a typische koortstuip

Mijn zoontje heeft ongeveer anderhalve maand geleden een koortstuip gehad. wat is dat eng zeg. Het was een druk weekend omdat we de dinsdag erop de sleutel van ons nieuwe huis zouden krijgen.

We zaten smiddags al bij de hap omdat hij maar steeds koorts had en nu weer tegen de 40 en tekenen had van een ooronsteking, hij heeft dat vanaf 1,5 al minimaal 5 keer gehad en op een gegeven moment weet je gewoon dat het weer raak is. Dus de arts in zijn oren gekeken en ja hoor, antiobiotica gekregen.

Thuis hem op bed gelegd en dachten we geven hem wel paracetamol als hij weer wakker is. 

Na zo een anderhalf uur toen hoorde ik hem al een paar keer huilen, meestal komt hij zelfs ze bed uit. nu niet. Dus ik naar hem toe en omdat hij niet lekker is til ik hem op en toen begon het. Ik had er wel is over gelezen en ben bekend met epileptie op mijn werk, daardoor wist ik wat het kon zijn. ik riep gelijk mijn man, bel de hap dit is een koortstuip. Zelf was ik op dat moment erg overstuur ik kon alleen maar huilen en ondertussen moest ik vertellen wat er was gebeurd. Wat ze aan de telefoon precies zeiden weet ik niet meer. ik kon op dat moment niet rustig worden. Ik had een kind in me handen wat maar bleef schokken. Zo eng. 

Later werd ik wel wat rustiger. We moesten hem op de grond leggen, maar hij bleef maar schudden met een hand en reageerde niet op ons. Gelukkig was de ambulance er snel. Maar hij was er nog steeds niet echt uit, dus hebben ze hem midozolam toegediend en ben ik met hem samen met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan. Ik op een brancard en hij boven op me, hij bleef maar zijn ogen open en weer dicht doen. Normaal zou je van die medicatie wegzakken . 

We werden met brancard naar de spoedeisende hulp gebracht en daarover gehesen op een bed, op dat moment werd hij steeds onrustiger, helemaal in paniek. Na een tijdje leek het over, hij viel in slaap, we dachten nu eindelijk rust voor hem. Maar na 10 minuten werd hij weer wakker en nog steeds helemaal in paniek, hij bleef zijn vader roepen, maar eigenlijk zag hij hem niet. Eindelijk nadat ik hem stevig beet had werd hij rustig. 

Ondertussen waren er al allemaal mensen geweest. Hij bleek een a typische koortsstuip gehad te hebben. Dit omdat hij er zo lang in bleef en omdat hij eigenlijk al hoge koorts had en een stuip kreeg. Een normale koortsstuip komt vaak doordat je in een keer hoge koorts krijgt.Volgens de arts was de paniek gewoon door de medicatie. We kregen de keuze om naar huis te gaan met medicatie of een nachtje te blijven voor observatie. Ik heb gekozen voor dat nachtje in het ziekenhuis, Ik mocht bij hem blijven.

We werden door een verpleegkundige naar boven gebracht. Maar toen moest ik hem op tillen om naar de kamer te gaan en raakte hij weer in paniek. Gelukkig toen ik hem dicht tegen me aan hield werd hij weer rustig. Later zij de verpleegkundige wel dat als hij niet rustig was geworden ze de kinderarts had geroepen. Ook zei ze dat ze dacht dat hij toch nog niet helemaal uit de stuip was.

Gelukkig werd hij rustig en viel hij in slaap en na een paar uur werd hij wakker, weer helemaal zichzelf, ze haalde wat eten voor hem en wat drinken en hij wilde toen natuurlijk bij mama in bed slapen. Mama had een korte nacht ;)

Het is begonnen om een uurtje of 6 's avonds en om 12 uur 's nachts was hij pas weer echt zichzelf.

Volgende dag mochten we weer naar huis. Diazepam meegekregen. Als een kind het eenmaal heeft gehad is de kans op nog een koortsstuip heel groot. 

Hij was nog wel aan de antibiotica en gelukkig was de koorts gezakt en heeft hij die nacht heerlijk in zijn eigen bed geslapen.

Wij hebben de volgende dag gelijk de huisarts gebeld. Omdat hij eigenlijk alleen koorts heeft met die vervelende oorontstekingen en hij dit zo vaak heeft wilde we een verwijzing naar de kno arts. Gelukkig snapte ze ons heel goed en kregen we gelijk een verwijscode.

Bi de kno arts geweest en die zag vocht in de oren en ook met zijn voorgeschiedenis en de koortsstuip mochten wij een afspraak laten maken voor de buisjes. Eerst even langs de anesthesiste en nu nog 2 daagjes en dan mag hij voor buisjes naar het ziekenhuis.

Ondanks dat we nu weten wat het is en wat we moeten doen hoop ik dat dit een keer was en nooit meer.