wow das snel!!

wow ik wist dat men snel kon bevallen maar dat ik het ook zo snel kon pff bizar hoor. Op 2 augustus was ik opgenomen in het ziekenhuis we waren erachter gekomen dat het kindje niet goed gegroeid was en ik voelde het niet goed meer bewegen dus reden tot opname pff vreselijk vond ik dat maar goed het was niet anders. De arts had voor de nacht nog een tabletje bij me ingebracht en zei dat we daar de volgende dag nog mee verder gingen want 1 tablet doet niet zoveel. Om 5 uur nachts werd ik wakker had een erg harde buik ach moest vast plassen en ja hoor dat was het geval toch bleef de harde buik aan houden maar was niet pijnlijk. om 5.45 uur toch maar eens een verpleegkundige geroepen dat ik al erg lang een harde buik had ik werd gelijk aan het CTG gelegd en al snel stond er een arts aan mijn bed die vertelde dat het tijd was om het kindje te halen want het reageerde erg heftig op de harde buik. nou prima dan bel ik mijn Lief dat hij moet komen inmiddels was het 6.15. Lief is in de auto gesprongen en ik werd naar de bevallingskamer gebracht op dat moment nog altijd geen weeën maar was vooral gespannen en maakte me grote zorgen. rond half 7 lag ik in het bevallingsbed weer aan alle monitoren en lag nog steeds te wachten op mijn Lief want ik kreeg nu toch wel af en toe een wee. Gelukkig om 6.45 uur was hij er eindelijk om 6.55 werden mijn vliezen gebroken door de arts, de arts en de verpleegkundige gingen weer weg en zou ik Lief vertellen wat er allemaal was gebeurt nou dat lukte me niet meer. ik kreeg een korte weeénstorm en zei dat ik nu moest persen. Lief zei natuurlijk dat kan en mag niet ik gaf hem opdracht om onder de deken te kijken want ik voelde wat ik hoor een vloek en Lief rent naar de deur en gilt om een arts of wie dan ook. De arts komt eraan gerend en is nog net op tijd om ons kleintje op te vangen, voor ik het wist lag er een heel lang maar dun en blauw kindje op mijn buik het was nu 6.59 uur. Zelfs de placenta was er al uit. Dit was zo bizar snel dat ik niet eens echt besefte dat ik was bevallen ik had gewoon ineens een kindje het voelde allemaal heel onwerkelijk en kon het niet beseffen. Het heeft best lang geduurd voor ik wist wat er allemaal gebeurt was en mijn emoties waren heel vlak. We waren trotse ouders geworden van een zoon ik was blij dat hij er was, al was hij Dysmatuur hij was maar 2540 gram. Voor ons beiden was een heftige bevalling gelukkig konden we el allebei goed over praten elke kwam er weer een stukje bij wat hij of ik vergeten was. Ik heb er nog best lang last van gehad dat ik voor mijn gevoel niet genoeg emotie voelde maar dat schijnt normaal te zijn ik voelde me heel vlak en raar maar een poosje later heb ik zo intens gehuild dat dat gewoon echt fijn voelde we hebben het er nu 13 weken later nog wel eens over nog komen er dan wel een traantjes maar echt van blijdschap en trots. ik ben er wel achter dat het moedergevoel beter is dan wel medisch oordeel ook en wij als mama's moeten veel meer met dat moedergevoel doen!!