Als bevallingsfotograaf ben je aanwezig bij een van de meest intieme momenten van iemands leven. Geen enkele bevalling is hetzelfde.. iedere geboorte is uniek. Omdat de momenten die ik mee maak vaak zo ontzettend bijzonder zijn deel ik mijn belevenissen graag met jullie. Vandaag blog ik over de heftige bevalling van Naomi & Rik.

Dagen voor de bevalling had ik al veel contact met Naomi en Rik; over voorweeën en meerdere strip-pogingen. Helaas zette niets door en vond hun kleine meisje het voorlopig nog wel even fijn in mama's buik.

Totdat ik midden in de nacht (04.33) gebeld werd door Rik dat Naomi met weeën was opgenomen in het ziekenhuis. Je weet dat je als bevallingsfotograaf midden in de nacht gebeld kunt worden, maar toch wennen deze tijden nooit (haha). We bleven contact houden totdat de verloskundige de eerste controle had gedaan. Naomi bleek een paar centimeter ontsluiting te hebben. Meestal rijd ik weg vanaf het moment dat er 4/5 centimeter ontsluiting is. Zo weet ik dat de bevalling goed op gang is en dat ik ook nog op tijd zal zijn voor de geboorte. In dit geval kon ik dus nog eventjes verder slapen.

Vroeg in de ochtend kreeg ik een nieuwe update van Rik:

06:29 " Hoi Lisette, de verloskundige heeft inwendig onderzoek gedaan en ze zat om half 6 op bijna 3 cm. Om half 8 komt ze weer en dan gaat ze opnieuw een inwendig onderzoek doen."

Waarna ik later kreeg:

08:26 Rik: " Naomi had tegen 7.45, 3 tot 4 cm ontsluiting. Ben je weer even op de hoogte!"

08:28 Lisette: " Dankjewel voor je update! Hoe gaat het met haar?"

08:51 Rik: " Ze heeft veel last van rug weeën, dus ze wisselt de douche en het bad af. Daar heeft ze wel baat bij."

Na het laatste appje van Rik besluit ik toch maar vast te gaan rijden. Ik zet mijn zoontje af bij de oppas en laat ze weten dat ik onderweg ben.

09:45 Ik rij nu weg! Tot straks!

Rond 10:30 kom ik aan in ziekenhuis, Naomi stond nog onder douche. Ik wachtte tot ze klaar was en we hebben even gekletst tussen de weeën door. Tijdens de weeën vindt ze het prettig om te staan en duwt Rik met zijn vuisten in haar onderrug tegen de rugweeën. Na een controle blijkt ze nog steeds rond de 3 tot 4 cm ontsluiting te hebben, geen vordering dus sinds de ochtend. Wat een tegenvaller voor haar! De weeën worden steeds heftiger en ze moet op bed gaan liggen om ze op te kunnen blijven vangen. Na een tijdje houdt ze het niet meer en besluiten ze met het team voor pijnbestrijding te kiezen, ze krijgt een pompje met Remifentanil dat ze via het infuus zichzelf kan toedienen. Het haalt de scherpe kantjes van de pijn weg en Naomi kan iets meer ontspannen. 

Ik besluit me terug te trekken op de gang, een stukje te gaan wandelen, wat mails te beantwoorden en af en toe poolshoogte te nemen van hoe het gaat. Terwijl ik het ene moment nog van de verloskundige te horen krijg dat de geboorte waarschijnlijk aan het einde van de middag/begin van de avond zal plaatsvinden ontvang ik kort daarna al een appje van Rik:
(13:28) "Lisette, Naomi heeft persdrang!!"

Eigenlijk zou dat onmogelijk zijn omdat ze bij de laatste controle 'nog maar' 6 cm ontsluiting had.
Ik race terug naar de kamer waar het inderdaad lijkt alsof Naomi persdrang krijgt! Wanneer Naomi gecheckt wordt zit ze op 10 cm en heeft ze dus volledige ontsluiting. Wow, dit ging snel! Ze mag gaan persen, maar de baby reageert hier erg heftig op. Dit is te zien aan haar hartslag. Ook Naomi heeft het zwaar, bij iedere wee lijkt de pijn heftiger te worden. En dan lijkt de baby het plots niet meer helemaal oké te vinden in de buik.

Bij iedere pers daalt de hartslag van de baby en komt deze vrij langzaam weer op. Er wordt na een aantal testen besloten dat de baby niet voldoende zuurstof meer in het bloed heeft. Na een halfuur persen vinden ze dan ook dat de baby onmiddelijk geboren moet worden.

Er wordt een extra gynaecoloog opgeroepen en daarna gaat het razendsnel. Er wordt nog een vacuümpomp naar binnen gereden en een kinderarts gebeld om stand-by te staan en dan wordt rond 14:10 uur Noé met een flinke knip & een vacuüm geboren. 

Vanwege de mindere omstandigheden in de buik wordt de baby direct afgenaveld en onderzocht door de kinderarts. Op het eerste gezicht lijkt Noé kerngezond; ze huilt, kleurt mooi roze en ook de kinderarts ziet niets geks. Omdat ze niet te snel mag afkoelen wordt ze weer snel in doeken gewikkeld en mag ze eindelijk bij mama op de borst liggen. Een erg ontroerend moment na alle spanningen van de voorgaande uren. Na wat tranen, heel veel geknuffel en gekus moet Noé toch nog even goed nagekeken worden (want dat hoort erbij).

Noé wordt op het aankleedkussen gelegd en bij het checken van haar voetjes volgt een enorme shock; Noé blijkt een sterk afwijkend voetje te hebben. Ze heeft 2 abnormaal lange tenen die aan elkaar vast lijken te zitten. Rik kijkt mee over de schouder van de arts en schrikt ook van wat hij ziet. Naomi vraagt wat er aan de hand is en of alles wel goed gaat... Beiden zijn even stil en dan komt de arts met Noé en Rik teruggelopen naar Naomi. ''Je moet niet schrikken, maar jullie kindje heeft een sterk afwijkend voetje... kijk." zegt de arts. "Het is niets ernstigs, waarschijnlijk een foutje van de natuur, maar wel iets waar aandacht aan besteed zal moeten gaan worden het komende jaar. Want op deze manier zal ze straks geen schoentjes aan kunnen of überhaupt kunnen lopen.''

Het gezicht van Naomi vertrekt en ze barst van schrik in snikken uit. Ze krijgt Noé even van de arts terug en sluit haar in haar armen. Rik: “Het is niets ergs lieverd, ze kunnen dit vast heel mooi maken. En ze is verder helemaal gezond." Naomi knikt en duikt nog dieper met haar gezicht in Noé. "Wat ben ik blij dat ze er is, Rik... - snik - "en wat is ze mooi he?"