Ze moet er zijn voor 17 uur!

Vrijdagochtend 21/8 om 7 uur 's ochtends werd ik verwacht op het verloskwartier. Ik werd ingeleid... Heel mijn zwangerschap hoopte en dacht ik dat het spontaan op gang zou komen en ik op 20/8 zou bevallen. Maar daar stonden we dan samen in de lift, bepakt en bezakt om ons kindje geboren te laten worden. Bij Lily werd ik de avond ervoor al opgenomen; eerste kindje, de inleiding zou wel eens lang kunnen duren. Maar omdat van het breken van mijn vliezen (8u30) en het geboren worden van Lily (12u54) zo weinig tijd zat voor een eerste kindje, hoefde dat nu niet. Ik installeerde me op bed, Tom schreef me in in het ziekenhuis en rond 8 uur zijn we gestart.

Ik bleek al 2 a 3 cm ontsluiting te hebben. Dat was een goed begin om te starten. Ik vertelde de verloskundige dat het de vorige keer erg snel is gegaan. "O, dat is goed! Mijn shift duurt tot 17 uur. Het zou leuk zijn als ze er dan is.". Ik voelde me goed bij deze verloskundige en hoopte het ook. De gynaecoloog besloot de inleiding te doen door middel van een ballonnetje. Bij 4cm ontsluiting 'valt' deze eruit en kunnen de vliezen gebroken worden. Omwille van mijn hart (hier lees je daar een klein beetje over) zou ik vroeg een ruggeprik krijgen om mijn hart niet te overbelasten. Bij Lily was dat ook zo, maar daar had niemand door dat ik plots aan 8cm zat, omdat ik de weeën goed aan kon, dus nu wilde ze zeker op tijd zijn. Rond 11 uur 'viel' het ballonnetje eruit, de weeën kwamen op gang en de verloskundige kwam vragen of het oké was als ze de anesthesist zou bellen. Ik wist dat dit moest en heb direct ingestemd. Het bleek de meest ervaren anesthesist van het ziekenhuis te zijn; hij kan een ruggeprik zetten terwijl je op je zij ligt. Ideaal! Ik moet zeggen, ik heb er veel meer van gevoeld dan de vorige keer, maar zo pijnlijk dat ik het zou afraden ook niet. Die ruggeprik was magisch! De weeën voelden als vlindertjes in mijn buik... Al snel had ik door dat de ruggeprik anders was gezet: ik kon de hele tijd mijn benen blijven bewegen. Ik kon zelfs nog lopen als ik had gemogen. De vorige keer waren mijn benen volledig gevoelloos en ik kon er niks meer mee. Deze keer was mijn buik vooral verdoofd. Ik heb de verloskundige een paar keer verontschuldigd omdat ik dacht dat ik haar sloeg, bleek mijn eigen buik te zijn...

Na de ruggeprik werden mijn vliezen gebroken. Dat was nog een heel karwei. Het was blijkbaar erg moeilijk om met één verloskundige erbij te komen. Er was één iemand nodig om op mijn buik te duwen, zodat de andere kon prikken. Eventjes leek ik in een martelkamer te liggen in plaats van een verloskamer. Na het breken van de vliezen controleerde de verloskundige of het in orde was en ineens keek ze bezorgd en geanimeerd tegelijk. Ze voelde een handje. Er was al een handje door de opening naar buiten aan het komen. Tom en ik vonden dat eigenlijk best grappig. Maar zo grappig was het niet, want op deze manier kon ik niet natuurlijk bevallen. Ze probeerden het handje terug te duwen, maar het lukte niet. Ze haalden de gynaecoloog erbij. En toen hij het handje wilde terug duwen, had ze hem zelf al terug getrokken. Oef...

Door de ruggeprik zakte mijn bloeddruk. Hard. Heel hard. Mijn bloeddruk zakte naar 5/3. Op mijn linkerzij was het iets beter dan op mijn rechterzij, maar het hielp niet veel. Het was wat te verwachten dat mijn hart het wat moeilijker ging hebben. Alleen dikke pech, doordat mijn bloeddruk zo zakte, zakten de weeën ook. Nee, dat was niet de bedoeling! Ze moest voor 17 uur geboren worden, want ik wilde bevallen met deze verloskundige!

Het begon zodanig saai te worden, dat Tom besloot een filmpje te kijken en ik deed nog maar eventjes mijn ogen dicht. Veel kon ik toch niet doen. Ik rustte, scrolde wat door Instagram, lachte met Tom om onnozele dingen, ...

Om 16 uur kwam de gynaecoloog tussen zijn consultaties even binnen. Nog steeds zat ik op 4cm ontsluiting... Het ging niet vooruit. Hij grapte: "Als je 6cm hebt, kan ze er zomaar uit vliegen". Ja lekker dan, lag ik daar nog met mijn 4cm. Nog een leuk weetje van de gynaecoloog. Het is echt een heel toffe man en hij kwam gewoon in casual kleding mijn kamer binnen, op zijn dooie gemakje en dat grapje pastte perfect bij hem. Hij ging nog een consultatie doen en kwam dan nog wel eens terug. Pff, het was na vieren.

Om 16u36 kwam hij nog eens. Hij controleerde en wist me te vertellen dat er iets aan het gebeuren was. Ondertussen zat ik op 5 à 6cm. Weer ging hij weg om een consultatie te doen. Ik scrolde weer verder op mijn gsm. Tot ik ineens aan Tom vroeg of hij alsjeblieft mijn gsm wilde aannemen. "Waarom?" vroegen Tom en de verloskundige in koor. "Omdat ik niet meer kan! Ik heb alle focus nodig.". Ik keek naar de verloskundige en zei haar dat er veel aan het gebeuren was. De gynaecoloog was nog maar net weg, dus ze was niet van plan te controleren hoeveel ontsluiting ik had. Ze geloofde het wel dat er iets aan het veranderen was. Ik drong er op aan dat ze controleerde. Ze wilde me dat eigenlijk besparen, gewoon omdat het niet fijn is, maar ik drong er toch op aan. Ze voelde en trok grote ogen... De gynaecoloog was echt nét weg... Ik had 10cm. Ze belde naar de gynaecoloog en ik zei haar dat hij nu moest komen. Ik kon niet meer wachten. "Ze komt nu!", zei ik haar. Ze belde terug naar de gynaecoloog en zei hem dat hij nu moest komen. Ik hoorde hem vragen door de telefoon of ik nog kon volhouden en wachten. Mijn non-verbale communicatie was denk ik duidelijk genoeg, hij kwam er direct aan. Sinds de weeën waren veranderd, bleef het in een storm doorgaan. Geen rust momenten. De persweeën waren er en gingen niet meer weg. Waar het eerst voelden als vlindertjes, was dat nu niet meer. Ik voelde alles. De ruggeprik had geen effect (meer). Heel de dag was ik relaxt, maar dit was menens. En ik wist, letterlijk met heel mijn lijf, dat het zo ver was. Ein-de-lijk was de gynaecoloog en zijn collega's daar. Ik mocht nog niet meepersen, maar kon het niet meer tegenhouden. Op het moment dat ik mijn benen in beugels mocht leggen, was het hoofdje al te zien. Eén van de verloskundigen zei me dat ik mocht persen. Eigenlijk wel een grappig momentje, want de gynaecoloog zei plots streng: "Nee, nog niet, pas als ik het zeg!" en hij rolde met zijn ogen. Ik kon het niet meer tegenhouden. Ik lag goed en wel en daar was het hoofdje al. Letterlijk na twee keer persen werd ze geboren. Ze vloog, precies zoals de gynaecoloog eerder had gegrapt. Om 16u45 had ik lieve kleine Babs in mijn armen. Precies tien minuten nadat de gynaecoloog had gecontroleerd en ik 5 à 6cm ontsluiting had...

En de 'deadline'? Die hebben we wonder boven wonder gehaald.

Liefs,

Nadieh