Strijd op leven en dood deel 1

Het is 23 januari 2020. Onze dochter Marelinde van dan 4 jaar heeft een onrustige nacht achter de rug. Ongeveer een week nadat ze verkouden is geweest, is ze vannacht weer veel aan het hoesten en moet daarbij zelfs overgeven. Ze  klaagt ook over pijn aan haar benen en durft niet te lopen. Deze ochtend heeft mijn man haar bij mij in bed getild. Ze voelt heel warm, durft nog steeds niet te bewegen en ze klaagt over hoofdpijn. Daarnaast heeft ze ook pijn in de rest van haar lichaam. Ik besluit dat ze maar een dagje thuis blijft. Wanneer ik haar wil aankleden begint ze heel hard te huilen, zoveel pijn heeft ze. Ze wil niet mee haar broer naar school brengen en vraagt zelfs of de buurman niet op haar kan passen dan. Er gaan bij mij allerlei alarmbellen rinkelen. Ze moet wel heel ziek zijn als ze dat vraagt. Snel breng ik haar Mathias naar school en thuis besluit ik haar toch nog maar eens te tempen, ze wil namelijk niet eten en ziet zo wit als een laken. Omdat ik niet aan haar benen mag komen, temp ik haar onder haar arm en kijk een beetje angstig naar hoe de getallen oplopen. Bij 40 graden begint hij eindelijk te piepen. Ik schrik.

40 graden en omdat het onder haar arm is gemeten moet er nog een graad bij opgeteld worden, du 41 graden. Ik ga nog eens het lijstje met haar klachten af; Hoofdpijn, haar benen niet kunnen bewegen, hoge koorts, niet willen eten... Het zal toch geen hersenvliesontsteking zijn?! Omdat ik met EHBO hebt geleerd wat daar de symptomen van zijn bekijk ik Marelinde's huid. Ik zie alleen een bloeduitstortinkje in haar oog, maar verder zijn er geen vlekjes zichtbaar. Ik ben er nog niet gerust op en bel toch de huisarts maar even. Al snel kan Marelinde terecht. Ik zoek kleding uit die zo los mogelijk zit, zodat ik Marelinde niet teveel pijn hoef te doen en rijd met de auto van de buren naar de dokter. Daar vertel ik wat even kort door mijn hoofd is geschoten, maar ook de huisarts denk niet aan meningokokken. Marelinde heeft immers helemaal geen vlekken die niet weg te drukken zijn en ze kan haar kin nog op haar borst leggen, dus heeft ze ook geen last van nekstijfheid. De huisarts denkt aan een ontsteking van haar heupen. Dit zie je vaker bij kinderen die net verkouden zijn geweest. Het bloeduitstortinkje in haar oog kan door de druk van het overgeven komen. Ik ben opgelucht dat ook hij niet denkt aan hersenvliesontsteking. We moeten naar de prikpost om bloed te laten prikken. Marelinde heeft nog nooit bloed hoeven prikken, dus ik ben een beetje huiverig voor haar reactie, maar ze laat alles over zich heen komen en huilt niet eens wanneer ze geprikt wordt. Wanneer ik haar jas aan het aandoen ben roept een van de zusters ineens "Pas op mama!" Ik kijk naar Marelinde en kan haar nog net opvangen voor ze achterover valt. Geschrokken kijk ik naar de zusters. Die pakken haar over en leggen haar op een tafel. Net wanneer ze haar pols willen controleren doet Marelinde haar ogen weer open. Ze is nog erg tam in haar reactie en de zusters kijken nog even of ze misschien nog eens wegvalt, maar dat gebeurd gelukkig niet.

Drukt de zuster mij op mijn hart wanneer ik de prikkamer verlaat. Op de terug weg in de auto begint Marelinde een beetje te praten, maar ook tijdens het praten valt ze af en toe zomaar ineens weg. Binnen 5 seconden is ze dan ook wel weer bij, maar ik vertrouw het zaakje niet. Eenmaal thuis leg ik haar op de bank en blijft ze steeds weg vallen. Ik bel de huisarts nog eens en krijg een assistente aan de lijn. Zij gaat in overleg met een andere assistente en verteld me dat Marelinde waarschijnlijk steeds in slaap valt omdat ze moe is van de heftige nacht. Ik moet haar maar even laten slapen en kan vanmiddag voor de uitslag van het bloed bellen. Ik vertrouw het nog niet helemaal en blijf naast Marelinde op de bank zitten. Ondertussen heb ik mijn beste vriendin op de hoogte gebracht over wat er allemaal aan de hand is. Zij biedt aan om rond half 2 te komen zodat ik dan even kan gaan slapen en zij op Marelinde kan letten. Tegen 13.10 uur wordt Marelinde wakker en zegt "Mama ik moet naar de wc." Snel ga ik alle deuren openzetten zodat ik haar in 1 keer naar de wc kan tillen. Wanneer ik terug kom schrik ik me dood...

Marelinde ligt nog steeds op haar rug, er sijpelt een streepje fluoriserend gele vloeistof uit haar mondhoek en ondertussen zie ik haar kokhals bewegingen maken. Ze is aan het overgeven. Ik zet haar snel rechtop en hele golven van die gele doorzichtige vloeistof  komen uit haar mond. Terwijl ik haar rechtop houd bel ik snel nog eens naar de huisarts. We moeten gelijk langs komen. Wanneer ik de deken wegsla zie ik dat Marelinde ook haar ontlasting heeft laten lopen. Ik besluit haar om te kleden en ontdek ineens een paarsachtige vlek op haar buik en haar enkel die ik niet kan wegdrukken. Weer bel ik de huisarts tijdens het omkleden en vraag of er geen ambulance moet komen. Dat was niet nodig volgens de assistente, kom maar zo snel mogelijk hier heen. Gelukkig was net mijn vriendin gearriveerd en zij heeft ons naar de huisarts gebracht. Intussen bracht ik mijn man op de hoogte en ook hij kwam naar de huisarts. Daar werd Marelinde onderzocht door 2 artsen en er werd een ambulance besteld voor verdenking van Meningokokken.