Mama heeft corona

Corona. Noem me naïef, maar ik was echt goed bezig. Ondanks m'n werk in het onderwijs - dat natuurlijk gewoon door gaat in deze tijd, hield ik me netjes aan de 1.5m. Na een externe observatie bleek er iemand besmet met het corona virus. Ik kende niemand, dus schrok er wel even van, maar dacht verder er niet meer zo over na; ik ben gezond! 

5 uur per week in de sportschool te vinden, fitter dan ooit. Ik ben in de afgelopen 2 jaar druk geweest met afvallen, en m'n extra gewicht is met - 18 kilo nog steeds eraf gebleven. De sportschool is m'n leven, daar ontspan ik, ondanks dat ik me volop inspan, het gevoel achteraf is net een drug voor me: verslavend. God, wat mis ik de sportschool, wat mis ik eruit gaan. Gek genoeg droomde ik wel  eens van zo'n dag helemaal niks, nou dat binge Netflixen kan je op je buik schrijven hoor; dat lukt niet met deze hoofdpijn, een boek lezen, veel slapen en de dag verder uitzingen, tergend langzaam gaan de dagen voorbij. 

Ik mis het nu al. Ook al ben ik pas 5 dagen afgesloten van "de buitenwereld"; het voelt als minstens het dubbele. Hoewel ik van geluk mag spreken, en ik de bekende "milde vorm" te pakken heb, ik gun dit niemand. 

Ik hoor m'n man en kids beneden. Soms komen ze naar boven me wat te eten of te drinken geven. Dan moet ik ze wegsturen voordat ze me te snel zijn en toch een knuffel komen brengen. Dat wegsturen van je eigen kindjes en een knuffel weigeren gaat recht door je hart. Ze zijn zes, en ik merk dat het begrip er niet volledig is. Who can blame them? Ik vind het al moeilijk te bevatten. 

Ik hoor m'n man het zwaar hebben. Hij verheft zijn stem; dat de Kids moeten luisteren! Mijn God, dat schuldgevoel. Kon ik maar ergens ondersteunen. Hij is niet gewend dit allemaal alleen te moeten doen. Van koken tot de Kids les geven, en nog een zieke vrouw boven verzorgen; mijn respect voor hem is alleen maar meer gegroeid. 

Dat schuldgevoel. Dat zit zo dwars. Ik denk dat ik daar nog het meeste moeite mee heb. Had ik nou dit weekend met ouders per se sinterklaas moeten vieren? Waarom heb ik ze dan toch blootgesteld? Waarom ben ik niet direct naar huis gegaan toen ik hoofdpijn klachten kreeg, maar zijn we toch eerst cadeautjes uit gaan pakken? En waarom lukt het me niet m'n Kids uit de kamer te houden, ik ben als de dood ze te besmetten. Bah, wat is dit toch een rot ziekte! 

Dit schrijvende lig ik inmiddels dag 5 op bed. Moe, en fikse hoofdpijn, maar ik probeer het positieve ervan in te zien; je bent nog vrij gezond. Geen koorts, geen benauwdheid; enkel de mildste symptomen. Lieve moeders die nu in quarantaine liggen, afgezonderd van de buitenwereld, van hun man en kids; ik voel en leef met jullie mee. Word gauw beter!