Angst

Sinds kort is mijn dochter van 3 doodsbang om te gaan slapen. Ik kan geen direct aanwijsbare reden bedenken, maar het schijnt sowieso wel bij haar leeftijd te horen: een kind tussen de 3 en 4 jaar is zich al erg bewust van dingen, maar is nog te jong om alles in het juiste perspectief te kunnen plaatsen. Alle ( maar dan ook echt alle ) lampen moeten s`nachts in haar kamertje aanblijven. Verder zegt ze iedere avond wel 3 keer dat ik de wasmachine niet aan mag zetten ( vindt ze een vervelend geluid als ze in bed ligt ) en dat de lampen dus allemaal aan moeten blijven.

Angst kan dan ook een ontzettende impact op je hebben als je jong bent. Ik heb een hele angstige herinnering van toen ik zeker niet ouder dan 4 jaar was en ik voel de emotie nu nog. Mijn ouders moesten even weg en ze zouden de babyfoon bij de buren neer zetten. Omdat de buren die avond ook oppas hadden, was afgesproken dat de oppas ook via de babyfoon naar mij en mijn zusje zou luisteren. ( vergeet niet: het was een hele andere tijd toen ) Normaal gesproken werden we nooit wakker en mijn moeder had dan ook gezegd dat het niet nodig was om tussendoor naar ons te gaan kijken. De oppas van de buren deed dat toch en zo kan ik me herinneren dat er plots een vreemde ( in mijn ogen: een boef ) naast mijn bedje stond. Ik deed alsof ik sliep en ben bij mijn jongere zusje in bed gekropen. Wat was ik bang!

Als ik naar het heden kijk heb ik behalve allesomvattende angsten, zoals het verliezen van mijn kinderen, ook kleinere angsten. Zo loopt er sinds kort af en toe een muis door ons huis. Ik draai mijn hand niet om voor een behoorlijke spin, maar zo`n miezerig snelheidsmonster dat zelfs door kiertjes past ter grootte van een potlood kan mij echt de stuipen op het lijf jagen. Ik krijg er hartkloppingen van en sta te trillen als ik dat beestje stuurloos door onze woonkamer zie rennen.

Kortom: die lampen bij mijn dochtertje blijven voorlopig lekker aan!