Stilte rondom depressie, angst en vermoeidheid.

Stilte rondom depressie, angst en vermoeidheid.

Ik heb jarenlang hormonen geslikt voor een grote kinderwens, hier ben ik altijd voor uit gekomen dat het alleen niet mogelijk is en dat hier hulp voor nodig is. Jarenlang was hier een schaamte omheen, waarom kunnen vrouwen dit en ik niet? Ben ik dan geen echte vrouw?!

(Natuurlijk wel! Alleen heb je een zetje nodig!)

Maar om het taboe te doorbreken ben ik hierover gaan schrijven, want het is geen schande om iets niet te kunnen, wat biologisch gezien ‘normaal’ is maar waar je hulp bij nodig hebt.

Ik vond altijd dat dit gezegd mocht worden; dat vrouwen zich hier niet voor hoeven te schamen en dat het taboe doorbroken moet worden.

Maar toen kwam jij; depressie, angst en vermoeidheid.

Dat voelt wel als schaamte, het voelt als falen en als iets wat niemand mag weten.

Hoe groter die “niemand mag het weten” wordt in m’n hoofd, hoe zwaarder het voelt en hoe vermoeider elke dag wordt.

Waarom dit anders voelt durf ik niet te zeggen…

Maar ik ga dit aan op dezelfde manier als ik elke andere uitdaging aan ga in mijn leven; het doen en aan de wereld laten zien dat het oké is; stap voor stap en elke stap is doodeng en onwijs spannend, maar het is oké om dat te vinden en het is oké om bang te zijn voor de nieuwe stap.

Antidepressiva. Ben ik de enige die het woord beangstigt vind? Ik denk ik het niet.

Wat een woord, ‘’anti’’, ik krijg er sowieso al jeuk van en dan het woord ‘’depressief’’; het omschrijft dat je hersenen uit zichzelf even niet meer gelukkig kunnen voelen. Maar je haalt nog wel plezier en geluk uit de kleine dingen en het betekent echt niet dat je elke dag huilend op bed ligt of het leven niet meer wilt. Het betekent dat je niet altijd even stabiel kunt staan en je filter een beetje verstopt zit.

Mijn angst is het woord antidepressiva, maar of het daadwerkelijke angst is?!

Hoe nu verder?

Ergste is de confrontatie aan gaan, dit doe ik graag alleen met mezelf en het is angstaanjagend om te doen.

Tijdens het schrijven gaan er honderd dingen door m’n hoofd heen en merk dat het alle kanten op gaat. Ik probeer een concreet stuk om te schrijven over hoe het gaat en hoe dit voelt, maar hoe meer ik schrijf hoe meer chaos er ontstaat en dat reflecteert ook in m’n schrijven; sorry hiervoor.

Een kleine inkijk hoe mijn brein werkt sinds de hormonen het overgenomen hebben; bang om de controle kwijt te raken over je gedachten, leven en jezelf zijn.

Verassing! Je bent de controle al lang kwijt en die vind je pas weer terug als je de confrontatie met jezelf durft aan te gaan.

Welkom in het leven… Volwassen zijn en ouder worden, als kind wil je allemaal dit soort dingen. 

Maar wat wou ik nu graag weer eventjes kind zijn, onbezorgd en vrij denk ik. Ook dit is raar want je bent pas onbezorgd en vrij wanneer je dat zelf bepaalt te doen, wanneer je het hef weer in eigen handen durft te nemen, wanneer je opstaat en zegt oké nu gaan we de confrontatie aan!

Hands on... Dit gebeurt en verstoppen werkt niet.

Dus. Depressie, angst en vermoeidheid we gaan jou aanpakken!