Zuurstof te kort betekent extra nachtjes ziekenhuis.

Nathan is op 7 maart 2018 om 21:59 in Rijnstate Arnhem geboren. Met zijn geboorte heeft hij tijdens het persen zuurstof te kort gehad en vanwege deze moeilijke start moesten we 3 nachten in het ziekenhuis blijven. Mijn man en ik zochten hier verder niets achter, wij baalde wel dat we niet meteen naar huis konden, maar als extra controle voor Nathan nodig was dan prima. Uiteindelijk werd dit een week, omdat Nathan zieker was dan we dachten. Ik neem je graag mee in hoe ik die dagen en nachten in het ziekenhuis heb beleeft. Als ik dit verhaal terughaal en op papier zet, merk ik dat het nog steeds zo veel met mij doet. Een hele heftige periode die mij nog steeds heel erg raakt.

De eerste nacht samen verloopt erg rommelig, Nathan is erg onrustig en tijdens de nacht wordt hij meerdere keren geprikt om zijn suiker te controleren. Deze blijkt iedere keer erg laag te zijn. Ook nadat hij extra voedingen heeft gehad gaat deze niet omhoog. De kinderarts denkt dat dit te maken heeft met zijn moeilijke start. Heel vroeg de volgende ochtend wordt Nathan opgehaald door de zuster, omdat ze hem een glucose infuus willen geven om ervoor te zorgen dat zijn suiker omhoog gaat.

Ik weet nog dat ik dacht, waarom dit allemaal. Als zijn suiker laag is, dan kunnen we hem toch een beetje suikerwater geven. Dan gaat hij vanzelf omhoog. Nu is suiker (glucose) een belangrijke energiebron voor het lichaam. Vóór de geboorte kreeg Nathan continu glucose via de moederkoek van mij. Direct na zijn geboorte wordt deze continue glucosetoevoer via de baarmoederkoek abrupt gestopt. Dit betekent dat hij nu zelf de bloedsuikers op peil moet houden. Deze aanpassing levert soms problemen op voor pasgeboren baby's, vooral bij baby's met weinig reserves ofwel bij baby's met meer energiebehoefte. In Nathan zijn geval betekende dit dat het met zijn moeilijke start na geboorte te maken had of met een infectie. Op dat moment wisten we dat niet, dit hoorde we pas later. In mijn beleving viel het allemaal wel mee.

Een infuus prikken bij je kleine lieve baby is zo zielig. En Nathan is zo stoer, hij geeft geen kik en blijft rustig liggen! Ik ben onwijs trots op hem.

Later leerde wij dat Nathan zo ziek was dat hij de kracht niet had om te huilen. Toen brak ik wel even en heb ik mij wel afgevraagd of mijn moedergevoel, die intuïtie wel klopte. Ik had dit niet verwacht en vond dat zo slecht van mijzelf. Je hoort vaak dat moeders van te voren aanvoelen dat hun baby ziek is en juist vechten voor hun kind. Ik was oprecht verbaasd dat Nathan ziek was, ik dacht dat ik gewoon een hele rustige baby had, zo was ik vroeger ook. Niets bleek minder waar.

Tijdens het prikken van het infuus sta ik naast Nathan te zwaaien op mijn benen. Ik wil er zijn voor hem, zijn handje vast houden en in zijn oor fluisteren dat mama er is. Je vergeet jezelf op zo'n moment, je vergeet dat je de afgelopen 36 uur een marathon hebt gelopen en dat op 2 beschuitjes met muisjes. Ik voel mij zo gek. De onderkant helemaal beurs waardoor ik niet fatsoenlijk kan lopen of zitten, enorm zweterig en plakkerig. Ik weet niet zo goed wat ik met mijzelf aan moet en loop daarom maar achter Nathan en zijn doktoren aan en probeer er voor hem te zijn en niet in huilen uit te barsten. Het lijkt er steeds meer op dat er toch echt iets mis is met Nathan.

Nadat het infuus erin zit, is het belangrijk dat Nathan gaat slapen en dat ik ga eten en douchen. Dit vind ik een moeilijk moment, want ik moet mijn baby nu alleen achterlaten in een kamertje waar hij net geprikt is voor zijn infuus. Het boeit mij ook niet dat ik iets nodig heb, het gaat om Nathan. Hij is nog zo klein, dan kan hij toch niet zonder zijn moeder? Gelukkig zijn de zusters super lief, zij hebben hier natuurlijk veel ervaring mee, zij stellen mij gerust en samen met mijn man ben ik wat gaan eten.

Ondertussen wordt er een kamer voor ons klaar gemaakt op de afdeling kindergeneeskunde. We kunnen niet meer op de kraamafdeling blijven, omdat Nathan nog beter in de gaten gehouden moet worden. Helaas betekent dit ook dat mijn man dan niet meer bij ons kan blijven slapen. Nathan en ik moeten het met zijn 2-en doen. Overdag vliegt mijn man van huis naar ziekenhuis (met een lege maxicosie weer naar huis was even confronterend) en weer terug om meer spullen te halen voor mij en onze kleine man. We hadden natuurlijk niet genoeg mee genomen in de vluchttas.

Gedurende de dag wordt onze lieve kleine baby meerdere keren in zijn voetje geprikt, zodat ze kunnen zien of zijn suiker omhoog gaat door het infuus. Nathan geeft geen kik en laat het allemaal gebeuren. Ook wordt er een sonde in zijn neus aangebracht voor meer voeding en krijgt hij verschillende stickers met draden eraan op zijn lijf geplakt, zodat de zusters zijn hartslag en ademhaling ook goed in de gaten kunnen houden. Er wordt ook een scan gemaakt van Nathan zijn hersentjes om te kijken of daar afwijkingen te zien zijn. Omdat zijn fontanel nog erg smal is (vanwege de bevalling) kunnen ze niet alles zien, maar hetgeen dat te zien is ziet er goed uit. Geen afwijkingen, wat een opluchting. Langzaamaan zien we verbetering en wordt zijn suiker steeds hoger. Die lieve zusters zijn iedere keer net zo enthousiast als wij wanneer zijn suiker weer iets omhoog gaat. Nathan blijft heel rustig en ligt alleen maar te slapen. We moeten hem om de 3 uur wakker maken voor een voeding, dan hebben we heel even knuffeltijd en daarna gaat hij direct weer slapen. Volgens de zusters is het belangrijk dat hij zoveel mogelijk in zijn "bakje" slaapt voor de meeste rust. Dit vind ik erg moeilijk, omdat ik hem het liefste de hele dag in mijn armen heb. De opa's & oma's kwamen natuurlijk ook even kijken, maar ook zij kunnen hem nog niet vast houden omdat hij zoveel mogelijk moet rusten. De zusters zien dat bezoek wel veel met Nathan doet, zijn ademhaling wordt dan minder sterk, we krijgen dan ook het advies om bezoek te minimaliseren totdat hij sterker is. Aan de ene kant lijkt het erop dat het beter gaat met Nathan, gezien zijn suiker, maar hij blijft toch zwak.

Rond 20:00 wordt het tijd om afscheid te nemen van mijn man. Hij gaat thuis slapen en komt de volgende ochtend vroeg weer naar ons toe. Ik vind het wel spannend dat ik dan "alleen" ben met Nathan. Vincent is wel echt mijn rots geweest tijdens de bevallig en daarna. Samen met hem voel ik mij sterk, nu moet ik het een nachtje alleen doen. Gelukkig gaat het met Nathan steeds beter, stijgt zijn suiker dus gaat het helemaal goed komen, dacht ik...