mama is zichzelf kwijt.... en nu?

Sterk toch dat je dit hier kan plaatsen ? Goed van je om steeds naar je psycholoog te gaan ? Hulp zoeken is al een hele grote stap, schaamte zet je opzij. Het van je af schrijven helpt mss? Je kan je krabbels steeds meenemen naar je psychologe. Niet iedereen praat graag. Of misschien heb je echt geen klik met haar ? Psychologe ziet je op je kwetsbaarste moment, alle emoties zien zij. Bij iemand die niet goed aanvoelt zou mijn muur ook omhoog staan. De weg lijkt zo lang als je in een depressie belandt, maar ook op die weg komt er een einde. En omarm die goeie dagen. Denk aan die als je kut opstaat. En zeg elke dag tegen jezelf in de spiegel wat voor een top mama je bent. Je doet het toch maar weer elke dag opnieuw. Kost enorm veel energie om er te zijn voor je kids in zo een periode. Maar als je oprecht niet denkt er alleen uit te komen , zou ik toch advies vragen om iets van medicatie te nemen. Dit is niet voor gans je leven, maar gwn dat extratje voor even uit die put te kruipen. Weet dat je niet alleen bent die zich zo voelt , ook al heb je daar nu misschien geen behoefte aan om te horen. Hoop dat je snel terug betere dagen tegemoet gaat.

Hou moed, en overweeg misschien om een andere psycholoog te zoeken waar het beter mee klikt? Maar wees ook mild voor jezelf: een depressie is een ziekte die je hele denken verandert, wat het moeilijker maakt om jezelf te uiten en om contact te leggen met andere mensen. Het is dus ook normaal dat het even allemaal wat moeilijker gaat. Krijg je ook medicatie voor je depressie? Op het ergste van mijn postnatale depressie had ik medicatie nodig om er nog uit te geraken. In sommige gevallen is dat echt nodig voor de therapie kan aanslaan, dus blijf verder hulp zoeken als het niet betert.

Houd moed, want je wordt beter dat moet omdat je kinderen hebt, en ja ik weet waar ik over praat. Houd moed en sterkte!! Liefs D xxx