Als je kind vies is van jou

Als klein meisje drink je bij je moeder. Aan de borst of uit de fles. Je sabbelt, zodra je de kans krijgt, op de neus van je moeder wanneer ze haar gezicht dichtbij de jouwe houdt. Als peuter at je graag mee met mij wanneer ik de ochtend begon met een bakje yoghurt met muesli en fruit. Samen van dezelfde lepel. Geen enkel probleem.

Mijn 2 jarige vindt het ook maar wat leuk om met mij mee te eten. Dan neemt ze een hap van mijn boterham of een slok van mijn Jus d'orange. Mijn 6 jarige vindt dit ineens vies. Sinds wanneer? Als ik haar ernaar vraag haalt haar schouders op en trekt een vies gezicht al nee schuddend. “Ik vind het gewoon vies mama”.

Het koekje wat haar zusje liet liggen wil ze niet opeten want Demi heeft ervan gegeten. Standaard wanneer ze iets krijgt wat haar zusje niet wil eten vraagt ze nu of haar zusje er echt niet aan heeft gezeten want anders wil ze het niet.

En dat geldt niet alleen voor haar zusje hoor, ook voor mij, haar vader, opa of oma. Ze wil gewoon niet iets waar eerst een ander aan zat, ongeacht wie het was en waar het om gaat. Mijn kleine meid maakt het allemaal niks uit. Ook al heeft het op de grond gelegen en vragen wij ons af of het nu wel zo lekker is zo'n koekje vol zand, stopt ze het zonder blikken of blozen in haar mond. Ookal kraakt het aan alle kanten in haar mondje, ze eet het smakelijk op.

Mijn oudste wordt ook groot. Ze is echt een mini puber. Ze kan zo wijselijk uit de hoek komen en alles voelt ze aan. Ze maakt zich ook zorgen om alles en iedereen en ze is een echte dromer. Ze lijkt op mij. Ach, je wat lijkt ze op mij... Soms is het alsof ik haar hoor denken. Dan zie ik mezelf als klein meisje voor me. Het meisje dat weinig echt uitsprak maar wiens gedachten nooit stilstonden. Het meisje dat dacht dat ze de wereld op haar schouders dragen moest.

Dit mini pubertje heeft duidelijk een eigen wil. Dat heeft mijn Peuter ook uiteraard, want 2 is nee ;)

Maar dat is een fase. Mijn oudste wil zo graag laten zien wie zij is en wat zij vindt, maar wat ze denkt laat ze niet vaak blijken. Als ze ineens in snikken uitbarst, veel feller reageert dan dat je verwacht of wanneer ze ineens stil in een kussen wegkruip. Dat moet ik haast uit haar trekken wat er is. Ze heeft behoefde om te praten. Te praten over wat haar bezig houdt, maar de eerste stap zal ze niet zetten en dat doet mij dan ook weer denken aan hoe ik was en ook nog vaak wel ben. Ik ben ook geen prater en vermijdt het liest conflicten.

Maar wat betreft iets eten wat een ander eerst heeft aangeraakt is ze heel resoluut. Daar begint ze niet aan. Of je krijgt tienmaal de vraag of er echt niet van is gegeten en dan nog kijkt ze me sceptisch aan voordat ze een hap neemt. Zolang mijn kleine uk nog niet “vies” van mama is laat ik het lekker zo en over een aantal jaren zie ik wel weer hoe het is met een mini puber en een “echte” puber in huis. Maar dat komt later, veeeeeeel later.