Ze zeggen weleens dat de tijd vliegt. Nou, wat mij betreft is dat ook zo....
4 jaar geleden werd mijn eerste kind geboren en wat hield ik meteen van dat hulpeloze schepseltje. Nu vier jaar later is hij uitgegroeid tot een eigenzinnig, nadenkend, sociaal en behulpzame jongen...klaar om de wereld te ontdekken. Iedere keer laat hij mij weer verbazen. Je denkt je kind te kennen en dan laat hij ineens iets zien waarvan je denkt: huh, kan jij dat ook al? En dan is het zover....Meneer wordt 4, op naar de basisschool. Met pijn in de buik breng ik hem weg. Ik werk zelf in het onderwijs en snapte die moeders nooit die met tranen in hun ogen hun kind weg kwamen brengen. Maar ohhhh, ineens begreep ik ze precies...nu was ik zelf zo'n moeder. Hij liet alles op zich inwerken, ging zitten op zijn stoeltje, gaf me nog een kus/knuffel en ik mocht gaan! Tranen binnenhoudend stond ik buiten voor het raam te kijken. Daar zat hij dan. Hij leek nog zo klein.....Thuis aangekomen even lekker de tranen laten stromen, uit nostalgie de babyfoto's bekeken. De uren kropen voorbij, ik bleef maar op de klok kijken. Eindelijk was het zover, ik mocht hem gaan halen! Helemaal blij kwam hij naar me toe. Mam, het was leuk op school! Mag ik vanmiddag weer? Zucht.....kleine jongetjes worden heel groot ineens!
Alle reacties (3)