Ziekenhuis in coronatijd

Dan ben je klaar met de ingreep en komen 2 verpleegsters je halen. We zien u man in de hal. Idd daar staat mijn rots, rose mondkapje voor, 2 ogen die heel veel emotie verraden. Maar vooral de zucht van opluchting van ik zie je weer nadat je met de ambulance ben weggegaan. Dan dringt tot mij door dat deze minuut alles is het wat we vandaag hebben. 

Ik wordt opgenomen op de hartbewaking en daar was toen nog geen bezoek toegestaan van stabiele patiënten. Mijn spullen kon lief s middags bij de ingang afgeven en deze werden door iemand van ziekenhuis  bij mij gebracht. Wat ben je dan blij met videobellen. Nu waren ze op hartbewaking heel lief, maar ik was blij dat ik in principe na 24 uur, dus de volgende dag naar de afdeling cardiologie mocht. 

Daar was per dag 1 uur bezoek van 1 persoon toegestaan. De hele woensdag liggen videobellen met thuis en s avonds om 19 uur eindelijk weer de armen van mijn voelen. Wauw daar kan geen medicijn tegen op. Dat geeft zo'n fijn gevoel. 

Om 20 uur moest hij weer naar huis, daarna nog even videobellen met de kinderen en hopen dat zij een goede nacht hebben. De volgende dag hoop zusters dokters fysiotherapie bij bed. Maar al mijn controles zijn goed en ik mag in principe vrijdag naar huis. Oh fijn, dus met corona, nu risico patiënt 3 kids 24 uur thuis die ook onderwijs moeten..hoe dan?? Advies is zo weinig mogelijk bezoek of hulp van buitenaf, gelukkig is de baas van mijn heel meedenkende en mag hij in elk geval nog een week thuis blijven. 

Ik krijg die nacht een paniekaanval en beland weer op hartbewaking, de angst om naar huis te gaan sloeg even toe. Na wat onderzoeken en een kalmeringsmiddel mag ik tegen half 11 weer terug naar afdeling, gelukkig op dezelfde kamer. Die middag een fijn gesprek met maatschappelijk medewerker en met de fysiotherapeut. Gelukkig is mijn angst niet raar en mag ik zaterdag wel naar huis!!