Als je er niet zijn kan

Het ergste gevoel voor een ouder is als je kind pijn heeft en jij die pijn niet kan wegnemen. Je kan er zijn voor je kind, haar troosten en zeggen dat het allemaal goed komt.                                                                                      Je kind knuffelen en bewonderen om haar kracht en doorzettingsvermogen.Ondanks de pijn, de onmacht en het verdriet lacht ze. Ze wil naar school, ze wil leren lopen met de krukken en ze wil alles zelf doen. Ze heeft je hulp niet nodig. Zegt ze...

Ik ben boos en verdrietig. Boos op het meisje dat mijn dochter opzettelijk in haar buik stompte waardoor ze zo hard op de grond terecht kwam dat ze schreeuwde van de pijn. Ik kon haar niet troosten. Ik was op werk. Mijn kind werd niet getroost. Ik voel me machteloos en verdrietig dat ik er niet kon zijn juist toen ze mij nodig had.De juf vond dat ze zich niet zo moest aanstellen. Nu heeft ze haar voetje in het gips. De hele middag zat ze in het ziekenhuis. Ze lachte door haar tranen heen.

Ik ben ook boos op de juf. Die de situatie verkeerd inschatten. Die niet zag dat mijn kind pijn had. Die mij niet gebeld heeft direct nadat dit gebeurt was, die haar niet geloofde en die het kind dat mijn dochter duwde niet heeft aangesproken op haar gedrag. Nu kan mijn dochter niet naar zwemles en niet afzwemmen, niet naar het feestje van haar vriendin aanstaande vrijdag. Ze kan niet eens de trap oplopen of haarzelf aankleden.

Ik voel me machteloos.                                                                                                                                               Ik ben een moeder en als moeder wil je het beste voor je kind.                                                                                 Je wilt haar pijn wegnemen. Je wilt er altijd voor ze zijn, maar langzaam aan wordt het pijnlijk duidelijk dat je er niet altijd kán zijn en dat maakt mij verdrietig.

Hinkelend komt ze naar me toe met een lach op haar gezicht. “Kijk hoe goed ik dat kan mama” zegt ze. Ik krijg tranen in mijn ogen en lach terug. “Je bent een stoere meid”. Ik ben trots. Trots dat ze zich niet uit het veld laat slaan en positief blijft ondanks dat alles nu moeizaam gaat en dat ze sommige dingen moet laten. Ik kijk haar na terwijl ze haar krukken pakt en zich naar de bank verplaatst.

Ze laat zich niet kennen. Ondanks mijn boosheid, verdriet en gevoel van onmachtt lach ook ik door mijn tranen heen. Als zij het kan, kan ik het ook.