Snap
  • Kind

A trip down memory lane

Daar zit ik. Middenin de kamer van mijn jongste. Om mij heen liggen meerdere stapels met kleding, slofjes, lakentjes en slaapzakken.

 

Ongelofelijk, mijn laatste baby is geen baby meer. Al de baby spullen ben ik aan het sorteren. Ze zijn te klein of overbodig geworden.
Mijn man en ik hebben samen besloten dat we 2 kinderen genoeg vinden. We zijn stapelgek op ze, dolgelukkig en ze maken ons compleet.
Vroeger, voordat ik moeder was, wilde ( of hoopte eigenlijk) ik een groot gezin met zeker 4 kinderen. Daar ben ik op teruggekomen. Ik heb nu tijd voor beide kinderen, samen en individueel naast een drukke baan. Uiteraard zal je dit met een grotere gezin ook hebben, op een andere manier wellicht, maar voor ons is het goed zo. Daar komt ook bij dat ik mijn laatste zwangerschap toch elke dag wel angst heb gehad. Bang om mijn kindje te verliezen, bang dat er iets niet goed was. Bij de zwangerschap van Zoë ( onze oudste van inmiddels 5 jaar) had ik dat veel minder. Ik had toen ook de nodige dingen die niet geheel lekker liepen, maar toch was is niet bang. Toen heb ik met 24 weken een week in Bronovo gelegen. Ik had tussentijds bloed verlies en was op dat moment doodsbang. Toch voelde ik onze baby bewegen. Ik heb na deze ervaring meer op mijn lichaam gelet en mijn rust gepakt op verzoek, maar ook omdat ik qua gevoel wist dat het belangrijk zou zijn voor mij en mijn toen nog ongeboren kind om mezelf in acht te nemen. (Ik heb hier een blog aan gewijd enige tijd geleden namelijk http://www.mamaplaats.nl/blog/verschil-van-dag-en-nacht) Alles is toen goed gekomen. We werden ouders van een prachtig meisje met mooie donkere haren en bruine ogen. Ruim 2.5 jaar later werden we verrast. Niet geplant maar ontzettend gewenst, met een 2e zwangerschap. Dit heeft toen niet zo mogen zijn. Ik voelde me al een aantal weken raar, anders. Ik hield me zelf voor dat het psychisch was en ik me geen zorgen moest maken. Toen begon ik ineens bloed te verliezen. Ik wist genoeg. Dit was niet goed. Alles wees hierop. Qua gevoel wist ik het, maar ik wilde het niet geloven. We hebben toen afscheid moeten nemen van ons 2e wonder. Ons is een 3e wondertje gegund. 3 maanden na deze verschrikkelijke ervaring was ik wederom zwanger. Ik was dolblij, maar oh zo bang dat het weer mis zou kunnen gaan. Ik genoot uiteraard van het wondertje dat in mij groeide, maar pas vanaf het moment dat ik Demi voor het eerst hoorde huilen en ze me aankeek met haar heldere blauwe ogen kon ik weer echt ademen. Ik wil zo'n ervaring niet weer. Ik wil niet weer mijn hele zwangerschap bezorgd zijn ook al vind ik zwanger zijn zelf heerlijk. Het idee dat in jouw buik een kindje groeit is zo overweldigend mooi en uniek. Nu 15 maanden later sta ik hier nog steeds achter en mijn man ook. Echter ben ik nu op het punt beland dat de echte baby spullen en kleertjes gesorteerd dienen te worden en plaats moeten maken voor grotere kleertjes. Urenlang heb ik elk item in mijn handen gehad en tegen mijn wang gedrukt. Een paar pakjes hou ik evenals de zacht roze wikkeldeken waar Zoë en Demi beide voor het eerst ingewikkeld werden na de geboorte. Ik zie hun gezichtjes zo voor me en ik weet nog precies hoe ik me toen voelde. Gezegend en compleet gelukkig. Spullen zorgen ervoor dat je herinneringen behoudt. Een geur of een gevoel wakkert dit weer aan. Het moment dat ik moeder werd van onze meisjes zijn de 2 mooiste momenten van mijn leven. Veel spullen doe ik ook weg. Die geef ik weg aan iemand die dit goed kan gebruiken en hier zelf eigen herinneringen mee kunnen maken. Toch blijf ik het gek vinden hoe snel de tijd gaat, hoe verdriet een plekje krijgt. Hoe geluk een moment opname kan zijn en hoe het aanzicht van een dekentje je in een "split seconde" terug laat gaan in de tijd. Wat uniek en mooi is het toch om dit geluk te mogen kennen en gekend te mogen hebben. Ik kijk uit naar alle dagen die komen gaan en geniet ervan mijn meisje te zien opgroeien. Zoë zal altijd mijn eerste baby zijn en Demi zal altijd mijn kleine jongste meisje zijn. Dat is iets wat nooit zal veranderen.

8 jaar geleden

Mooi geschreven lieverd, ontroerend ook...

8 jaar geleden

Jeetje wat lijkt me dat lastig. Bij elke mijlpaal bedenk je je, dit zullen wij nooit meer voor een eerste keer meemaken. Onze eerste is nu 3,5 maand maar vind het al moeilijk om zijn kleertjes weg te leggen, laat staan helemaal weg te doen. Geniet maar goed van jouw 2 meiden :)