Achternichtjes, hunebedden en een geslaagde familiedag

“Waar is Dunya?” vragen ooms en tantes steeds die aankomen, nadat we elkaar begroet hebben. Ik wijs naar de speeltuin. Toen we hier arriveerden riep Dunya: “Nu ken ik het weer!” en rende juichend naar de airtrampoline. Geen tijd om even te zitten, geen zin om te drinken, geen honger. Na een lange treinreis is het een verademing om los te kunnen gaan. Iedereen die wil weten waar ze is, tuurt de speeltuin af vanaf het terras op zoek naar een roze meisje. Dan volgt er al snel iets van: “Oja, ik zie haar al!”. Op het station van Steenwijk werden we opgepikt door een tante. Opgelucht haalde ik adem, want ik had geen telefoonnummer van familie en ik wist wel dat we opgehaald zouden worden. Maar niet door wie. Ik was echt niet goed voorbereid op weg gegaan. Gelukkig kwamen we precies op tijd aan en waren we zelfs als eerste op de familiedag. Dat vonden wij niet erg, mijn tante en ik. We zochten het beste plaatsje op het terras, met uitzicht op de speeltuin. Perfecte harmonie, het weer, de mensen, de omgeving. Zelfs de treinreis liep perfect.

Hunebedden

Steeds meer familie druppelt binnen in Havelte. Een vrolijk weerzien met ooms en tantes en neefjes en nichtjes met hun kinderen. Ook die waaieren uit over de speeltuin en we hebben er geen omkijken naar. Als Dunya even komt kijken vraag ik of ze wat wil drinken. Ja, chocomel natuurlijk. Ook een soesje wil ze wel, of twee, of drie. Ze moet het drinken laten staan omdat we met een groepje ooms en tantes naar de hunebedden gaan. Ik kwam daar vroeger wel geregeld, toen ik nog in Drenthe woonde. Maar in Amsterdam zijn geen hunebedden en dit is dus een leuke kans om ze even aan Dunya te laten zien. We hollen achter de rest aan en Dunya klimt op het hunebed. Helemaal bovenop zit ze en ze heeft een mooi uitzicht waarschijnlijk. Maar dan loopt de rest naar een ander hunebed en zeg ik: “Kom gauw, we gaan met ze mee!” Dan ontstaat er een probleem. Want hoe moet ze eraf? Gelukkig is er iemand die het aan zag komen en zij klimt met gemak op de stenen en helpt Dunya naar beneden. “Wij hebben familiedag!” vertelt Dunya. “Volgens mij is het Nationale familiedag vandaag!” zegt de mevrouw. “Want wij hebben ook familiedag.”

Milaan

We maken een wandeling over de hei. “Hier is een bom neergekomen in de Tweede Wereldoorlog” vertelt mijn kleine neefje dat nu twee koppen groter is dan ik. Dunya is onder de indruk van het enorme gat. Ze leest uitgebreid wat er op het bordje staat. Onderweg vertelt mijn neefje dat hij net voor zaken uit Milaan komt. Tja, kleine kinderen worden groot, alleen zie ik ze zo weinig dat ze in mijn beleving nog steeds kinderen zijn. Zijn kleine broertje woont nu in Hong Kong. Die jongens zien tenminste wat van de wereld. Ik vraag me heel even af of het erg is dat ik die ambitie nooit gehad heb. Vriendinnen hebben vaak wel een tijdje in Amerika of Engeland gewoond, in een gastgezin bijvoorbeeld. Voor mij was het al een hele stap om te verhuizen van het veilige Drenthe naar de wereldstad Amsterdam.

Woezel en Pip

Ik kijk naar Dunya die naast me loopt. Ze zet pijlen in het zand, zodat we de weg terug kunnen vinden. Onderweg vertelt ze opgewekt over de boeken die ze heeft gelezen. Over Koning Bobbel die niet meer mee kon met de rondvaartboot omdat die vol was en daarom op het dak moest zitten. Daarna vertelt ze nog over Woezel en Pip. Iedereen luistert aandachtig naar haar verhalen. Ik ook, vol trots. Wat kan ze dat goed en wat is het toch een vrolijk kind. Maar niet oppervlakkig. Ze weet wat ze doet en zegt en ze denkt na over wat ze leest. En ze kan het navertellen. Ze ziet er gelukkig uit en we genieten van elkaar. Elke dag opnieuw. Waarom zou ik dan in vredesnaam twijfelen aan de keuzes die ik heb gemaakt?

Barbecue

Als we gaan eten hoeft Dunya geen saté of hamburgers van de barbecue. Een paar patatjes is genoeg en daarvan krijgt ze al buikpijn. Om meteen te vragen of ze terug mag naar de speeltuin. Wel ja, morgen kook ik wel weer, dan zorg ik dat ze wat meer binnenkrijgt. Het buffet van vorig jaar was een groter succes met haar. Daar zaten heel wat lekkere dingen tussen. Maar dit is wel erg leuk en Dunya wordt er niet minder van als ze een keertje niet eet.

Achter- achternichtje

Samen met een nichtje zit ik wat ervaringen uit te wisselen en we kijken samen naar onze kinderen die samen aan het spelen zijn. Even later ga ik naar ze toe. “Kijk mama, dit is Rosella” zegt Dunya en ze wijst op het meisje tegenover haar op de familieschommel. Ik knik vrolijk: “Dat weet ik.” Verbaasd kijkt Dunya me aan. “Hoe ken jij haar?” Ik lach. “Haar mama is mijn nichtje! Rosella is mijn achternichtje.” “Huh?” zegt Dunya even uit het veld geslagen. Om het verhaal compleet te maken voeg ik eraan toe: “Dus Rosella is jouw achter- achternichtje”. Ze vallen samen bijna om van het lachen. Hoe verzin je het. Sluit je vriendschap met een meisje dat je tegenkomt in de speeltuin, blijkt het je achter- achternichtje te zijn! Vanaf dat moment zijn ze onafscheidelijk. Grappig hoe anders het is dan vorig jaar. Toen hebben ze elkaar niet opgemerkt. Dunya speelde met een achterneefje van mij en met een achternichtje dat flink wat ouder is dan zij. Maar daar heeft ze nu geen aandacht voor.

Familieschommel

De familieschommel, dat is het helemaal deze keer. Samen met Rosella uiteraard. Af en toe worden er neefjes van mij opgetrommeld om mee te doen. Neefjes die inmiddels al lang volwassen zijn. “Dit is mijn achter- achternichtje!” roept Dunya blij als er een tante van mij langsloopt. Die kijkt even vragend naar mij. “Ze is mijn achternichtje. Dan is het toch Dunya’s achter- achternichtje?” vraag ik. “Is het dan niet gewoon haar achternichtje?” vraagt mijn tante. Ik haal mijn schouders op. “Dat weet ik niet.....” zeg ik lachend. “Ik weet het ook niet” zegt ze. Maar omdat achter- achternichtje best leuk klinkt, houden we dat er maar in. Dunya zegt met een blik op een klein meisje in de speeltuin: “Haar nichtje is echt irritant”. Ik schiet in de lach. Verontwaardigd kijkt Dunya me aan. “Haar nichtje is ook jouw achter- achternichtje.” Ze schiet in de lach. Dat verandert de zaak. Toe maar zeg, wat een boel familie komen we vandaag tegen.

Gat in de legging

Als we willen vertrekken, laat Dunya zich bij de bar van een kruk afglijden. Ze kijkt me verschrikt aan. “Ik heb een gat in mijn legging!” zegt ze. Omdat het best een groot gat is, wil Dunya natuurlijk niet zo in de trein. Ik haal snel een andere legging uit mijn tas. Vlug kleedt ze zich om in een hoekje van de zaal. Nog een knuffel voor Rosella en bij de auto nog snel even terugrennen om nog even iets te zeggen. Dan gaan we echt. Het afscheid is niet hartverscheurend, want ze zien elkaar volgend jaar sowieso wel weer op de familiedag. Bovendien is er Facebook en Whats App. Dus contact houden is geen probleem. We zijn tenslotte familie. Onderweg vertelt ze nog een paar keer dat ze verdrietig is om haar roze legging. Maar als ik beloof dat ik nieuwe leggings voor haar koop legt ze zich er bij neer.

Zwolle-Amsterdam

Eenmaal in Zwolle, waar we op de terugweg afgezet worden, is het rennen geblazen. Nog twee minuten om de trein te halen, inchecken, trap op, volgende trap af en kijken welk perron het is. We storten ons in de trein en dan vertrekt ie meteen. Oef, dat scheelde niet veel. Omdat alles meezit zijn we voor tien uur ’s avonds thuis. Thuis in Amsterdam gaat het iets moeizamer. En het is zo gezellig om nog even te kletsen over de leuke dag. Voor ik het weet is het al bijna elf uur en schrik ik me wild als ik op de klok kijk. “De rest is voor morgen! Nu is het echt bedtijd!” zeg ik tegen haar. Natuurlijk is ze niet moe en hoeft ze nog niet te slapen. Maar voordat ik de kamer uit ben is Dunya al diep in slaap.