Snap
  • Kind
  • ongeluk
  • ziekenhuis
  • ongelukje
  • Gevallen

4. Beter een goede buur dan een verre vriend - buurtapp

Hoe een rustige zaterdagavond eindigde in het ziekenhuis

Iedere vrijdag post ik over mijn reis naar een kind. Vandaag wil ik iets heel anders met jullie delen. Hoe een ogenschijnlijk onschuldige val eindigde in een klein bloedbad. Deze post is niet bedoeld om anderen te waarschuwen, want het was gewoon een stomme onschuldige val, alleen de landing was wat minder onschuldig. Dit soort dingen zijn niet te voorkomen. Er zijn wel andere lessen te trekken. Ik liep wel even tegen de grenzen van het alleenstaand moederschap aan. Ik denk dat mijn tip aan het eind niet alleen nuttig is voor andere alleenstaande moeders, maar voor iedere moeder, want we zijn allemaal wel eens alleen met onze kinderen toch? 

Het was zaterdagavond. De wintertijd zou ingaan. Dus om niet al te vroeg wakker te worden deed ik het wat rustiger aan met het bedritueel. Bob (19 maanden) had zijn pyjamaatje al aan en speelde nog wat. Ik zat op de bank. Plots struikelt Bob op het kleed en valt voorover, zoals kleine kindjes vaak doen. Bob huilt zelden als hij valt en ik ben niet bepaald zo'n moeder die direct opspringt als haar kind valt. Maar Bob draaide op zijn rug en begon hard te huilen. Het soort huil dat je direct herkent als pijn. Dus ik sta op, pluk hem van de grond en ga met hem op de bank zitten om hem te troosten. Het was wat donker in de woonkamer, maar plots zie ik zijn mond vol met bloed, het spuit eruit. In een reflex loop ik naar de keuken en houd hem met zijn gezicht naar beneden boven de gootsteen. Op deze manier hoop ik te voorkomen dat het bloed in zijn maag, of erger, in zijn longen loopt. Terwijl ik hem op zijn kop houdt probeer ik te kijken waar het bloed vandaan komt. Binnen in zijn mond, aan de buitenkant? Het is niet goed te zien. Het bloed echt flink door! Ik moet direct hulp inschakelen. Maar hoe?! Ik ben alleen, mijn kind heeft pijn, huilt hard en bloedt als een rund. Alleenstaand moeder zijn blijkt toch nadelen te hebben...;-) Intussen zit ik ook helemaal onder het bloed. Ik moet iemand bellen. Het schiet even door me heen een ambulance te bellen, maar ik heb nog niet echt goed geprobeerd het bloeden te stoppen, dus ik vind dat nog te vroeg. Hulp heb ik wel nodig. Al is het maar voor een extra paar handen, of iemand die de nodige telefoontjes kan plegen. Maar hoe doe je dat met een krijsend en hevig bloedend kind? Ik besluit Bob aan te leggen. De borst is zijn troost en mijn redding. Hij wordt rustig door het drinken en het bloeden stopt zowaar ook daardoor. Nu hij stil is kan ik bellen. Mijn lieve buurvrouw die arts is is er niet weet ik, dus die hoef ik niet te bellen. Ik bel mijn ouders. Met een beetje geluk rijden zij net in de buurt op de weg terug uit Kampen. Helaas blijken ze nog daar te zijn en dus niet in de buurt. Een vriendin dan. Zij neemt haar telefoon niet op. Ik woon in een groot appartementencomplex waar we een bewonersapp hebben. Ik besluit een berichtje te sturen met: "Kan iemand ons naar het ziekenhuis brengen?" Voor ik zelf het ziekenhuis kan bellen, belt een buurman me: zeg maar wat ik kan doen! Hij komt naar beneden en met Bob aan de borst bel ik het ziekenhuis. Ik moet door een hele vragenlijst heen. Niet alleen over Bob z'n toestand en de toedracht, maar ook over Corona. Als we dat allemaal gehad hebben, vraagt de triagist: Wat wil je van ons? Ik geef aan dat ik langs wil komen, omdat ik vermoed (of eigenlijk wel zeker weet) dat het gehecht moet worden. Gelukkig hebben we geen klachten (behalve een gebruikelijke snotneus bij een peuter) en mogen we komen. Ik pak snel wat spullen bij elkaar en zie dat er echt overal bloed zit: op de muren, de lichtknoppen, de vloer, de keuken. Dat is van later zorg. In mijn auto (want daar zit een kinderstoel in) rijdt onze buurman ons naar het ziekenhuis, terwijl ik met Bob achterin zit. 

Eenmaal in het ziekenhuis mag de buurman niet mee naar binnen ivm Corona. Hij wacht op de parkeerplaats op ons (hoe lief!). We nemen plaats in de wachtkamer waar Bob eerst nog wat beduusd bij mij op schoot zit. Maar al snel gaat hij rondlopen en de muurschilderingen bekijken en benoemen: molen, vis, schaap, koe.... Het moet geleken hebben op een film uit een horror movie met zijn flink bebloede pyjamaatje. In de behandelkamer blijkt dat zijn lip op 3 plaatsen gescheurd is en heeft hij nog 2 schaafwonden onder zijn mond. Een van de scheuren is zo diep dat die inderdaad gehecht moet worden. Ze stellen voor dit onverdooft te doen, omdat verdoven 2 prikjes zijn en hechten 1. Ik vraag of ze geen lidocainespray hebben om het te verdoven. Dit had ik als verloskundige altijd bij me voor kleine ruptuurtjes. Maar ze hebben het niet. Ik vind dit echt ongelooflijk en een gemis voor een dokterspost. Helaas heb ik zelf mijn verlostas niet bij me en bovendien zou die medicatie al over datum zijn, omdat ik al een jaar niet meer kan werken. Er zit niets anders op. Niet hechten is ook geen optie, want het is te diep en het wijkt. Bob huilt niet meer. Het enige wat hij zegt is: auw, pijn, mond. 

Met pijn in mijn moederhart leg ik hem neer op de onderzoeksbank en ga bij hem zitten en praat tegen hem. Van alleen liggen gaat hij al krijsen, want ook een luier verschonen op zijn rug vindt hij al vreselijk. Met 3 man moeten we hem vasthouden. 1 arts bij het hoofd, de medewerker van de receptie houdt zijn benen vast en ik zijn handen. Ik weet dat ik nu sterk moet zijn voor Bob. Ik blijf oogcontact met hem maken en ik blijf op een rustige toon tegen hem praten. In de tussentijd hecht de arts zijn lip (uiteindelijk toch 2 hechtingen!). Als hij klaar is komt Bob overeind, gaat staan, is meteen stil en zwaait en lacht vriendelijk naar de dokters. Mijn hart vervuld zich met trots. Wat is Bob toch een moedig klein mannetje. Ik kan niet trotser zijn dan op dat moment. Wat een lieverd is het toch. Zo sociaal, alsof hij snapt dat de dokters dit moesten doen en het liever ook niet deden. Een groet alsof hij zegt: het is ok, dank je wel. Ik leg hem weer aan als troost , want dat had ik hem beloofd en Bob krijgt een klein badeendje. Dat eendje draagt hij als een trofee door het ziekenhuis en thuis moet het eendje met hem mee naar bed. 

We zijn nu een paar dagen verder. Hij doet alles, eet alles en zegt af en toe: Auw, pijn, mond. Vrijdag mogen de hechtingen eruit. Ik hoop heel erg dat het mooi geneest. Ik vind het bovenal zo zonde van zijn mooie snoetje. 

Ik wou dat ik jullie kon vertellen welke les ik hieruit kan trekken (en jullie eventueel ook). Maar die les is er niet. Het was een heel onschuldige maar ongelukkige val. Ik vermoed dat hij met zijn mond precies op de houten speelgoedkist is gevallen. Dit soort ongelukjes voorkom je niet. Wat wel handig is, is om te zorgen dat je in je telefoon een groepsapp hebt van mensen die dichtbij wonen. Bijvoorbeeld een buurtpap. Zodat je in geval van nood als je alleen bent met een kort berichtje hulp kunt inschakelen. Dat heeft mij echt geholpen. Want er was geen tijd om veel mensen te bellen voor je iemand te pakken hebt die kan. Bovendien is bellen echt heel lastig met een huilend en bloedend kind die je niet alleen kan laten om je even in een andere ruimte verstaanbaar te kunnen maken. Een goede buur is beter dan een verre vriend ging hier echt op...

Wil je verder volgen hoe het met ons gaat volg ons dan ook op Instagram onder dezelfde naam.