Anders dan de ggd zou willen.

Hallo!!

Ik zal mij even voorstellen, ik ben Rayn een jongetje van bijna 2. Nu zou je zeggen wat is daar bijzonder aan? Nou dat zie je dus aan de buitenkant niet. Het enige wat je ziet is dat mijn hoofd groter is dan mijn leeftijdsgenoten en dat ik nog niet los loop.

Laat dat nou juist het probleem zijn, volgens de schema's van de ggd loop ik niet in het zoals hun het zeggen lijntje. Mijn moeder heeft al een enorme hekel gekregen aan schema's en lijntjes, kom er ook niet mee aan want ze doet je wat! Zo erg haat ze ze. Toen ik geboren was begon het er al mee, ik zat 5 min buiten het schema voor het drinken. Mama was boos toen we niet naar huis mochten boos en verdrietig tegelijk. Ze heeft nachten naast mijn couveuse gezeten tegen mij zitten praten mij proberen te troosten, pakken mocht ze mij niet van de dokters, terwijl ze zelf heel bang was omdat het niet goed met mij ging. Niet echt de bevalling die je iemand toe wenst maar goed mama heeft mij nooit alleen gelaten en gevochten voor wat ze kon.

Ik ben vaak bij dokters met van die witte jassen, ook ik ben bang van ze nu. Bang doordat ik onder een hele grote ring moest en er vier witten jassen op mij doken omdat ik niet wilde. Sinds dien slaap ik slecht, ben ik vaak onrustig, ik heb vaak pijn in mijn oren en al 2 keer geopereerd. Ik ben de nachtmerrie van mijn mama haar werk. Ze zien alleen maar een lastige mama die het voor mij opneemt en bij mij wil zijn als we naar de dokter moeten. De mama die mij helpt, mij troost, er voor mij is zien ze niet, ze vinden dat ze er nooit is op haar werk ondanks alle vrije dagen die ze er voor opnam en bijna nooit tijdens haar werk weg moest voor mij. Ik ben bijna 2 maar mama haar werk heeft mij nu al geleerd dat het soms beter is om te liegen erover. Iets wat mama nooit gedaan heeft, ze is altijd tegen iedereen eerlijk geweest.

Dat loont niet dat hebben ze mij nu wel geleerd. Ik ben nog steeds dat jongetje op het kinderdagverblijf, je vriendje om mee te spelen, je broertje je neefje je buurjongen. Maar sinds de dokters mij een stempel hebben gegeven ben ik dat niet meer. Nu ben ik dat jongetje met een hele grote dikke stempel op zijn voorhoofd omdat hij anders is, anders dan de statistieken, anders dan he lijntje in het boekje van de ggd. Maar weetje ik ben nog steeds mama haar schatje, papa zijn boeffie en mij. Broer zijn maatje. Ja mijn wereld is anders, dat ben ik ook. Maar weet je wat mijn mama nog steeds roept ondanks alle ellende? Je bent mijn wereld, mijn kanjer! Mijn zoon en ik hou van je tot aan de maan en de sterren en weer terug!! Jij bent jij en jij bent mooi!