Het beeld wat altijd in je gedachten zal blijven

Het beeld wat ik denk ik ook nooit meer zal vergeten, is nu  inmiddels ongeveer twee jaar geleden. Toen Chelsea nog maar net een half jaar was heeft ze een zware longontsteking onder de leden gehad. Dat was ongeveer in dezelfde periode als de Mexicaanse griep ook vaak in het nieuws was, en er zoveel mensen heel erg ziek van zijn geworden., zelfs enkele mensen zijn er aan overleden toen. Maar omdat Chelsea vooral haar eerste levensjaar zowiezo al vrij snel ziek werd. Hadden we er eigenlijk dit keer niet veel zwoegen aan gegeven toen ze bleek verhoging te hebben en steeds hangeriger werd. Normaal gesproken wist ik niet hoe snel ik weer bij onze huisarts moest zitten om weer voor de zoveelste keer van hem te horen, dat hij niet echt veel meer kon doen dan een antibiotica kuurtje meegeven en verder herstelt ze zich zelf door de nodige rust.  Ik weet ook nog goed dat ik bij deze keer “ziek zijn” van Chelsea ……zoiets had van dat ze nu eenmaal gewoon wat zwakker is dan andere kindjes van haar leeftijd, maar dat ze daar vanzelf wel overheen zal groeien. De ziektekiemen hebben haar nu eenmaal vrij snel gevonden.,daarom gingen we die keer ook nou eens niet gelijk naar onze huisarts maar besloten we om nu eens met haar alleen lekker thuis te blijven om haar lekker te vertroetelen. Maar nadat ze toch wel heel erg futloos begon over te komen, en steeds "sipper" uit dr oogjes begon te kijken. Zijn we toch maar naar de huisartsenpost gegaan met de kleine meid.., en eigenlijk direct toen ze haar zagen werden we eigenlijk doorgestuurd naar het "Maasstad" ziekenhuis in Rotterdam, om Chelsea daar toch maar even nader te laten onderzoeken, want er lijkt toch iets meer aan de hand dan een gewone verkoudheid of een griepje…. Bij aankomst werden we al opgewacht door enkele verpleegkundige bij de deur en werden we met Chelsea gelijk in een apart gezet, een soort onderzoekskamertje omdat er toch een vermoeden was voor de Mexicaanse griep toen was het eigenlijk geruime tijd stil en zagen we niemand, toen kwam het besef dat het toch wel ernst was en kon ik al inmiddels moeilijk mijn tranen binnen houden, zeker toen ik mijn kleine meid in mijn armen had, en zo zielig zag kijken naar me…., dat brak mijn hart….. en dat beeld zal ik nooit meer vergeten hoe Chelsea op dat moment naar me keek. Toen de onderzoeken daar waren gedaan bij dr kwam de uitslag dat het een zware longontsteking was…. Pfff gelukkig niet de Mexicaanse griep maar alsnog waren alle dokters en verpleegkundigen hellemaal ingepakt inclusief mondkapjes werden steenvast opgezet wanneer ze onze weer kamer binnen kwamen. Vanwege drukte in het maasstad ziekenhuis werd Chelsea per ambulance naar Delft overgebracht en zou ze daar ter observatie enkele dagen moeten blijven. Toch was dat ook even schrikken hellemaal naar Delft want toen ze zeiden dat er maar 1 persoon mee kon in de ambulance wist ik dat ik dat gewoon "moest" zijn, en wilde dan ook geen moment van haar zijde zijn. Jim had daarom de taak om met mijn vader samen slaap spulletjes te gaan halen thuis voor Chelsea en mij. Wat ik ook nog zo goed voor me kan halen is het moment dat ik die nacht op een klein stretchertje lag te slapen naast Chelsea haar ziekenhuisbedje en na een halve nacht nog te hebben lopen malen en wensen dat dit allemaal met een sisser zou aflopen voor Chelsea.., ik abrupt wakker werd van de zusters die haar s’nachts een buisje door neus probeerde te doen omdat het alarmsysteem van Chelsea afging die alle kindjes hadden zodat ze direct konden zien wanneer een kindje s’nachts opeens minder zuurstof binnen kreeg. Zodoende was dat nu ook bij Chelsea afgegaan, maar ik kan niet goed uitleggen waarom ik zo reageerde (mischien toch mijn koppigheid) maar het voelde niet goed toen ik zag hoe Chelsea juist erg in paniek daardoor raakte toen ze uit alle macht dat buisje door haar neus probeerde te doen. Toen heb ik hun mijn woord gegeven om Chelsea verder zelf in de gaten te houden die nacht., zodat ze die buisjes niet in hoefde gelukkig.. zo hebben we lekker met zijn tweeën in 1 bed gelegen tot de volgende ochtend. En toen jim de volgende ochtend al vroeg weer voor de deur daar stond kon ik gelukkig heel eventjes een uurtje of twee toch even inhalen., want zoiets is gewoon geestelijk best vermoeiend… Gelukkig ging Chelsea al zo goed vooruit de dag erna dat de dokters hadden besloten, dat Chelsea thuis precies hetzelfde verzorgt kon worden als bij hun… dus ze werd ontslagen uit het ziekenhuis.. Gelukkig!! Ik gelijk Jim opgebeld dat hij ons kon ophalen om naar huis te gaan… Heel raar dat ik verder toch net geen traan heb gelaten om heel die situatie met Chelsea., maar toen ik samen met Chelsea de spulletjes bij elkaar had gezocht. En eigenlijk toen we eenmaal door de gang op haar afdeling naar de uitgang liep hield ik het niet meer en kwamen toen pas de traantjes.. Het zal wel gewoon de opluchting geweest zijn. De opluchting dat ik gewoon samen met mijn kleine meisje weer lekker naar huis kon gaan.. Joepie!!!