Altijd maar die kriebels!

Ja, ik weet het, er zijn al zoveel blogs over luizen. Toch ga ik er ook 1 schrijven. Het vreselijke leed dat luizen heet. 

De kleine irritante kriebelbeestjes. Gisteren kwam er weer een juf naar mij toe om te melden dat er luizen waren gesignaleerd. Ik krijg dan meteen weer de kriebels en word lichtelijk boos. Niet op mijn kinderen, wel op die beesten. Wáárom??? We waren er weer vanaf! Een hele tijd ook al. Nu zijn ze weer terug. Telkens weer opnieuw beginnen. Iedereen weer opnieuw controleren, weer dat ellendige kammen en weer chagrijnige kinderen omdat dat kammen geen pretje is. Het duurt een eeuwigheid. Al helemaal met 5 kinderen, waarvan er 1 een heerlijke bos krullen heeft en zo'n fijne luizenkam er maar met moeite doorkomt. Geschreeuw, huilen omdat het pijn doet en dan die stank van die anti luizenproducten.

Nee, ik ben geen luizenmoeder. Zou het ook nooit willen zijn, maar veel respect voor de moeders die het wel doen. Als ik er ook maar 1 zie, dan kriebelt het bij mij nog dagen lang na, ookal heb ik ze zelf niet. Er staat mij hier de komende dagen nog heel wat te doen. Chagrijnige kinderen inbegrepen.