Hoe in 1,5 jaar tijd ons leven alle emoties heeft gekend

In die 2 weken dat mijn vriend moest rusten ivm zijn operstie zaten we midden in een tuin verbouwing. Er stonden pallets met stenen voor ons huis die naar de achtertuin moesten..  we hadden er haast mee omdat de stratenmaker ook eerdaags zou komen..  ik was erg opstandig bezig. Ik moest en zou zelf al die tegels naar de achtertuin schouwen.. hoe harder mensen riepen dat ik mijn vriend goed in de gaten moest houden en goed verzorgen, hoe harder ik rende om alles voor elkaar te krijgen.. dat ik mijn eigen grenzen ver te boven ging had ik niet in de gaten.. 

De twee weken afwachten waren voorbij en de uitslagen was bekend.. gelukkig! Geen kanker! Het wat een goed aardige cyste!! Opgelucht liepen wij het ziekenhuis uit! Zie je wel.. 2 mensen in 1 gezin.. dat kan natuurlijk niet! 

Je zou denken niks aan de hand hoppa doorgaan waar we gebleven waren. Maar niets was minder waar.. geestelijk ging mijn vriend er zwaar aan onderdoor. Hij had het er toch erg moeilijk mee. Ineens 1 bal. Zijn mannelijkheid was toch wel aangetast! Zijn zelfvertrouwen toch omlaag gegaan.. 

Het hele gebeuren van mijn schoonbroer wat al heftig was en daarbij alle gebeuren rondom mijn vriend begon bij mijn zijn tol te eisen.. ik werd moe en begon iedereen af te snauwen.. ik moest maar steeds doorgaan alleen wist ik nou niet meer hoe.. alle ballen positief omhoog zien te houden werd een grote dagelijkse strijd.  Ook was ik heel erg humeurig en zo niet meer mijzelf.. 

Omdat wij voor de operatie bezig waren met het krijgen van een kindje, maar door de operatie er niet meer over na had gedacht, besloot ik in mijn pauze een zwangerschapstest te gaan halen.. meer om uit te sluiten dat ik  iet zwanger was omdat ik er niet meer op durfde te hopen.

Tot mijn grote verbazing stond er op het staafje dat ik tussen de 2 a 3 weken zwanger was.. whhaaaaatt.. eccchhtt.. seerieeuss.. alles viel als een puzzelstukje in elkaar!! Door mijn enthousiastme, en de komst van de verjaardag van mijn neefje, belde ik mijn moeder( mijn broer woonde op dat moment weer even thuis met zijn zoontje) op om door te geven dat ze voor mij geen wijn hoefde te halen.. ze wist meteen genoeg en was net als mij door het dolle heen.. dat het toch nog gelukt was.. ik kocht een witte rompertje en textiel stiften, schreef de teskt: hoera, jaja het is echt waar.. jij wordt weer papa♡. Rolde de test erin, en deed er een leuk papiertje om heen.. thuis gekomen riep ik na het eten en nadat mijn zoontje op bed lag mijn vriend bij me. Ik zei dat ik hem iets kleins en iets liefdevols wilde geven. Ik gaf het pakje aan hem en nieuwsgierig en proberen te raden wat het is maakte hij het open.. tranen in zijn wangen en vragend of het echt waar was hield hij me vast. Hij was zo ontzettend blij én verast.. dat het toch nog kon..

Halverwege December 2017 begon ik steeds op het werk in slaap te vallen.  Met mijn leidinggevende  functie kan je je voorstellen dat dat echt een no go-er was. Ik kon er alleen helaas niks aan doen. En die hoofdpijnen die ik had werden ondragelijk! Ik melde mij ziek en belde de verloskundige. Ik kon meteen langskomen om even mn bloeddruk te meten. Dat ik mij zo voelde had te maken dat mijn onderdruk 45 was..  ik belde mijn werk en ging direct de ziektewet in.. ik kon niks ander dan slapen slapen slapen..  na mate de weken voorbij gingen ging het met mij steeds iets beterder..  

Met de 12 weken echo waren onze moeders en mijn/onze andere zoon ook mee.. de echoscopiste vertelde ons de volgende x alleen met mijn vriend te komen zodat ze zich beter kon concentreren.. ik vond dat meteen een vreemde en rare opmerking waarbij ik weer zo een raar onderbuikgevoel kreeg.. maar al snel draaide ik de boel weer positief om en bedacht mij dat als zij iets zou zien ze dat meteen zou zeggen... toch..??! 

14 februari.. de dag van de liefde, de dag dat mijn schoonmoeder jarig is, en de dag van onze 20 weken echo.. het kan niet mooier zijn.. begin middag zaten wij bij mijn schoonmoeder op verjaardag, wij zouden even snel tussenuit gaan voor de echo en daarna terug komen. Onze zoon lieten wij dus even bij opa en oma achter. 

Vol goede moed gingen wij erheen.. al duurde en duurde het voordat wij aan de beurt waren..  daar zagen wij ons meisje.. want dat wisten we tijdens een pretecho♡  

2 beentjes 2 voetjes 10 teentjes, 

2 armpjes 2 handjes 10 vingertjes, 

2 niertjes 2 longetjes 1 sterk kloppend hartje. Een hoofdje met wat haar. 

2 oortjes, 2 oogjes, en een neusje zit eraan, maar je wat zie ik daar, jou mondje is nog niet klaar♡ 

 Op het laatste gedeelte van de echo net toen ik zei dat de echo zo perfect was en niet mooier kon zakte onze wereld even flink in.. bij onze dochter werd een "afwerkingsfoutje"  geconstateerd. Oftewel een Schisis.. vroeger noemde ze dat een hazenlip..  er werd ons rustig uitgelegd wat het in het kort inhield, dat wij de medische molen in moesten en wij aangemeld werden in Amsterdam bij het schisisteam..  

Verslagen en verdrietig zaten wij in de auto naar huis.. ik belde mijn schoonmoeder op om te vertellen dat wij niet meer terug naar haar verjaardag kwamen. Ik kon het niet. Ik kon niet mij niet groot houden en leuk doen terwijl ik mij zo verdrietig voelde. Mijn wereld zakte even goed in.  met de echo op tafel voor mij neus belde mijn verloskundige mij op. Ze had het nieuws gehoord en wilde weten hoe ik mij voelde.. ik was boos.. heel boos.. op alles en iedereen.. waarom moest dit ook nog op ons pad komen.. ik moest het flink bezinken en was boos van huis weg gelopen. Mijn vriend ging met Dy naar kickbox.. voor hem een goede afleiding..

Ik zat bij het water, tussen het riet op een bankje.. even tot mezelf komen. Toen ik op mijn telefoon keek zag ik dat ik 80 berichten had gemist van mijn moeder en zus.  Huilend belde ik mijn moeder op en vertelde haar dat mijn dochter niet perfect zou zijn bij de geboorte.. mijn moeder huilde met mij mee maar liet dat niet blijken. Ze kalmeerde mij en sprak mij de juiste woorden in, ze sprak met liefde over haar kleindochter, dat ze net zo welkom en geliefd is, en dat oma de aller mooiste en de aller grootste strik voor op haar hoofdje zou kopen, want alleen de aller mooiste is goed genoeg voor haar kleindochter.. ik begon te lachen en kon er rustig over na denken.. 

 wat is nou perfect.. welk gevoel geeft mij de voldoening van perfect..  perfectie is maar net daar waar ik de grens leg tot dat wat mij gelukkig maakt in het leven.. 

Thuis gekomen waren mijn vriend en zoontje alweer thuis en hebben we het Dy verteld en laten zien.. hij schrok niet eens hij vond het alleen heel erg zielig voor zijn zusje, want dat is wie ze is zijn zusje. Hij wilde graag de volgende dag de echo mee naar school nemen om met trots zijn zusje te laten zien die nog niet helemaal af is, maar waarbij het uiteindelijk allemaal goed zal gaan komen. 

Mijn vriendin stond voor de deur. Veel gesproken en ook nog veel gehuild.. nadat de tranen wel gevloeid waren spraken wij 1 ding met elkaar af:

Vanaf nu bekijken wij alles per stap en per afspraak..  want als onze dochter verder kern gezond is (DNA test en vruchtwaterpunctie moet dat gaan uitwijzen) zal dit traject tor haar 21e bewandeld worden. 

Ik sloot mijn dag af,  ♡ons wonder is bijzonder, mijn bijzondere wonder♡