1e prikjes

Het was zover; James was drie maanden en zou zijn eerste prikjes krijgen bij het consultatiebureau. Tijdens mijn zwangerschap had ik er namelijk voor gekozen om de 22-wekenprik te halen. Heel bijzonder dat dat tegenwoordig mogelijk is.

Aangezien James tijdens de hielprik geen kik gegeven had had ik goede hoop dat dit nu ook zo zou zijn. Stiekem vond ik het ook best een beetje spannend en dus zat ik lichtelijk zwetend voor het bureau van de arts. M'n mondkapje hielp hier ook zeker niet aan mee.

Aan het einde van de afspraak kwamen daar de naalden tevoorschijn. De eerste werd in James z'n been geprikt. Het leek even alsof hij het rustig zou ondergaan, maar toen zag ik een bibberend lipje, gevolgd door heel, heel, ja heeeeel hard huilen. En dan moest de tweede prik nog komen.. Toen die erin ging bleef James er bijna in hangen. Ik had mijn baby nog nooit zo verdrietig gezien. 

Hierdoor ontstonden er ook wat tranen in mijn ogen, maar ik wilde natuurlijk niet dat de arts dit zou zien, dus dacht ik dit met een brede lach te compenseren. Toen ik naar buiten liep en mezelf in de spiegel aankeek zag ik echter alleen m'n waterige ogen met daaronder een mondkapje..

Op wat lichte verhoging en wat onrustige nachten na reageerde James trouwens prima op de vaccinaties.