Jaren had ik een groot geheim en leidde ik een dubbelleven.

Ik heb lang nagedacht of ik dit wel in het openbaar op zo’n groot platform wil delen en zeker omdat het maatschappelijk nog niet aanvaard is. Ik weet ook niet of dat het hier gepast is tussen alle verhalen over het ouderschap maar deze keer ga ik dat toch doen in de hoop dat ik hiermee iemand kan helpen of het stigma een klein beetje kan doorbreken.

Ik ben Giedo en ik ben verslaafd, dit is wat ik elke dag tegen mezelf zeg als ik opsta en als ik naar bed ga, toen ik vanmorgen opstond was dat precies hetzelfde alleen vandaag keek ik ook even op mijn telefoon naar de app die aangeeft hoelang ik clean ben en alsof het zo moest zijn vandaag stond de teller op 1200 dagen. 1200 dagen bevrijd van de obsessie van gebruik.

Ik heb alles bij elkaar 23 jaar in actieve verslaving geleefd en overleefd, en is het dan altijd slecht geweest nee dat zeker niet ik heb een mooie maar vooral ook wilde jeugd gehad ben getrouwd kreeg kinderen had mijn eigen bedrijf en voor de buiten wereld leek alles goed te gaan en zo wilde ik dat graag hebben. Maar daar tussenin liep als een rode draad mijn verslaving.

Nee ik was zeker niet de doorsnee junk waar veel mensen gelijk aan denken als ze dit horen, uit ervaring weet ik inmiddels dat de meeste verslaafden gewoon een baan, gezin en kinderen hebben. ik had eigenlijk een soort dubbelleven aan de ene kant een echte familieman die alles over heeft voor zijn gezin, leuke dingen doet en hard werkt om de kost te verdienen, aan de andere kant een hele onzekere perfectionist die problemen had om het leven te aanvaarden zoals het komt. Ik wilde het voor iedereen goed doen en drukte mijn eigen emoties diep weg, Ik heb dit jarenlang volgehouden zonder echt hele grote problemen te krijgen en kon het gebruik voor de mensen om mij heen vrij gemakkelijk geheim houden.

Iets meer dan 4 jaar geleden zag mijn leven er heel anders uit ik werkte 100 uur per week gebruikte elke dag middelen om te kunnen blijven presteren en om rust in mijn hoofd te krijgen zat ik 's nachts in het casino. Langzaamaan had mijn verslaving mij op de knieën gekregen en alles om mij heen verwoest. mijn vrouw, mijn kinderen, mijn familie en vrienden iedereen had ik beschadigd maar bovenal mezelf. Ik was meer dood als levend, financieel was het een puinhoop en sociaal had ik bijna alle contact verloren met mensen.

Er restte mij nog maar één keuze of doorgaan tot dat ik echt alles kwijt was of een andere manier van leven vinden. Ik begreep dat ik het alleen niet meer kon dat had ik al vaak genoeg geprobeerd dus moest ik hulp gaan zoeken.

Ik heb mezelf op laten nemen in een kliniek en heb daar 9 weken aan mezelf en mijn probleem mogen werken. En dit heb ik dan ook gedaan er was alleen één probleem ik was niet helemaal eerlijk geweest ik had verteld dat ik een gokprobleem had en misschien ook wel een beetje veel dronk ik durfde niet te zeggen dat ik dagelijks middelen gebruikte, bang dat ik dat laatste beetje wat ik nog had mijn vrouw en de kinderen kwijt zou raken.

Ik kwam uit de kliniek en al snel ging het fout ik verviel in oude gewoontes begon weer te liegen en voordat ik het wist viel ik terug in het gokken. Drank en drugs niet omdat ik bang was dat dit uit zou komen maar het gevecht tegen gebruik van middelen was zo heftig dat ik dat bijna niet vol kon houden ik belde huilend de kliniek op met de vraag of ik terug kon komen.

Er volgde een nieuwe opname voor 4 weken was de bedoeling. (Uiteindelijk werden dat er 6.) Na goed 2 weken heb ik voor het eerst over mijn werkelijke probleem durven vertellen aan iemand die ik vertrouwde en van daaruit ben ik steeds iets verder gegaan door het na enige tijd ook aan mijn vrouw en mijn familie te vertellen.

Mijn vrouw en ik hebben veel ups en downs meegemaakt en zijn tijdelijk uit elkaar geweest omdat ik niet wist wat ik wilde en dacht dat dat voor iedereen het beste was. Maar wij bleven veel contact houden en wilde allebei het beste voor kinderen dat is onze redding geweest denk ik. Mijn vrouw is altijd in mij blijven geloven en achter mij blijven staan ondanks dat vele tegen haar hebben gezegd dat ze beter met de kinderen bij mij weg kon gaan.

Vandaag 1200 dagen geleden zat ik alleen op de camping en voelde mij niet goed ik dacht dat ik het allemaal wel weer alleen kon. Maar helaas werd ik weer geconfronteerd met mijn verslaving langzaam liet ik alle handvaten los en BAM daar was weer een terugval in gokken. Gelukkig wist ik nu wat ik moest doen in de actie komen en gaan luisteren naar mensen die al veel langer clean zijn dan ik en hun suggesties opvolgen.

Iemand zei tegen mij om van anderen te kunnen houden moet je eerst van jezelf leren houden. Ik ben elke dag dankbaarheidslijstjes gaan maken gewoon een lijstje waarop ik 5 punten schrijf van dingen die ik goed heb gedaan die dag en ben gaan leren om me uit te spreken als iets niet gaat zoals ik als graag had gewild of als ik ergens mee zit. Langzaam maar zeker kwam dat gevoel dat ik er mocht zijn weer terug.

Dit is nu ruim 3 jaar geleden en in die 3 jaar is er heel veel veranderd.

Ik ben terug bij mijn lieve vrouw en mijn twee geweldige zoons en als cadeautje 2 jaar geleden een prachtige dochter gekregen.

Ik ben financieel weer gezond we hebben pas geleden ons droomhuis gekocht maar bovenal heb ik weer een leven gekregen waarin ik een man kan zijn voor mijn vrouw, een vader voor me kinderen, een zoon voor me ouders, een broer voor me zus en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Het leven is mooi en ik ben super dankbaar dat ik de kans heb gekregen om mijn leven weer op te pakken en te gaan genieten van alles wat op mijn pad komt.

Ik heb nooit de intentie gehad om mijn gezin pijn te doen en heb altijd het beste gewild voor de mensen om mij heen maar weet ook dat ik door mijn verslaving veel pijn en leed heb veroorzaakt en dat ik dat waarschijnlijk nooit meer helemaal goed kan maken maar gelukkig heb ik nu de kans om te doen wat goed is voor mijzelf en de mensen om mij heen.

Ben ik dan zo slecht geweest voor mijn gezin? Nee ik denk het niet ik heb op mijn manier altijd geprobeerd een goede vader te zijn voor mijn kinderen en heb altijd alles voor ze gedaan, ben er voor ze geweest als ze het nodig hadden heb heel veel gecompenseerd met cadeautjes maar dat is natuurlijk niet de juiste manier, hun grootste cadeau nu is dat ik er ben als ze dat nodig hebben en dat ik kan luisteren als ze ergens mee zitten een knuffel een kus als ze het nodig hebben en niet wanneer ik dat wil. liefde geven maar ook durven ontvangen is de sleutel tot succes.

Ik weet dat er veel gezinnen zijn waar verslaving een rol speelt in het dagelijks leven en dat zeker in deze tijd van corona dit nog eens extra tot uiting kan komen, met het schrijven van deze blog hoop ik dat ik iemand kan laten zien dat er een oplossing is en dat het mogelijk is een leven te leven zonder middelen te gebruiken. 

Ik ben Giedo en ik ben een dankbaar herstellend verslaafde. 

je kunt me ook volgen op mijn instagram @papagiedo 

Heb je nog vragen of zou je graag een keer met mij praten omdat je herkenning hebt in het verhaal, stuur mij dan een bericht via mijn Instagram.