Willem zijn reis naar buiten

Het is midden in de nacht. Ik schrik wakker van nattigheid tussen mijn benen. Ik kijk met grote ogen mijn partner aan en vraag zal dit hét zijn? Ik stond op en het vruchtwater liep langs mijn benen. Ik begon spontaan te huilen, uit onwennigheid tegenover mijn vriend. Als je bevalling begint dan ben je op je meest kwetsbare ik. Ik liep naar de toilet en we vingen het vruchtwater op. Het eerst wat ik googelde: 'wat te doen als je vliezen breken': hier moest ik later erg om lachen. 9 maanden voorbereidingstijd en je gaat op het moment suprême nog googelen wat je moet doen.

Het lauwwarme water stroomde langs mijn benen. Zo'n ongemakkelijk gevoel. Diep van binnen zo gelukkig want de reis van onze jongen naar buiten was begonnen. De vluchtkoffer stond klaar en terwijl ik het ziekenhuis belde pakte mijn vriend zijn spullen. Omdat ik een medisch geval ben mogen we gelijk komen. Op ons gemak en vol adrenaline liepen we naar de auto. Ik had nog geen weeën en voelde mij steengoed! 39 weken + 6 dagen naar dit moment uitgekeken. We waren om 01:11 uur in het ziekenhuis en ik werd vooruit geduwd in een rolstoel. Ik maakte de laatste selfie met zijn tweeën. Leukste selfie ooit! Om 01:34 uur lag ik op de shortcare aan de CTG. Geen wee te bekennen en onze hartslagen waren netjes en bloeddruk was goed. 



'Wil je hier blijven of zullen we een afspraak inplannen voor morgenochtend 10:30 uur?' Het eerste wat in mij opkwam: Ah lekker nog een nachtje in mijn eigen bed! 'We gaan naar huis' riep ik. Zo gezegd zo gedaan. Totdat wij om 02:15 uur terug waren thuis... Ik kreeg de eerste weeën en puften het weg. Ik was benieuwd naar het ritme van hoe je moet puffen, maar het gaat vanzelf. Echt. Je lichaam vraagt om zo'n ademhaling en je kan het niet tegenhouden. De geluiden die je maakt overigens ook niet...

Ik zette Gossip Girl op, deze serie - die ik van voor naar achter en van achter naar voor ken - zorgt bij mij voor afleiding, enkel genieten van de conversaties tussen Serena & Blair. Deze keer leidde het totaal niet af en strompelde ik naar het bad waar ik de cat-cow pose aannam en de douchekop met warm water over mijn onderrug liet gaan. Dit hield ik 20 seconden vol en toen wilde ik weer liggen. Maar ook liggen lukte niet. Tegen de muren staan. Terug naar bed. Ik wist het niet meer. Het was inmiddels 03:45 uur en ik had wel pijn maar geen vreselijke pijn. Totdat mijn vriend riep vanuit de woonkamer: 'Lieverd je weeën komen iedere twee minuten'' laten we terug gaan. Om 4:15 uur liepen we naar de auto en wij woonde toen nog op 3 hoog. Tijdens het naar beneden lopen moest ik drie keer stoppen en pufte ik de wee weg. Ook op straat en bij de auto. Eenmaal het ziekenhuis binnen heb ik de shortcare overgeslagen want de gynaecoloog zag aan mij dat het allang tijd was voor de bevalling. Ik werd op een bed gelegd en ik had 8 CM (!) ontsluiting. 'Volgende keer echt eerder komen hoor, je hebt geluk gehad' Zei ze. 'Ja weet ik veel, het is mijn eerste keer, blijkbaar heb ik een hoge pijngrens' mompelde ik..

Het duurde geen 30 minuten en ik had 10 CM ontsluiting. Pers maar! Ineens durfde ik niet, bang dat ik moest poepen. Echt. Ik verstijfde en omdat ik zo zeker van mijn zaakje was en ik mezelf en m’n ademhaling onder controle had lieten ze me naar de toilette strompelen. Toen ik zat verdween het gevoel en het was dus niet zo. Toen ik dat wist, durfde ik er voor te gaan! Om 07:15 begon ik te persen en om 07:31 mocht ik Willem Charles Michiel aanpakken. De mooiste minuut uit mijn leven. 

Ik kreeg twee paracetamol voor de paar hechtingen. Willem was kerngezond en met vlag en wimpel geslaagd.

Tóch moesten wij in het ziekenhuis blijven, dit omdat ik een aangeboren bloedafwijking heb en mijn rode bloedcellen al mijn hele leven sneller knappen dan ze worden aangemaakt, waardoor ik een laag HB heb een te hoog bilirubine gehalte. Mijn lichaam kan al die afvalstoffen niet verwerken en dit zorgt voor een gele gloed, geel oogwit en over het algemeen ben ik vaak wat bleker dan de rest.. Mijn levenslange onzekerheid.

Terug naar kleine Willem: pasgeboren kunnen ook geel zijn doordat de leverfuncties de tijd  nodig hebben om te ‘voltooien’. Bij Willem waren de bilirubine waardes niet buitensporig slecht, maar - met mijn achtergrond - te hoog om niet in te grijpen. Lieve Willem heeft 4 dagen onder een lamp gelegen met een lapje over zijn ogen om ze te beschermen tegen de lichttherapie.

Mijn moederhart brak iedere keer wanneer ze bloed kwamen prikken voor de nieuwe meting, onze lieverd had al 10 naalden ik zijn voetje gehad voordat de hielprik werd afgenomen. Zijn voetje zat onder de stippen van het prikken. Er zijn ergere dingen, dat weet ik, maar ik trok het huilen niet.. Zo klein en die naalden in verhouding zo groot.

De 5e dag mochten we naar huis. Zijn bilirubine bleef stabiel. <3