Zo Bevalt Bevallen...

Op terrasjes, in films, in boeken, op straat, op het Internet, in vliegtuigen, op verlaten bergtoppen, onder een droge boom in de onvergeeflijke Afrikaanse zon zonder medische hulp, in het ziekenhuis met medische hulp, in bad, op bed, onder de douche, op de wc, op boerderijen, in de gevangenis, in een iglo, en in de jungle. Vrouwen (en vrouwtjesdieren) bevallen overal.

Maar wordt er verteld hoe bevallen daadwerkelijk 'bevalt'?

Nee.

In films puft een bezwete actrice drie keer, schreeuwt een beetje, en hoppa: een veel te grote baby wordt in haar armen gelegd. In romans eindigt het ene hoofdstuk met gebroken vliezen, en begint de volgende met een hysterisch blije moeder, omringt door echtgenoot en andere belangstellenden die de baby bewonderen. Zwangerschapsboeken liegen: ze zeggen dat iedereen het op zijn eigen manier beleeft, als een persoonlijke ervaring die ook best mooi kan zijn. Het is niet waar. De pijn is universeel, alleen verschilt de gradatie en de belevenis van de pijn van dame tot dame (en schaap tot schaap).

Maar hoe is het echt?

Weeën:

Alsof je lagere ingewanden op de electrische stoel zitten (die aan staat, terwijl je voeten in een emmer water zitten).

Alsof een haai hard in je buik bijt terwijl je verzuipt- de pijn is bijna ondraaglijk en je hapt wanhoping naar adem.

Alsof je in een martel-cel van de corrupte politie beland bent, en ze testen nieuwe apparatuur uit op je buik, rug, en benen.

Alsof Jamie Oliver blind is geworden (ik hoop dat hem dit nooit overkomt, uiteraard), en niet doorheeft dat de koe/ walvis/ edelhert die hij denkt in stukken te snijden nog niet dood is, en dat jij dat bent.

Bevallen:

Alsof je een citroen (of eigenlijk, watermeloen) door je neusgat duwt.

Alsof je door een tunnel strompelt, naar het licht toe, alleen zie je geen licht. Je denkt ECHT dat je iedere seconde je laatste adem uitblaast. Want. Nog. Langer. Houd. Je. Het. Niet. Vol. Wat de zusters ook zeggen. PANIEK!

Alsof je vijf jaar niet gepoept hebt, maar wel aan 'binge-eating' gedaan hebt (dus twaalf taarten per dag, acht zakken chips, vierentwintig chocoladerepen etc). Die enorm grote drol (afmeting flatgebouw)  moet je NU in een keer uit je lijf duwen, terwijl het gat waar het doorheen moet opeens zo miniatuur lijkt te zijn als die van een dwerg.

Alsof er een hijskraan op je valt. En het zwaarste gedeelte tussen je benen knalt.

Alsof je vagina overgoten is met prikkende, stekende benzine, en daarna in de fik is gevlogen.

...

De naweeën en het herstel, ach, dat vertel ik een andere keer wel.

MAAR, eerlijk is eerlijk. Het is het natuurlijk allemaal waard.