Als ze toch eens wisten ...

Vandaag zouden we een auto kopen. Mijn man rijd heel veel kilometers in de week dus we gingen gezellig op zoek. Nadat hij wat voorwerk had gedaan online, had hij een leuke auto gevonden in Etten-Leur. Niet zozeer naast de deur maar goed. De oudste kwam ons wakker maken maar besloot verder ook niet mee te werken. Hij wilde geen kleren aan en al zeker geen schoenen. Mijn jongste is nog geen jaar dus dat was op zich niet zo'n probleem. Ze werkte niet heel erg mee maar ook niet enorm tegen. Kortom een gewoon begin van de dag. Mijn zoontje wilde ook geen jas aan want het was lekker buiten ... Nou ja dan maar geen jas. Hup alles inladen en gaan! 

Het ritje was gelukkig geen totale ramp. Mijn zoontje heeft even in de auto gezeurd over eten en drinken maar omdat dit niet mijn eerste "ritje" is was ik goed voorbereid. De kinderen hebben gelukkig verder nog gezellig gelachen. Zijn zusje moet eigenlijk altijd overal om lachen. 

Eindelijk aangekomen bij de garage bleek nog een ander stelletje geïnteresseerd in de auto die wij ook op het oog hadden wat leidde tot dat wij moesten wachten. Mijn zoontje was heel lief aan het spelen en een beetje aan het springen en dansen op zijn manier, heel schattig vond ik, toen een medewerker van de garage langsliep en zei: 'Hey je voeten staan gek!' Verbaasd en ook een beetje op mijn ziel getrapt reageerde ik met: 'Ja heeft ook een afwijking aan zijn voeten en is daar twee keer aan geopereerd.' De man reageerde door schaapachtig te lachen... 

Helaas is dit niet de eerste keer dat dit gebeurd. Een tijdje terug was ik in het Nijntje museum en een mevrouw zei semi enthousiast: 'oh kijk nou! Dat kindje staat in een plié met zijn voetjes!' Ze vond het bijzonder en ik kreeg wel de indruk dat ze het oprecht bedoelde maar toch. In het winkelcentrum waar ik wel eens kom zei een verkoopster: 'och kijk nou dat kindje staat met zijn voeten naar buiten! ' al lachend en keihard door de winkel. Ik heb dat maar laten gaan maar dit is nog maar een kleine greep uit opmerkingen die ik regelmatig hoor. Over mijn 3 jarige zoontje. Ik snap niet waarom mensen denken dat ze het recht hebben om zomaar zulke dingen te roepen. Mensen roepen die dingen omdat ze niet beter weten en omdat ze er verder geen kwaad achter zoeken. Ik leef er al drie jaar mee en ik zie zijn voeten niet eens meer. 

Als mensen naar mij toekomen om te vragen van goh wat is er aan de hand met zijn voeten? Dan vind ik dat natuurlijk geen enkel probleem om uit te leggen, maar als volwassen mensen hem uitlachen, al wijzend een opmerking maken over zijn voeten vind ik dat erg ondoordacht en respectloos. Het is wel mijn kind waar je een opmerking over maakt. Als je iemand op straat ziet met een been roep je ook niet al wijzend over straat van 'Hey kijk nou die heeft een gek stompje waar zijn been hoort te zitten.' Dan kan je altijd naar iemand toelopen en er een vraag over stellen of het gewoon laten. 

Toen we in Centerparcs waren niet zo lang terug was er een groepje die moesten lachen om mijn zoontje's voeten. Ze wezen en lachten. Ik ben er naartoe gelopen om te vragen waarom ze zo lachten en toen zeiden ze dat hij zo gek liep. Tsja. Dat zou zomaar eens kunnen maar is dat dan een reden om iemand en dan zeker een kindje van 3 uit te lachen? Nogmaals ik geloof ook heus niet dat het met opzet gedaan wordt maar neemt niet weg dat dit wel kwetsen is. Ook dit gebeurt wel vaker.

Ik denk dat mensen niet beseffen dat het een afwijking is en dat ze denken dat hij het misschien zelf zo neerzet of iets maar ik hoop wel dat mensen na het lezen van mijn blog beseffen dat ze voorzichtig moeten zijn met zulke opmerkingen en dingen. Je weet nooit wat erachter zit.