Strijd op leven en dood deel 3

We snelden met Marelinde op de brancard de ambulancestandplaats uit en vlogen een lift in. De verdiepingen schoten voorbij . Op de derde etage stopte de lift en haastten we ons verder naar de IC. Ik probeerde ondertussen te onthouden hoe we gelopen waren en waar ze terecht zou komen, zodat ik dat aan Mark door kon geven. Achteraf gezien had ik de looproute niet hoeven te onthouden, want normaal gesproken kom je natuurlijk niet vanaf de ambulancestandplaats binnen. Marelinde kwam terecht op ICK Unit 3. Een arts en 2 verpleegkundigen stonden ons op te wachten. Ze hadden lange blauwe pakken aan en een mondkapje voor. Een beeld wat nu jammer genoeg zowat normaal is, maar waar ik op dat moment wel even van schrok. Ze droegen deze pakken zodat ze de andere kinderen op de afdeling niet zouden besmetten met meningokokken. Ik kon alleen de ogen zien en ik weet nog dat de arts zorgelijk keek. Marelinde werd een apart kamertje op de IC ingereden en daar overgelegd op het bed wat er stond. Ik weet nog dat het bed even anders weggezet moest worden omdat ze haar anders niet goed konden overleggen. Daarna werd er kort overlegd of het bed goed teruggezet moest worden, maar ze besloten om het niet te doen omdat het belangrijker was om Marelinde stabiel te krijgen. Ik stond in de deuropening van het kamertje en wist niet goed wat ik moest doen. Ik wilde zo graag helpen en bij Marelinde zijn, maar wilde ook niet in de weg lopen. Een verpleegkundige gaf aan dat ik wel bij Marelinde mocht gaan staan, ze zou mijn steun hard nodig hebben. Ondertussen kwam er een tweede arts aan en de artsen gingen in overleg. Allereerst werd alsnog het bed gedraaid en daarna vlogen er moeilijke termen rond mijn oren. Ikk kon ze nu echt niet allemaal meer onthouden. Ik hoorde "intuberen", "arterielijn" en "bloedtransfusie". Omdat ik toch niet alles meer meekreeg ontfermde ik me over Marelinde. Ik probeerde haar zoveel mogelijk uit te leggen wat er gebeurde, terwijl ondertussen de verpleegkundigen haar aan de saturatie (zuurstofmeter) en hartbewaking legden. De infusen die ze had vervingen ze of prikten ze op een andere plaats, omdat deze onderweg alweer gesneuveld waren.

Eindelijk vertelde een van de artsen wat het plan was. Ze gingen bij Marelinde een infuus in de slagader van haar pols prikken (arterielijn), zodat ze via die weg haar bloeddruk in de gaten konden houden en makkelijker bloed konden afnemen. Ook vertelden ze dat Marelinde nu nog niet aan de beademing hoefde (intuberen), omdat ze het nu op zich nog goed deed. Zou haar toestand binnen 2 uur verslechteren, dan zou ze alsnog geintubeerd moeten worden. Doordat ze nu niet aan de beademing hoefde, zouden ze de arterielijn alleen onder plaatselijke verdoving zetten. Wat een hel was dit voor Marelinde. De ene arts probeerde te prikken en de andere hield haar hand en onderarm stevig vast zodat Marelinde haar arm niet kon bewegen. Zou Marelinde haar arm wel bewegen, was er een kans dat ze haar slagader zouden raken en ze een slagaderlijke bloeding zou krijgen. De andere hand hield ik vast en ik vertelde Marelinde dat het niet leuk was wat er gebeurde, maar dat het nodig was om beter te worden. Ook vertelde ik haar dat ze in mijn hand mocht knijpen als ze dat wilde. Marelinde wílde wel heel graag mijn hand vasthouden, maar ze had zoveel pijn in haar hele lijfje dat ze hem ook steeds weer los liet om vervolgens boos en verdrietig te roepen:

Haar stem kraakte van alle stress en het ziek zijn en klonk zo anders dan ik gewend was...Ondertussen hield ik met mijn andere hand mijn telefoon vast met een filmpje aan. De artsen hoopten dat het kijken van een filmpje wat afleiding zou bieden aan Marelinde. Helaas was niets minder waar. Marelinde was in die tijd juist niet zo van filmpjes kijken, in tegenstelling tot Mathias op die leeftijd. Daarom begon ik haar maar te vertellen over de boerderij waar oma's paard staat en waar Marelinde graag komt. Met een schuin oog hield ik in de gaten hoe het prikken verliep en was ik blij dat ik niet bang ben van naalden en bloed. De arts die prikte kreeg het maar niet voor elkaar. Steeds zag ik de dikke naald Marelinde's pols in en uit gaan. Soms leek hij goed te zitten maar bleek hij vervolgens juist niet goed te zitten en ging de arts met de naald in haar pols voorzichtig op zoek naar de goede plek. Na, ik gok, een minuut of 5 wisselden de artsen om en ging de andere arts het eens proberen. Toen ook hem het niet lukte besloten ze om het dan in haar enkel te proberen. Hetzelfde ritueel als bij haar pols volgde, alleen was Marelinde met haar benen veel sterker en probeerde ze, ondanks de helse pijn die ze had, los te komen. Uiteindelijk zijn ze toch weer terug gegaan naar haar pols om het daar te proberen waar het, voor mijn gevoel, na een eeuwigheid eindelijk lukte. Door al het prikken zat haar bed onder het bloed en was heel haar pols rood. De verpleegkundige verschoonde haar bed en de artsen probeerden haar pols wat schoon te maken. Terwijl ze daar mee bezig waren kwam Mark aan met Nana, de knuffelbeer met licht en muziek van Marelinde. Ze wilde de beer graag naast haar hebben liggen en drukte haar wang er tegenaan. Ze durfde/kon hem niet vastpakken omdat dat teveel pijn deed. De artsen vertelden ons dat ze er vrij zeker van waren dat het meningitis zou zijn, maar dat ze nog niet wisten welk type. Dat moest blijken uit het bloed wat ze hadden afgenomen. Ze vertelden ons dat alle vlekken (bloeduitstortingen) die we op haar huid zagen ook in haar lichaampje zaten op haar organen en spieren en dat ze daarom van die helse pijnen had. Dit was ook de reden waardoor ze zo opzwol. Doordat haar nieren zo'n tik hadden gekregen werkten die niet meer, waardoor ze ook niet meer kon plassen en dus vocht vasthield. Haar lever had het er ook niet makkelijk mee, maar deed nog wel wat. Ook vertelden de artsen ons dat het nu wachten was. Wachten of ze zelf uit de kritieke fase zou komen met de middelen die ze haar nu gegeven hadden. Mocht het binnen 2 uur toch slechter gaan dan moest ze dus toch nog aan de beademing. Ook lieten ze weten dat ze aan de verpleging zouden vragen of ze voor ons een kamer wilden regelen in het Ronald MacDonaldhuis. Daarna liepen ze weg.

Daar zaten we dan... Alleen... Voor het eerst in de hectische uren dat het ineens bergafwaarts ging met Marelinde. Het voelde raar en leeg, maar tegelijkertijd ook een beetje eng. Wat als er nu ineens iets gebeurd en de artsen zijn bij een ander kind bezig? Ondertussen vielen bij Marelinde haar ogen steeds dicht, maar bleef ze ondertussen nog heel onrustig met haar hoofd heen en weer draaien. Ze was ondanks alle pijnstillers nog zo oncomfortabel door alle pijn. Ik keek de kamer eens rond. Er hing een camera waarmee ze vanaf de zusterpost Marelinde continu in de gaten konden houden, er stonden klapstoeltjes in de hoek, een nachtkastje tegen de muur, een kastje met benodigdheden en een computer voor de verpleegkundigen en achter haar bed was een hele wand met allerlei medische apparatuur. Een hartslagmeter, saturartiemeter en bloeddrukmeter aan de linkerkant van haar bed en aan de rechterkant hing een zak bloed, die ze toegediend kreeg, en een paar infusen. Aan het plafond hing aan een soort gordijnrails nog een rits met infusen. Ik telde alle infusen en kwam uit op 9. 9 infusen om ons meisje weer op de been te krijgen, wat een hoop.... Nadat ik wat had rondgekeken probeerde ik op de momenten dat Marelinde haar ogen even dicht had wat zaken te regelen en appjes te beantwoorden. De appjes van mijn nicht deed ik als eerst. Zij is kinderarts en vroeg me naar haar handen en voeten. Ik maakte een foto van haar hand met arterielijn, er vanuit gaande dat ze dat bedoelde, en zei dat haar handen en voeten helemaal aan het opzwellen waren. Naderhand gezien wilde mijn nicht dat graag weten i.v.m. het eventueel afsterven van tenen, vingers, handen of voeten, wat je vaker ziet bij meningitis sepsis. Mark kon ondertussen bij het Ronald MacDonaldhuis gaan inchecken en zou daarna terug komen. Hij zou die nacht daar slapen en ik bij Marelinde, zodat 1 van ons tenminste nog een beetje slaap kon pakken om de volgende dag er weer te kunnen zijn voor Marelinde.

Twee uur gingen voorbij en werden 3 uur. Er liepen steeds mensen onze kamer binnen met stagiaires van allerlei afdelingen van het ziekenhuis. Meningitis sepsis komt gelukkig niet heel vaak meer voor sinds we ervoor ingeënt worden, maar is wel heel belangrijk voor een verpleegkundige of arts om te herkennen. Zolang Marelinde er geen last van had vonden we het prima dat ze kwamen kijken, want dit leed willen we andere ouders besparen! Ondertussen hadden we nog geen uitsluitsel over of Marelinde aan de beademing moest van de arts en besloten er naar te vragen. Ze kwamen ons vertellen dat Marelinde de ergste kritieke fase achter de rug had, maar dat ze nog lang niet stabiel was. Het voelde stiekem toch als een kleine opluchting. Ze zou dus niet aan de beademing moeten, wat een vechtertje!

Tegen 22.30 uur ging Mark naar het Ronald MacDonaldhuis en werd er voor mij een opklapbed gebracht. Ik wist van te voren dat het een onrustige nacht zou worden, maar niet dat het zo onrustig zou worden. Marelinde had zoveel pijn dat ze nog steeds heel erg met haar hoofd heen en weer draaide en als ze praatte kwamen de zinnen er zuchtend en kreunend in delen uit. Steeds als ze in slaap leek te zijn en ik op mijn bed ging liggen, werd ze weer kreunend wakker van de pijn en begon ze gelijk weer met haar hoofd te draaien. Ergens in die nacht besloot de verpleegkundige in overleg met de arts om Marelinde een middel toe te dienen die diende voor het slapen en voor de pijn.

verzekerde ze me. Ik vond het prima, want het is zo'n kwelling om je kind zoveel pijn te zien lijden terwijl je er zelf niets aan kan doen. Al snel na toediening van het middel werd Marelinde inderdaad rustiger en kon ze weer hele zinnen spreken. Ze viel zelfs heel rustig in slaap en gerustgesteld ben ik toen ook gaan slapen, niet wetende wat zich een uur later zou afspelen...