Kan mijn kind dat al???

Alhoewel ik een hele trotse mama ben en ik ook zeker wel overtuigd ben van de kwaliteiten van mijn kinderen, verbazen ze me toch weer iedere dag. Soms onderschat je ze gewoon wel eens, omdat het allemaal zo snel kan gaan. Sterker nog: van de één op de andere dag zelfs! Soms zijn het kleine dingen: tot voor kort was mijn jongste nog niet van het echte tekenen en opeens staat er een grappig poppetje op papier! Ik twijfelde nog of oudste het poppetje misschien had getekend, maar niets is minder waar. Mama verbaasd, dochter heel trots. Nog een voorbeeld, maar deze gaat over mijn oudste dochter: ons meisje had zeer recent nog best wat moeite met cijfers en nu scoort ze op de CITO op het vlak rekenen opeens 'goed'. Alhoewel ik niet zoveel met CITO toetsen voor kleuters heb en er dan ook weinig waarde aan hecht, verbaasd het me toch en wederom een trotse mama natuurlijk! Het is al weer een tijdje geleden, maar toen mijn meiden heel klein waren, had ik af en toe ook de neiging om ze te onderschatten. Wat denk je van een meisje dat dinsdag alleen nog maar stil ligt en woensdag opeens het hele huis rond tijgert? (snel naar de Praxis voor een traphekje dus.) Of een baby die rustig op de commode ligt en opeens de neiging heeft om zich af te zetten terwijl jij even een fractie van een seconde naar rechts kijkt voor een schoon doekje? Vorige week was er weer een moment waarbij ik  bijna van mijn stoel viel. Ik kreeg een triest telefoontje (zie mijn blog 'over Onmenselijk verdriet') over een meisje dat zelfmoord had gepleegd. Alhoewel dat niet de bedoeling was, hebben de meiden blijkbaar toch het één en ander opgevangen. Vooral op de oudste (6) maakte het erg veel indruk en toen zei ze heel stellig:''Mama, misschien wilde het meisje wel dood" Ik praatte er maar gauw wat over heen, want ik wil haar op deze leeftijd graag nog een beetje beschermen; ze is immers al gevoelig genoeg. Mijn meisje hield echter voet bij stuk. Wederom werd  bewezen:'je moet kinderen nooit onderschatten!'