Snap
  • DIY
  • loslaten
  • leven
  • Schisis
  • LevenEnDood
  • In2MaandenTijd
  • #nieuwe

hoe ons leven in 1.5 jaar alle emoties kende #4 twerken tijdens mijn weeen. Het nieuwe leven omarmen, en een dierbaarpersoon moeten loslaten..

iedereen die mijn vorige blogs heeft gelezen is een klein beetje op de hoogte over mijn schoonbroer. nadat hij voor de 2e keer van de kanker genezen is verklaard werd hij weer al zieker naar mate mijn bevalling naderde.. in deze blog lezen jullie hoe ik onze dochter op de wereld heb gezet en hoe ik mijn dierbare schoonbroer heb moeten loslaten..

6-7-2018 04:00 ik werd wakker omdat ik een soort bubbel tussen mijn benen voelde. naar de wc gelopen en daar zag ik dat ik wat bloed verloor.. oke, de bevalling gaat beginnen. Als snel kreeg ik wat kramp en besloot ik mijn vriend wakker te maken om door te geven dat hij niet kon werken vandaag, zijn dochter zou vandaag geboren worden.. hij keek mij aan, zei oke, en sliep weer verder.... uhmmm schaaat, ik ga vandaag bevallen!! maar meneer lag alweer in dromenland.. mischien maar beter ook want weeen opvangen met een gestreste partner is ook niet ideaal..

lekker in bed liggen werd hem voor mij niet dus besloot in onder de douche te gaan staan want dat hielp zo goed bij de bevalling van mijn zoontje. maar helaas elke bevalling is anders zo ook deze.. (bij mijn zoon had ik na 10 minuten geroepen morgen weer met liefde!)

ik ging maar beneden op de bank liggen maar ook daar lag ik erg onrustig! ik heb zo 2 uur aangemodderd.  

06:00 ik besloot nu maar de vk te bellen, (het zou ziezo een ziekenhuis bevalling worden ivm de schisis van onze dochter) ze zou even wakker worden en dan mijn kant op komen, alle tijd zo voelde het voor mij! 

06:30 ik merkte al snel dat mijn weeen best goed op gang kwamen.. in een gekke bui dacht ik mijn zus te bellen.. (mijn vriend was inmiddels wakker en was bezig met onze zoon aan te kleden voor school, de stres zat er al goed in) tijdens het bellen kwamen de weeen als een storm in een glas water, mijn god wat waren ze heftig ineens.. mijn zus hielp me met puffen en op dat moment mwa de vk aan.. meteen op bed en even voelen.. 4 cm ontsluiting.. oke in 2.5 uur van 0 naar 4.. dat gaat lekker! ik begon de spullen te pakken en 1 van onze ouders te bellen voor onze zoon.. helaas kregen we  nog niemand te pakken. 

Mijn verloskundige observeerde mij en zag dat de weeen nu wel erg snel en vlak achter elkaar aan kwamen.. om 07:30 weer even voelen, 8 cm!!! whaaaat.. de stres sloeg toe! we moesten direct naar het ziekenhuis! de verloskundige was bang dat we het anders niet zouden gaan halen.. op stel en sprong onze zoon van 8 naar school gestuurd (ik niet maar mijn vriend zonder besef van tijd) snel de auto is en vol gas naar alkmaar! in de auto bedacht ik mij waar onze zoon was, op school dus.. terwijl de school nog dicht was belde ik mijn vader en die is toen naar school gegaan en gewacht met onze zoon..

wat stress allemaal wel niet met je doet zeg hahaha…

aangekomen bij het ziekenhuis werd ik in een rolstoel gegooid en moesten we de lange gang door.. al die mensen die daar stonden te wachten zagen ons aankomen, ik half puffend als een zeekoe in en rolstoel! het erge van alles is is dat ik niet in mijn "bubbel"terecht kwam.. tot nu toe nog alle besef gehad! 

op mijn kamer aangekomen dacht ik snel die douche weer onder.. daar stond ik, 

ik heb daadwerkelijk alle douchetegeltjes aangeraakt, ik heb staan twerken met mn billen gespreid en iedereen achter mij (jawel ook een stagiair ;-), ik heb gesmeekt om een ruggeprik maar ik ging veels te snel! daar was geen tijd voor.. ik heb gestaan alsof er een te grote piemel naar binnen ging, en ik heb geroepen dat iedereen zn kop moest houden want ik hoorde alles wat ze zeiden.. ik raakte niet in mijn bubbel.. 

toen mijn vliezen braken zagen ze dat ze had gepoept in het vruchtwater.. tuurlijk ook dat nog! 

toen ik echt mocht persen heb ik op handen en knieeen gezeten/ gestaan.. dat was de enigste manier voor mij waardoor ik het kon, dacht ik... toen kwam het moment dat ze met haar hoofdje geboren was en stopte ik er mee.. ik wilde niet meer, ik kon niet meer.. wat er toen gebeurde heb ik nooit geweten dat het kon maar doordat ik stopte schoot onze dochter terug( dr schouders waren nog niet geboren).. mijn god wat en hel! uiteindelijk is alles goed gegaan en is onze dochter vanaf het eerste moment in 5 uur tijd geboren! wat een mooi moment! daar was ze dan, ons meisje..

eerlijk haar schisis zagen wij niet eens.. we zagen alleen ons meisje, onze dochter Dy's kleine zusje! 

4 dagen hebben wij in het ziekenhuis gelegegen en mochten wij op dag 5 naar huis! 

thuis gekomen was ons huis prachtig mooi versierd door vriendlief en stonden onze ouders ons thuis op te wachten. lopen kon ik niet bepaald omdat ik een complete lipreptuur had.. (tja dat is weer een hilarisch pijnlijk verhaal appart)

het mooiste moment was dat mijn lieve schoonbroer langs kwam om zijn nichtje te zien.. hij was zelf hoeveel pijn hij ook had naar de winkel gegaan om een cadeau te kopen! daar zat hij, op zn hurken naar zijn nichtje te kijken! hij vond het heel zielig voor haar maar ohh wat was hij trots op haar zeg! 

de eerste weken waren heel zwaar met onze dochter en haar schisis, extreem veel krampen en slecht kunnen drinken maakte dat ik zelf 2 maanden geen slaap had.. althans hier en daar een uurtje.. 

toen ik enigszins kon lopen, om een bakkie te doen bij schoonmoeders zat mijn schoonbroer daar,, he heb je die 2 toen ik aankwam (dat zei hij altijd toen ik nog zwanger was) ik wilde graag een foto van hem en haar maar dat vond hij zelf nog wat enging.. volgende x waren zijn worden... helaas tot mijn grote verdriet is die dag er niet meer geweest!

mijn schoonbroer ging al slechter en slechter, zo erg dat hij continue flauwviel van de pijn, met de ambu richting avl werd een wekelijkse iets.. telkens werd er uit zijn hoofd vocht af getapt wat de totaal verkeerde kleur had... onderzoek wees uit dat zijn linker kant helemaal vol met kanker zat! operatie nummer 3 zou moeten helpen met de nieuwste medicijnen! 

de medicatie sloeg aan en leek juist goed te gaan, maar niets is minder waar.. na zijn lange operatie kreeg hij 2 epileptische aanvallen. helaas belande hij op de ic en is nooit meer echt wakker geworden! hij was bij maar kon niks meer.. niet lopen, niet eten, niet praten en amper zn armen bewegens.. wij zagen die grote beer veranderen in een kasplantje.. 

aan zijn ogen kon ik echt zien dat hij nog lang niet klaar was, nog zoveel te doen in het leven.. maar de kans was verkeken op een goed herstel.. hij zou hiervan nooit meer bijkomen! de kanker bleef groeien..

toen was daar die dag. 5-9-2018.. daar zaten wij met zn alle in het avl, in zijn kamer.. tijd om afscheid te nemen.. het kon niet meer, hij kon niet meer.. we hebben nog veel gesproken en verteld! die emoties in zijn ogen vergeet ik nooit meer... maar zijn lijf was op! klaar met vechten tegen iets waar hij het niet van kon winnen! om 16:00 is de sedatie in ons bijzijn aan hem gegeven.. hij heeft een aantal keer het "medicijn"  gekregen..

6-9-2018 onze dochter precies 2 maanden, en helaas de sterfdag van mijn lieve schoonbroer! precies 2 maanden.. precies.. ongelofelijk maar waar.. wij hebben hem moeten loslaten! wij wilden niet, we moesten... hij eindelijk zn verdiende rust na alle extreme pijnen en het harde vechten! 

wij gaan door, wij moeten door, maar het gemis is nog elke dag te voelen! 

geluk van onze dochter en het immense verdriet van mijn schoonbroer maakte ons leven erg zwaar.. wij gaan door, wij moeten door, maar soms weet ik gewoon niet...