7 jaar geleden
Als kind geloof je heilig
Je geloofd heilig in je ouders. Zij zijn de enige op de hele wereld die nooit tegen je zouden liegen. Die niet zomaar iets verzinnen...
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik was 8 jaar en zat in groep 4. Mijn ouders waren net gescheiden toen ik een aantal stoere jongens ( vond ik toen) uit mijn klas grapjes hoorden maken over de sint. HIJ zou niet bestaan en de pieten ook niet. Het was allemaal nep en dat wisten zij ( uiteraard) al láááng. Ze deden stoer en lachten andere kinderen uit die hen tegenspraken.
Ik was altijd al een stil meisje. Ik zat in gedachten verzonken en wist gewoon zeker dat wat zij zeiden een leugen was. Het kon niet anders. Als kind geloof je heilig. Niet zozeer in het bestaan van de sint en de pieten, maar je geloofd heilig in je ouders. Zij zijn de enige op de hele wereld die nóóit tegen je zouden liegen. Die niet zomaar iets verzinnen. Als je ouders iets tegen je zeggen is dat de waarheid. Punt.
Zo geloofde ik ook altijd dat ik mijn versgeperste sinaasappelsap snel moest opdrinken omdat anders inderdaad de vitamientjes eruit zouden vliegen. Ik kon bijna zweren dat ik ze zág wegvliegen als ik te lang wachten. Het was een feit dat als je je verslikte, iets je verkeerde keelgat ingeschoten was. 2 keelgaten. Dat kan. Dat kon…
Ik hield dus wijselijk mijn mond toen ik met mijn 2 jaar jongere zusje naar huis liep. Letterlijk 12 meter van school, de flat waar we sinds kort met onze moeder woonden. Eenmaal binnen vuurde ik gelijk de brandende vraag op mijn moeder af. Geen seconde had ik gedacht dat wat de jongens van school zeiden weleens de waarheid zou kunnen zijn. Ik stelde dan ook de vraag met mijn zusje erbij. Mijn moeder ging op de bank zitten, opende haar armen en zei “kom even bij me zitten meisjes”. En toen wist ik genoeg. De dubbel was geknapt.
Papa en mama hadden al die jaren gelogen. Echt bewust gelogen. Over iets, over iemand die niet bestond. De leugen werd alleen maar aangedikt door te zeggen dat we lief moesten zijn omdat we anders niks in onze schoen zouden krijgen, want de sint en pieten horen en zien alles. Dat we maar extra hard moesten zingen voor ze,dat het bonzen op de deur de pieten waren,dat zij ons verraste met een zak met cadeaus. Zomaar. Dat wij in de flat geen schoorsteen hebben was totaal onbelangrijk. Een detail waar ik nooit over na had gedacht.
We huilden tranen met tuiten. Mijn zusje was vooral boos. Niet op mijn moeder, maar op mij. Dat ik dit durfde te vragen met haar erbij. En nu 23 jaar later doe ik precies hetzelfde. Mijn kinderen van 2 & 6 geloven heilig in de sint. Ze genieten van deze tijd van het jaar. Tellen letterlijk de dagen af tot aan pakjesavond, zitten elke avond keurig om 18:00 klaar voor het sinterklaasjournaal en rennen 's morgens de trap af wanneer ze de avond ervoor hun schoentje hebben gezet. Met pretoogjes pakken ze hun cadeautje uit en proppen hun mond vol met pepernoten. De intocht van de sint vinden ze spectaculair en spannend. Spannend dat zo'n bekend iemand nu zo voor hun staat. Dat ze hem een handje kunnen geven en met ze op de foto kunnen. Dat ze zelf ook als pietje verkleed de straat op mogen.
Hoe heerlijk ik het ook vind om mijn meisjes zo enthousiast te zien, toch vindt ik het ook erg. Erg dat ik, net als mijn ouders, ook tegen ze lieg. Hoe lang zal mijn oudste nog geloven? Van de week vroeg ze al of de sint die bij ons komt de “echte” sint is. Ik maakte er een verhaaltje van over hulpsinten. Leugen op leugen op leugen. Hoe lang zal ze nog geloven en hoe zou zij het vinden als ze ontdekt hoe het echt zit? Het is een dubbel gevoel. Liegen over iets om je kind blij te zien, over iets waar alle kinderen in geloven.
Dat je blindelings geloofd in wat je ouders je zeggen. Dat doen kinderen op die leeftijd. Ik sta stil bij het feit dat ik ze straks troosten moet om iets wat wij als ouders zijnde staande hebben gehouden. Hopelijk kunnen zij mij vergeven en denken ze eerder aan alle leuke jaren die ze hebben gehad door te geloven in een goedheiligman die zo vrijgevig is dat hij op zijn verjaardag liever geeft dan neemt. Want dat is een principe dat ik mijn kinderen wel graag meegeef. Aardig zijn voor andere, behulpzaam en vrijgevig. Want als je goed doet voor een ander, doet een ander dat ook voor jou. Helaas is dat niet altijd het geval, maar dit is iets waar ik graag in geloven wil.
Anoniem
Ach wat mooi verwoord. Echt prachtig geschreven en zooo waar. Je liegt je kinderen voor. Ik herinner me als de dag van gisteren hoe teleurgesteld jij en je zusje waren toen jullie de waarheid hoorden. Je voelt je als moeder dan ook ellendig omdat je toch een aantal jaar je eigen kindjes die niet mogen liegen hebt voorgelogen. Tja, het blijft een lastig verhaal, maar het is ook weer zoooo leuk als je de spanning ziet bij de meisjes en het enthousiasme. Ondanks al het gedoe momenteel met betrekking tot Zwarte Piet hoop ik dat deze traditie nog jaren blijft bestaan. En ja, dat ook jouw meisjes later hun kinderen het sprookje vertellen van Sint en de Pieten.
Anoniem
Ik wil naar mijn meiden eerlijk zijn, we hebben zelf weinig met het gebeuren maar we willen hun uitleggen wat sintnikolaas vroeger gedaan heeft en waarom wij het nog als kinderfeest zien. We zullen wel mee doen maar niet liegen maar vooral geschiedenis over hebben, en dat nu sinten er zijn om hem te eren. Hetzelfde met sint maarten
Anoniem
Ik heb hun vragen altijd beantwoord met wat denk je zelf. En ik heb mij ingedekt dat je niet mag liegen, alleen als het iets van een leuke verrassing is . Voor de oudste zal het wel het laatste jaar zijn.