Zwangerschap en bevallingsverhaal

Merle 🌸

Eind november 2018 werd onze dochter 1 jaar en besloten wij dat ik de pil strip af zou maken en daarna zou stoppen om voor een tweede wondertje te gaan. Met extreem veel geluk hadden wij direct begin januari van dit jaar een positieve test in handen en 14 september werd vastgesteld als uitgerekende datum. Zonder kwalen, buiten wat vermoeid zijn in de avond na een dag werken en/of rondrennen achter onze net 1 jarige dochter aan, kwam ik de eerste 12 weken door. Dit bleef ook zo. Met 17 weken deden wij een geslacht bepalende echo en kwamen wij erachter dat wij nog een dochter zouden krijgen. Wat een geluk, twee meisjes. De 20 weken echo was helemaal goed, altijd toch een wat spannender moment. Bij de herhaling van de 3D echo met 28 weken kwamen ze er achter dat ik wel minder/wat weinig vruchtwater had en dat dit extra gecheckt moest worden. Na een aantal extra controles viel het al met al wel aardig mee maar moesten wij het wel goed in de gaten blijven houden. Ook groeide ons meisje wel maar het zou wel een kleintje worden als ze op die manier door bleef groeien. Met 33 weken voelde ik minder leven, dus aan de CTG, extra echo’s maar gelukkig was ze gewoon minder actief en had wel nog een geschat gewicht op 1880 gram. Opzich niet te licht maar ze mocht wel even een flinke slag slaan qua gewicht! Ook was ze de hele tijd nog aan het draaien dus het ene moment lag ze goed en het andere moment weer in stuit. Vanaf 34 weken zou ik sowieso worden overdragen aan het ziekenhuis ivm een keizersnede bij de eerste bevalling (ook een stuitligging). Ik voelde mij op en top en had officieel vanaf 5 augustus echt verlof. De laatste weken zouden ingaan en wij werden steeds nieuwsgieriger. Niet wetende dat op dinsdag 6 augustus mijn bevalling begon met 34+3 weken.

Om 5 uur in de ochtend werd ik wakker, ik had wat krampen en moest naar de wc. Ging er vanuit dat het indalingsweeën waren dus deed er weinig op uit als gewoon bed weer in gaan en nog weer slapen. Rond 7 uur werd ik weer wakker, nog wat krampen maar ik zocht er niks achter want 1. ze waren niet ondraaglijk en 2. ik was pas 34+3 dus het moesten die indalingsweeën wel zijn. Even een warme douche genomen alleen de krampen bleven aanhouden, helemaal lekker zat het ons niet. Helaas voelde ik ook steeds minder bewegingen en ivm het mindere vruchtwater hadden wij afgesproken dat ik dan beter keer extra voor controle kon komen. Gebeld en kon met een uur wel terecht want het was heel erg druk.. Gauw oppas voor de oudste geregeld, het één en ander ingepakt in de vluchtkoffer/tas want die stond natuurlijk nog niet klaar want ik was immers net een dag met verlof. Net voordat we willen vertrekken verloor ik ineens bloed. Huh, dit is niet goed.. zullen het toch echte weeën zijn of is het wat anders. Van alles ging er al door mijn hoofd maar in het ziekenhuis konden ze ons vast “geruststellen” en vertellen hoe en wat.

Eerst meer dan een uur aan de CTG gelegen. Daar was wel van alles op te zien en er werd ons duidelijk verteld dat mocht de bevalling op gang zijn, zij niks meer remmen en de kleine geboren zou worden. Verloskundige wilde toch een eerste keer toucheren, 6cm al. Jullie kindje wordt vandaag geboren en is dus een prematuur. Dat was natuurlijk wel een schok maar al snel konden wij ons hier bij neerleggen en ons focussen op wat er ging gebeuren, de bevalling! (Helaas) lag ons meisje in de stuit en draaien was geen optie meer dus ik kon kiezen stuitbevalling of keizersnede. Aangegeven dat ik graag stuitbevalling wilden doen en anders snel genoeg richting de OK kon voor een keizersnede. Dit had ik overigens bij de oudste ook.

Anderhalf uur na de eerste check, dus rond 14.15 a 14.30 uur werd mijn ontsluiting nogmaals gecheckt, 7cm. De weeën werden nu wel serieuzer en ik kreeg meer last onderin mijn bekken. Hele tijd het idee dat ik moest plassen, alleen dit zou mijn kindje zijn die ik voelde drukken. Na aandringen aangegeven dat ik het verschil echt wel wist tussen het moet plassen of druk van de kleine voelen en mocht ik toch proberen te plassen. Dit lukte en gaf mij veel verlichting in mijn hoofd en deels in mijn lichaam. Vond het steeds zwaarder worden en kon mij tussendoor moeilijk ontspannen door de pijn in vooral mijn bekken. Rond 17.00 uur kreeg ik weer het idee dat ik moest persen en de verloskundige checkte mijn ontsluiting, 10 cm en dus volledig alleen de kleine was nog niet genoeg ingedaald dus ik mocht nog niet persen. Wat een domper. Ik vroeg of zij mijn vliezen niet konden breken in de hoop dat de kleine meid daardoor iets meer zou indalen, dit gebeurde en ik moest tussendoor iets mee drukken want op die manier voelde ze dat de kleine wel wat zakte. Als ik stopte dan merkte ze ook dat ze weer terugging (mede door de stuitligging). Al met al ging het voorspoedig, ik werd goed aangemoedigd door mijn man, de verpleegkundige en gynaecoloog. In verband met stuitligging moest er wel een knip geplaatst worden. Van te voren kon ik mij nooit bedenken dat je dat echt niet zou voelen maar werkelijk waar ik heb er niks tot weinig van gemerkt. Uit eindelijk is na een aantal keer persen op 6 augustus om 17.52 uur onze lieve, kleine dochter Merle geboren. Vol verbazing kwam de placenta er direct achteraan en ging het naar omstandigheden zo goed met Merle dat ze eerst nog 20minuten bij mij gelegen heeft voordat ze naar de Neonatologie is gebracht om in de couveuse te liggen. Hier heeft zij uiteindelijk één week in gelegen waarvan 4 dagen bij mij op de kamer. Daarna heeft ze nog een week in een gewoon verwarmd bedje gelegen. Nog wel op de neonatologie afdeling. Het drinken van de afgekolfde melk uit de fles en zo af en toe aan de borst ging ineens zo goed dat ze na die week al mee naar huis mocht om daar echt te genieten van ons gezinnetje van 4 🌸