Als ik 8 ben, dan denk ik dat ik het wel kan.

Dinsdag is mijn (thuis)werkdag. Diva is de hele dag bij oma. Kleuter zit op school. Tussen de middag haal ik hem op en eten we samen een broodje. Gezellig even met z'n tweetjes. Terwijl we onze boterhammetjes eten, vraag ik hem hoe het op school was. Hij vertelt altijd graag over school. De ene keer kletst hij honderduit, de andere keer blijft het bij een soort brommend antwoord als 'leuk' en 'ik weet niet meer wat ik heb gedaan'. Deze middag zat hij blijkbaar in zijn praatstoel.

Hij vertelde over de werkjes die hij had gedaan, welk boekje de juf had voorgelezen en dat ze niet buiten konden spelen want het regende. Maar ze mochten wel in de grote hal bij de peuterzaal spelen. Dat vind hij ook altijd erg leuk. Ze kunnen daar rennen, klimmen en klauteren. Ideaal. Ik vroeg hem wat ze in de hal hadden gedaan. “Ja mama, iets van hoepels en er doorheen springen en we mochten met ballen gooien en vangen”. Hij denkt nog even na en zegt dan: “Oh ja, weet je, er waren ook van die gekleurde dingen. Ik weet even niet meer hoe het heet. Ze waren gekleurd, hadden een touwtje en je mocht er op lopen.” Ah ja, die dingen ken ik, klossen. “Goed zo mama, dat bedoel ik ook. Klossen.” Blij met het compliment van mijn zoon vraag ik hem of hij ook op klossen kan lopen. Nee, dat kon hij niet. Andere kinderen uit zijn klas wel, maar sommige ook niet. Zelf had hij wel geoefend, maar het lukte nog niet zo goed. Hij keek me nog even bedenkelijk aan en zei toen: “Als ik over een paar jaar 10 ben, dan denk ik dat ik het wel kan hoor. Op klossen lopen. Of wacht, ik denk ook wel dat ik het kan als ik 8 jaar ben. Maar nu ff niet hoor, ik moet al zoveel dit kan ik er niet bij doen.”

Tsja, het leven van een 4-jarige is ook reuze zwaar. Heerlijk als je je alleen maar druk hoeft te maken over het leren lopen op klossen. En ja, 8 jaar is al héél oud. Dan kan-ie het vast wel ;-)!