Hoe in 1,5 half jaar tijd ons leven alle emoties heeft gekend.

Het was oktober 2017 toen mijn vriend een "raar" bobbeltje voelde in of op zijn rechter bal, nadat zijn broer voor de 3e Keer te horen kreeg dat hij kanker had. Dit keer in zijn lymfe in zijn hals.  

Mijn vriend kwam ongerust naar mij toe en nadat ik gevoeld had was ook ik er niet helemaal gerust op, maar we gooide het allebei op een ontstoken "iets". We vonden we allebei dat hij ermee naar de huisarts moest gaan.  Zo gezegd zo gedaan. De huisarts zelf deelde ons gevoel en mijn vriend kreeg een doorverwijzing voor een echo aan zijn rechter balzak.  

Op een donderdag middag had hij de echo.. ik was erbij.. ik vond dat die echoscopist nogal veel "foto's" afdrukte, kijkend naar die beelden, en afvragend wat wat nou was, kreeg ik een bepaald onderbuik gevoel. Die echoscopist vertelde ons dat wij binnen 1 week gebeld zouden worden voor de uitslag. 

Het zou toch niet dat 2 personen uit 1 gezin.. 2 broers.. nee dat kan niet! 

De volgende dag (vrijdag) was het een feestdag in ons dorp.. ik kwam thuis vanaf een vergadering en het was erg somber weer.. 

(wij hielden het zoiezo vrij rustig omdat mijn schoonbroer op deze dag geopereerd zou worden, waarbij er 37 lymfen weg gehaald zou worden)

In de voortuin stond de party tent en daaronder zat mijn partner met een vriend aan een biertje..  hij vertelde mij dat hij gebeld was door de arts, en dat ze graag zagen dat hij diezelfde dag nog naar het ziekenhuis zou komen, maar aangezien het feest was en hij al paar biertjes op had én hij daardoor niet kon rijden moest hij zich maandag ochtend melden in het ziekenhuis.. 

Dit moesten we even bezinken.. Het zou ongeveer 1 weekje duren maar wij werden de volgende dag al opgebeld.. dat kan niet goed zijn.. 

Wij gingen ons weekend onrustig in. Alle scenario's kwamen in ons gedachtsen voorbij maar praten erover durfden wij allebei niet.. 

Maandag ochtend 08:30 uur. Daar zaten wij dan. Vol zenuwen in de wachtruimte. Na 20 min uitloop werd mijn vriend omgeroepen.. ik weet nog dat mn hart in mijn keel zat toen we naar de kamer van de arts toe liepen.. zo ontzettend bang voor wat we te horen zouden krijgen.. 

De arts vertelde ons dat mijn vriend de volgende dag met spoed geopereerd zou worden aan mogelijke zaadbalkanker... hij kon het niet met 100% zekerheid zeggen maar dit was het scenario waar wij echt rekening mee moesten houden vertelde de arts. Ze zouden ook een stukje op kweek zetten om te kijken wat het nou is/was. 

 toen begon ook direct de medische molen.. we werden van kamertje naar kamertje gestuurd, ter voorbereiding voor de operatie.. 

Savonds zaten wij verslagen en vol ongeloof op de bank.. hoe kan dit..  waarom..  mijn partner heeft toen zijn beste vrienden een berichtje gestuurd met het nieuws en begon hevig te huilen.. hij kreeg alleen maar lieve berichtjes en alle steun van zijn vrienden, want ook hun waren er verslagen van.. die avond hebben wij veel gesproken met elkaar, en hadden afgesproken de operatie positief tegemoet te gaan.. want het kan toch niet dat er 2 personen in 1 gezin.. 2 broers.. Nee dat kan gewoon niet! 

Wonder boven wonder ging het met mijn schoonbroer zo goed dat hij naar huis mocht! Hoe tegenstrijdig was het.. de èèn mag naar huis na een 7 uur durende operatie terwijl de ander er juist in gaat.. 

Ik zou gebeld worden als mijn vriend bij zou zijn maar op dat telefoontje kon ik niet wachten, en ben ik gewoon naar het ziekenhuis gegaan. Gelukkig kwam mijn vriend net op de afdeling toen ik aan kwam lopen. De operatie was gelukkig goed gegaan. Hij moest 2 weken rustig aan doen, en na 2 weken terug komen op controle en dan zouden wij tevens de uitslag van de kweek te horen krijgen..

De eerste week heeft hij niks gedaan en gewoon lekker bijgekomen. Hij had het ook echt even nodig want na de operatie kwam bij hem pas echt het besef wat hem overkomen was.. 

Helaas was dit het startschot van de reeks klappen die wij te voortduren kregen..  nieuw leven en dood ligt zo dicht tegen elkaar aan..