toe zijn...