9-jarige prik: Fluitje van een cent.

Sporthal Amsterdam-Zuid

“Doe je jas en vest alvast uit” zeg ik. Dunya doet wat ik zeg, maar staat even later wel wat te bibberen in haar Frozenjurkje zonder mouwen. We staan in een grote sporthal, tussen heel veel andere kinderen. Toch is het minder druk dan ik dacht. We zijn op tijd vertrokken, zodat we er vroeg zijn en misschien ook wel vroeg aan de beurt. Het is tijd voor de 9-jarige prik. Belachelijk vind ik het dat we daarvoor helemaal naar Amsterdam-Zuid moeten. Ze mist op zijn minst een halve ochtend school en dat op een dag dat ze maar een ochtend naar school moet. Ik moest vroeger altijd dichtbij school een prik halen. Ik ben voor kleinschaligheid en zo min mogelijk schoolverzuim. Eigenwijs als ik ben heb ik nog geprobeerd of het via de huisarts kon, maar ik kreeg een vriendelijk mailtje terug van onze favoriete arts: “Het gaat echt via de GGD. Ik moet er ook naar toe met mijn dochter.” Dan is het een kwestie van accepteren.

BMR/DTP

Twee prikken krijgt ze. De BMR (Bof-Mazelen-Rode hond) en DTP (Difterie, Tetanus en Polio). Vroeger zat Kinkhoest er ook bij, maar de K is verdwenen, dus dat is blijkbaar niet meer nodig. Het tocht natuurlijk enorm in die grote sportzaal. “Ik heb het koud” bibbert Dunya. Ik help haar met haar vest aan te trekken. Ze is bijna aan de beurt, maar tot die tijd kan ze het nog wel even aanhouden. Het is ook te koud met blote armen. Ze heeft haar handen vol, want ze heeft haar jas over de arm en de Doedels onder haar andere arm geklemd. Natuurlijk moesten ze mee. Trouwe beestjes die haar altijd steunen bij zulke gebeurtenissen.

Gespannen kinderen

We kijken om ons heen. Gek genoeg geen bekenden. Kinderen die bang zijn, kinderen die van de zenuwen emotioneel worden. Ook kinderen die wild worden door de spanning. Veel gespannen snoetjes, net als bij mijn dochter. Dunya kruipt in haar schulp. Ze ziet nog een beetje bleker dan normaal. Ik sla een arm om haar heen. “Komt goed, lieverd. Het doet even pijn, maar het is ook zo over. En dan ben je er voorlopig weer vanaf!” Ze knikt. Kruipt nog iets verder tegen me aan. Ondanks dat ik natuurlijk erg met haar te doen heb, geniet ik ook wel even van het moment. We zijn altijd aan het rennen en vliegen, maar het is zo fijn om af en toe een momentje lekker te knuffelen.

GGD

Als we bijna aan de beurt zijn, doet ze snel haar vest uit. We mogen naar tafel zes. Dunya gaat op een stoel zitten en probeert te glimlachen. De Doedels houdt ze stijf tegen zich aan. De vriendelijke dames die gaan prikken, vragen hoe ze heten. Ze krijgt twee prikken, in elke arm één, leggen ze uit. Ze moet vooral ontspannen blijven zitten. Dan tellen ze af en bij drie prikken ze allebei tegelijk. Het duurt een paar seconden voordat de spuit leeg is. Ik pak haar hand. “Aaaaaauuuuu” zegt Dunya zacht en dan is het klaar. De prik aan de ene kant brandt een beetje. “Kom, snel je vest aan. Bedankt, tot ziens, daag!” En als we plaats gemaakt hebben voor de volgende staan we even stil voor een knuffel. “Goed gedaan schat! Ik ben trots op je!” In de hal maken we foto’s en voor de deur bij de GGD vlag ook nog even. Eigenlijk was die prik een fluitje van een cent.

Knuffelen

Haar vader wacht in de auto en brengt ons naar school. Ik vraag of Dunya geen honger heeft en we halen nog even een broodje bij de supermarkt op de hoek. Daarna lopen we door naar school. Ik wil linksaf, want dat ben ik gewend, maar Dunya wil rechtsom, want we hebben geen fiets bij ons. Als we boven komen is de klas leeg. Oeps, ze spelen buiten. “Als we linksaf waren gegaan hadden we ze gezien!” lach ik. “Sorry mama” zegt ze schuldbewust. We lopen weer naar buiten en Dunya gaat meteen spelen. Ze hangt ondersteboven aan het klimrek en ik ga even met de juf kletsen. Af en toe komt Dunya even knuffelen. Eerst bij mij, dan bij de juf en dan gaat ze weer spelen.

Nachtmerrie

Een paar nachten geleden had ze al een nachtmerrie over de prikken. Tenminste dat denk ik. Midden in de nacht werd ze wakker. Nou ja, wakker, ze had haar ogen dicht, maar gaf wel antwoord. “Ik heb zo’n pijn” kreunde ze. Ik snel mijn bed uit, want inmiddels slaapt Dunya weer lekker in haar eigen bed, na overwinterd te hebben bij mij. “Waar heb je pijn?” vraag ik bezorgd. “Zo’n pijn in mijn bovenarmen” kreunt ze. Ik aai over haar hoofd. Geen idee wat dit kan zijn. Ze valt meteen weer in slaap. Ik ga ook weer liggen. Het zal een droom geweest zijn. De volgende ochtend vraag ik voor de zekerheid hoe het met haar armen gaat. Ze kijkt me niet begrijpend aan. “Vannacht zei je dat je zo’n pijn had in je bovenarmen” leg ik uit. Als ze even nadenkt kan ze het zich vaag herinneren. “Ik denk dat ik droomde” schokschoudert ze. “Wacht eens! Misschien heb je gedroomd over de prikken die je krijgt! We hebben het daar gister over gehad” roep ik dan. Ze schudt haar hoofd. Ze had geen nachtmerrie over prikken. Wat dan wel, geen idee, maar dat in elk geval niet.

Aanhankelijk

De klas gaat weer naar binnen. Ik wil naar huis gaan, maar Dunya pakt mijn hand. Ik moet mee in de rij. Ik loop mee tot bovenaan de trap en dan zeg ik haar kordaat gedag en ga via de andere kant weer naar beneden. Niet via de aula, want die trap en ik hebben een verleden. Gelukkig is er ook een lift en als ik even wacht kan ik ongezien weer de trap af waarmee ik boven ben gekomen. ’s Middags is ze vrij, gaan we samen puzzelen en de knuffels eten geven. Dunya heeft allemaal roze schaaltjes gevonden en een paar doosjes smarties, die ze verdeelt. Als ze de bakjes naar de knuffels brengt vallen ze om en ligt alles op de vloer. Hilarisch. Snel ruimt ze het weer op, terwijl ik me terugtrek in de keuken om eten te koken. Af en toe komt ze even knuffelen of helpen. Ik vind het wel gezellig dat ze een dagje wat aanhankelijk is. Het is alleen te hopen dat ze niet ziek wordt zoals toen ze de 4-jarige prik kreeg. Als baby sliep ze uren na een prik, verder had ze nergens last van. Het beloofde en dik verdiende ijsje zijn we vergeten vandaag. Maar morgen een nieuwe kans. Al hebben we het dan wel erg druk.