Als je slaapt

Het is een cliché dat mij op het lijf geschreven is, omdat ik nooit ontken dat ik de dagen met een driejarige in mijn aura hard werken vind: je bent het liefst als je slaapt. Maar die waarheid is geen cliché geworden omdat kleine kinderen overdag draken zijn, maar omdat ze 's nachts, hoe is het mogelijk, nóg schattiger zijn dan in wakende toestand. De volledige overgave en daarom de kwetsbaarheid die je uitstraalt trekt aan de elastiekjes van mijn moederhart en laat ze met een venijnige tik weer los. Het doet zeer, maar op de zoetst mogelijke manier. Want daar lig je, onder je Paw Patrol dekbed en met de metalen vuilniswagen in je armen geklemd (mijn kind is nooit een beren- of poppentype geweest). Een been steekt onder je dekbed uit en is koud geworden omdat je pyjamabroek tot boven je knie is opgeschoven. Als ik het zachtjes recht trek murmel je iets. Babydieren en mensenkinderen maken dezelfde soort geluidjes - soms ben je net een poesje. Zo noemen we je ook. Dat kan bijna niet meer. Nog even en je gaat dat soort dingen stom vinden, want, laten we wel wezen: 'Mij ben een grote jongen!' Maar ook dan ga ik 's avonds laat bij je kijken en verwonder ik me over het volste vertrouwen dat je mij zomaar schenkt, als je daar ligt te slapen en weet dat je bij ons veilig bent. Ik hoop maar dat ik je dat gevoel heel lang mag blijven geven. Ik zal er alles aan doen. Welterusten.

Fotocredit: Ayse A via Unsplash