Hoe mijn leven in 1.5 jaar tijd alle emoties heeft gekend.. #Schisis #deel3

Nadat wij op 14 februari 2017 te horen kregen dat onze dochter geboren zou worden met een schisis en dat vaak gepaard gaat met andere syndromen of afwijkingen werden wij doorverwezen naar het schisis team in a'dam.. er volgden in een korte tijd extreem veel bezoekjes naar het VUmc. 

Ons eerste bezoekje in het vumc was voor een Guo2 echo. Ze gingen helemaal inzoomen op haar open lipje, haar kaak en gehemelte.. tot zover ze konden zien was het een complete schisis. Dus jawel, een open lip, kaak en gehemelte.. verder zag ze er super gezond uit, maar natuurlijk zeg dat niet alles..  

Ook moesten wij ons die dag melden voor een gesprek met een "DNA" arts. Er werd een stamboom gemaakt met evt. erfelijke ziektes binnen de familie.  Hier kwam geen schisis in voor en ook geen rare andere ziektes.. 

Er werd ons gevraagd of wij een vruchtwaterpunctie wilden doen om te kijken of daar wat uit zou komen, en zo ja of wij de zwangerschap dan wilde afbreken, want die mogelijkheid was er... 

Wij moesten hier thuis eerst samen goed over praten over de wat als.. 

Om eerlijk te zijn stond onze keus snel vast.. ik moest weten of mijn dochter verder gezond was. Niet omdat een kindje met een syndroom of afwijking minder zou zijn, zeker niet en in tegendeel.. 《ik maak een diepe respectvolle buiging voor alle geweldige papa's en mama's die wél het geduld en rust voor hebben♡》 maar ik weet van mijzelf dat ik dat niet heb.. 

Wij besloten voor de vruchtwaterpunctie te gaan.. ik moest weten of het alleen "maar" een schisis zou zijn, ik had immers alle vertrouwen in mijn eigen lijf én onze dochter♡ dit moest goedkomen! 

Op de dag van de vruchtwaterpunctie was ik toch best gespannen en vond het eigenlijk dood eng, maar samen met mijn vriend naast me moest het gewoon goed komen..  

Daar lag ik dan op het bed, met 3 artsen om mij heen. Mijn vriend zat naast mijn hoofd en hield mn hand vast, ik keek hem angstig aan toen die mega lange naald tevoorschijn kwam, bang voor de pijn, bang dat het toch fout zou gaan, maar ik wilde mij niet laten lijden door mn angst dus liet het maar over mij heen komen..

Het voelde erg vaag maar pijn,, nee dat niet echt.. ik weet nog dat ons meisje mij begon uit te lachen op de echo♡ het voelde echt alsof ze wilde zeggen jeetje mama maak je nou eens niet zo druk! Ik durfde eindelijk adem te halen en alles verliep gewoon goed.  Thuis gekomen lekker op de bank gelegen en werd ik extra goed verzorgd door vriendlief! 

Ik denk dat wij 2 weken hebben moeten wachten op de uitslag.. in die tussentijd nog paar ritjes a'dam gehad. 《 we hebben in een korte tijd zo enorm veel afspraken gehad dat ik het niet meer weet hoeveel het er nou waren?》 

De tijd dat we moesten wachten op de uitslag ging vrij snel voorbij. Wij waren te druk met mijn schoonbroer die niet lekker ging.. hij werd steeds zieker, en viel soms flauw van de pijn. Dus ons hoofd was meer bij hem dan bij de uitslag.. 

De uitslag was gelukkig goed! Het was een op aanstaande schisis. Onze dochter was kern gezond alleen niet helemaal af♡. Die dag hebben wij bijna alle artsen gezien van het schisis team..  denk hierbij aan o.a: kinderarts, plastische chirurg, kno arts, orthodontist 《het team bestaan uit 12 man en ieder heeft zijn eigen "expertise" binnen de schisis.  Het was weer een dag met veel informatie. Het enigste wat wij hadden onthouden was dat onze dochter met 3 maanden haar lipsluting zou krijgen en met 8 maanden haar gehemelte sluiting.. dat was meer dat heftig genoeg voorlopig, de rest kwam wel.  De weken erna kon ik probeerde ik te genieten van ons wondertje maar het werd mij niet makkelijk gemaakt. 

Door mijn verleden (getrouwd geweest met een drugs-alcohol verslaafde en daarbij lang gekleineerd, geïntimideerd en mishandeld door mn exman) had ik een eetproblemen gekweekt bij mijzelf en probeerde ik mezelf te straffen en mezelf niks te gunnen. Het was moeilijk maar fijn tegelijk om dat in te zien. Eten bleef een ding maar ik moest, al was het alleen om dat mijn kleine meisje in mijn buik dat nodig had!  

In alles kreeg ik zoveel liefde en steun van mijn familie!! Mijn moeder en zus waren ook altijd een uitlaatklep voor mij. Altijd eerlijk, liefdevol, respectvol, behulpzaam en wisten altijd de juiste woorden te vertellen die ik even nodig had! De weken die daarop volgden , ik was immers 6-7 maanden zwanger, kon ik steeds meer genieten, ging het steeds beter met mij, en kon ik niet wachten om ons meisje vast te houden en in mijn armen te sluiten♡