Mijn papa heeft een bipolaire stoornis

Mijn papa is in mijn ogen een held. Hij is een geweldige grootvader voor mijn dochter. Maar mijn papa heeft ook een bipolaire stoornis. Wat is het? Kloppen de vooroordelen en kunnen de mensen hier dan niet iets aan doen? Is er geen genezing?

Diagnose

Tijdens de taboe maand op Blogzine.be vertelde ik voor het eerst over mijn papa die gediagnosticeerd is met een bipolaire stoornis. Ze een diagnose kleeft, zoals in de meeste gevallen, een dik, vet etiket op iemands hoofd. Want voor buitenstaanders is het vaak moeilijk om verder te kijken dan een diagnose.

Iemand met een bipolaire stoornis wordt vaak gezien als iemand met stemmingswisselingen. Hier worden depressies afgewisseld met periodes van een hoge dosis energie. Deze personen leven in hoge pieken en diepe dalen die elkaar afwisselen.

Deze psychische stoornis is ontzettend moeilijk te herkennen bij mensen omdat deze personen ook leven met tussenperiodes waarin alles oké of normaal lijkt te zijn. Een feit is dat als deze personen zich bevinden in een dal of piek ze dit erg extreem ervaren.

Meer dan alleen diegene met een bipolaire stoornis

Leven met iemand die deze stoornis heeft is niet gemakkelijk. Maar het went. Doorheen de jaren heeft zowel mijn papa als ik een soort van aanvaardingsproces gehad, waarbij we beiden weet hebben van dit deeltje. Maar dat wil niet zeggen dat deze ziekte mijn papa vormt. Want zoals ik meer ben dan alleen mama, is mijn papa ook meer dan alleen diegene met een bipolaire stoornis.

Mijn papa is een fantastische papa. Hij is er altijd geweest en hij zal er altijd zijn. Ik heb aanvaard dat er periodes zijn waarin hij het moeilijk heeft en niet in uit zijn bed komt. Net zoals ik vrede heb met de momenten dat hij soms onaangekondigd voor de deur staat met een heleboel cadeaus voor Annabel. Cadeaus die ze eigenlijk niet nodig heeft, soms gewoon rommel zijn, maar die hij kocht in een piek van euforie.

Die onmogelijke 10 %

Mijn papa is een geweldig lieve, trouwe grootvader. Hij is één van Annabels beste vrienden en als ze elkaar zien beginnen ze spontaan te lachen. Hij is diegene die helemaal opgaat in haar fantasiespel en zonder veel gedoe haar zoveelste gefantaseerde bordje opeet met melk. Hij is één van de weinige mensen die langskomt voor Annabel en dan effectief met haar bezig is.

Ik vertrouw hem 90% met haar. Die overige tien procent kan ik niet geven, omwille van zijn bipolaire stoornis. Maar dat neem ik hem niet kwalijk, want dat zou oneerlijk zijn. Mijn papa heeft zelf niet gevraagd om deze stoornis te hebben. Maar ze zorgt er wel voor dat hij soms geen zin heeft om uit bed te komen. En daar heb ik vrede mee.

De depressies en manie, het klopt.

Het klopt dat mensen met een bipolaire stoornis depressief zijn en neen het klopt niet dat ze dit doen omdat ze lui zijn. Ook al zouden ze het zelf willen, uit een depressie stap je niet zomaar uit. Het klopt dat mensen met een bipolaire stoornis manisch zijn en dan in een extreme piek leven. Maar het klopt niet dat ze zich zouden kunnen intomen als ze maar goed hun best doen.

Het klopt dat een papa hebben met een bipolaire stoornis soms zwaar is. Ik ga ervanuit dat de kans bestaat dat ik ooit een telefoontje krijg met de mededeling dat mijn papa zelfmoord heeft gepleegd. Maar het klopt niet dat deze mensen niet graag gezien kunnen worden of ze anderen mensen niet graag zien. Want alhoewel ik ergens leef met angst zou ik mijn papa nooit willen omruilen voor een ander. Want in mijn ogen is hij de liefste papa en de allerbeste bompa voor Annabel.