Aan de kant voor het Kinderbeestfeest!

Motoragent

We komen terug van aikido. Ik sta nog even met een moeder van school te kletsen en dan lopen we met zijn allen richting huis. Bij de gevaarlijke kruising komt er een motoragent met volle vaart aanrijden en blokkeert de kruising. We blijven verbaasd staan. Wat is dit nu weer? “Er komt vast een belangrijk persoon aan. Dan wordt het kruispunt even afgezet door de politie” zeg ik nog. Maar daarna volgt er nog een motoragent en daarachter andere hulpdiensten.

Hulpdiensten

Dan pas gaat het lampje aan in mijn hoofd. Ik schud mijn hoofd. De hele week denk ik al dat ik Dunya moet vertellen dat dit gaat gebeuren en nu gebeurt het voor mijn neus en sta ik net zo verbaasd te kijken als zij. “Weet je wat dit is?” roep ik boven de sirenes uit. “Kinderfeestbeest! Ik bedoel Kinderbeestfeest!” Dunya knikt, bij haar gaat er ook een lampje branden.. De andere moeder zegt: “O ja, voor chronisch zieke kinderen toch?” Ik knik bevestigend. Ik maak foto’s en we zwaaien. Achter de ramen van de politieauto’s, brandweerwagens, ambulances, marechaussee, reddingsbrigade enzovoort, zwaaien kinderen terug. “Wat een geluk dat we buiten zijn. Vorig jaar stonden we op het balkon, maar door de steigers voor ons huis zouden we weinig zien en konden we niet zwaaien” merk ik op. Eén keer per jaar hoor je door heel Amsterdam, maar ook in andere plaatsen, allemaal sirenes. Er zijn verschillende routes, dus ze komen van alle kanten de stad binnen en rijden door naar de dierentuin. 

Spreekbeurt

Als ze voorbij zijn steken we over. Nog een knuffel voor haar vriendin en dan stapt Dunya op haar fiets. Zo druk hier, ik blijf het eng vinden. “Wil je me uitleggen wat het Kinderbeestfeest is?” vraagt Dunya onderweg. “Rechts houden, kijk uit voor die bus!” roep ik. Altijd zo spannend om dit stuk te fietsen, zeker in de spits op vrijdagmiddag. Niet mijn favoriete bezigheid. Als we stoppen om weer over te steken vraagt ze het nog een keer: “Wil je me boven wat meer vertellen over het Kinderbeestfeest?” Aan de overkant geef ik antwoord. “Volgens mij weet je precies wat het is!” Daar heb ik wel gelijk in, maar ze wil meer weten. “Omdat ik er een spreekbeurt over wil houden!” zegt ze. “Eigenlijk is dit nog net iets belangrijker dan Malala!”

Opnieuw sirenes

Dan gaat mijn telefoon. De buurman: “Sorry ik ga het niet redden om pizza te halen vanavond!” Ik kijk Dunya aan. “Wat is er?” vraagt ze. “Dat weet je zo ook wel” zeg ik. Ze knikt somber. “Hij gaat geen pizza halen” moppert ze. “Wat nu?” vraag ik peinzend. “Pizza van de supermarkt” zegt Dunya. “Oké, laten we gaan!” zeg ik. We lopen richting het Haarlemmerplein en dan hoor ik opnieuw sirenes. “Daar komt de volgende stoet!” roep ik. “Die komen over de Haarlemmerweg! Snel, dan kunnen we zwaaien!” We rennen door de tunnel. We zien net de eerste motoragent verschijnen op de kruising. Ik ga filmen, maar achteraf staat er niks op. Blijkbaar gedrukt en weer op stop gedrukt of zo, want je ziet alleen mijn schoenen terwijl ik ren. Zo gaaf om dit mee te maken. We zwaaien weer uitbundig en de kids in de auto’s zwaaien terug. Ik zie mensen die hun duim opsteken. Nergens zie ik boze gezichten, iedereen vindt het geweldig.

Stadspas

We lopen rustig door naar het Haarlemmerplein. “Dus alleen zieke kinderen mogen vanavond naar Artis?” vraagt ze. “Inderdaad, het is vanavond groot feest voor hen en hun familie.” Het is even stil. “Wel jammer. Ik zou best een keer willen kijken....” zegt ze. “Weet ik. Vorig jaar vroeg ik het ook: ‘Wat heb je liever: altijd ziek zijn, pijn hebben, anders zijn dan anderen, vaak naar het ziekenhuis moeten, je niet lekker voelen, moe zijn..... Maar wel elk jaar een avond naar Artis voor een groot feest en dan met de politieauto gebracht worden. Of gezond zijn en heel gewoon met Stadspas in de vakanties overdag naar Artis?’”Daar hoeft ze niet over na te denken. “Dan ben ik toch liever gezond!” lacht ze. Maar natuurlijk zou ik ook graag stiekem om het hoekje willen kijken, om te zien wat ze doen, hoe ze genieten, wat er gebeurt. Geweldig voor deze kinderen en broertjes en zusjes, want die lijden ook onder de situatie en hebben deze avond ook dubbel en dwars verdiend!

Oververmoeid

Door de ruim vijftienhonderd vrijwilligers, gaan de kinderen in Artis de avond van hun dromen beleven. Na het eten ontstaat er een probleem. Dunya moet naar bed en wil niet. Oververmoeid, na alle prikkels. Schoolreis, aikido, kinderbeestfeest..... Nog een reden waarom we blij mogen zijn dat ze er niet naar toe kan. Dan zou ik haar morgen echt kunnen opvegen. Het is uiteindelijk bijna tien uur dat ze in bed ligt. Ik doe de gordijnen dicht als ik een sirene hoor, even kort. Ik kijk uit het raam. “Dunya, snel, kijk! Ze komen terug!” In een oogwenk staat ze naast me. We kunnen ze net langs zien rijden. Zwaaien gaat niet want ze kunnen ons niet zien door de steigers. “Volgens mij hebben ze het leuk gehad” zegt Dunya. De volgende dag zie ik op Facebook dat het klopt. Het is inderdaad een geslaagd feest geworden, voor de zeventiende keer.