Welkom lief meisje

Dit verhaal begint niet op 8 oktober, de dag dat onze lieve Inaya geboren werd, maar op zaterdag 3 oktober. Al weken had ik last van voorweeën en ik vond er weinig van. Maar deze avond was ineens alles prima te timen en al enige tijd zat ik op een 'wee' om de 6 minuten. Mijn gynaecologe had me op het hart gedrukt te bellen na 1 uur om de 10 minuten een wee. Dit vond ik wat voorbarig allemaal, dus ik wachtte tot rond de 6 minuten en dit heb ik anderhalf uur getimed.

Wat een toestand

Om 23.30 belde ik het ziekenhuis op, toch even overleggen. Ik had zelf het idee dat het nog te vroeg was, maar door de gynaecologe was me dus op het hart gedrukt écht te bellen. De dame aan de telefoon vertelde me dat ik mijn tas maar moest pakken en moest komen. De oma van Nyjah werd gebeld, we reden nog snel langs Noordwijk om onze kleine jongen bij Oma te laten en wij reden door naar het LUMC. 

En weer naar huis

Aangekomen werd ik direct aan een CTG gehangen; "je bent tenslotte in het ziekenhuis dus dan wil ik dat" - sprak de verloskundige "ik heb wel gezien in je bevalplan dat dit niet is wat je wilt, maar je kan er maar beter gebruik van maken" - ik vond het geen prettige verloskundige (op z'n zachtst gezegt) en ben achteraf dan ook héél blij dat deze vrouw niet mijn bevalling deed. Ik had onvoldoende onsluiting, de weeën waren niet krachtig genoeg "maar we zien ze wel netjes om de x aantal minuten" en het advies was: "Ga maar naar huis en wacht het daar af"

"Wat wil je zelf? Zal ik je strippen?"

Op 6 oktober stapte ik het LUMC binnen voor mijn controle afspraak. Ik naderde inmiddels de 41 weken, lopen ging niet zo soepel meer. Ik was er klaar mee. De weeën van het weekend hadden niet doorgezet en dat terwijl ik dus meer dan 24 uur er mee rondliep. 

De verloskundige keek me aan toen ik binnen kwam en vroeg al vlot "en wat wil je? zal ik je strippen?" - ik had stille hoop dat dit wel iets zou doen. Na de controles (alles was helemaal goed) dook de verloskundige naar binnen. Ze ging zo grondig te werk dat ik even bang was dat ik straks de verloskundige ook moest baren, mijn hemel - diep.

We maakten de afspraak om, als er nu niets zou gebeuren, de donderdag daar op mijn vliezen te laten breken. Ik had al voldoende ontsluiting en ze snapten dat ik er inmiddels wel klaar mee was. De hele tijd die (voor)weeën en ongemakken. 

En....weer niets!

Ik had natuurlijk hoop dat er iets zou gebeuren na het strippen, niets was minder waar. Afgezien van wat meer kramp en het verlies van mijn slijmprop gebeurde er niets in 12 uur die volgden. Ik maakte me rustig klaar voor de natuurlijke inleiding die op 8 oktober zou plaatsvinden. Ik checkte nog een laatste keer de ziekenhuistas omdat ik toch ineens twijfelde of ik wel rompers in 2 maten had en ook werden de wolletjes en strikmutsjes nog eens gecheckt. Veel meer kon ik nu toch niet doen.

Donderdag 8 Oktober

Om 06.00 moest ik het LUMC bellen om te kijken of er een kamer beschikbaar was. Dit was niets nieuws, dit moesten we bij Nyjah ook doen. Na het bellen bleek er een kamer beschikbaar, we belden mijn schoonmoeder (die kwam op Nyjah passen) en rond 07.00 vertrokken we naar het ziekenhuis.

Zo'n ritje is echt onwerkelijk, je weet dat je namelijk terug rijd met een verse baby in een maxicosi. Iets wat me bij Nyjah enorm emotioneel maakte, nu was ik meer gespannen. Hoe gaat Nyjah het vinden? Heb ik wel genoeg liefde voor alle 3 de kindjes die ik mocht krijgen?

Het breken van de vliezen

Aangekomen in het geboortehuis van het LUMC kregen we een kamer toegewezen. Ik was wat gespannen, ik had een heel mooi bevalplan en de vorige keer werd er binnen 5 minuten al vanaf geweken. Nu had ik een fijne gynaecologe die alles nog eens aan het team had verteld en echt iedereen op het hart had gedrukt dat ik nu écht een fijne bevalling verdiende. Je weet natuurlijk nooit hoe het loopt, maar ik vond dat de gyn daar wel gelijk in had. 

We zaten te wachten tot de verloskundige zou komen om mijn vliezen te breken, echter stond ze ergens vast en zou het toch door mijn vaste gyn gedaan worden. Ik had er alle vertrouwen in dat zij ook prima de bevalling kon doen, mocht de verloskundige écht verhinderd zijn. Deze dame die hield mijn wensen goed in het oog namelijk.

Ik bleek al meer dan 3 centimeter ontsluiting te hebben, elke centimeter is natuurlijk mooi meegenomen want hoe meer je lichaam al gedaan heeft, hoe minder het nog hoeft te doen. Maar dan de anticlimax: ze kregen mijn vliezen niet gebroken. Na een dikke tien minuten pielen in mijn puni, was er nog niks gedaan. Ik dacht even dat ik dan zonder baby naar huis zou gaan maar mijn gyn stelde dan voor om, met een heel lage dosis, syntocinon te starten, wat sterkere weeën te creëren, iets meer ontsluiting en dan, met mijn vliezen meer op spanning, kon het wél gebroken worden. 

Ik ben geen fan van syntocinon en wilde dit liever niet, maar in dit geval was het echt nodig. Ik liet de gyn én verpleegkundigen beloven dat ze het niet hoger zouden zetten dan een 4, dat ze opschalen alleen deden in goed overleg en dat als ik niet meer wilde, dat ze het uit zouden zetten. Allemaal waren ze daar akkoord mee en ik kon, met een gerust hart, het infuus laten prikken.

En toen begon het

Langzaam voelde ik, na ongeveer 30 minuten, dat de syntocinon al wat deed. Wanneer je syntocinon neemt heb je een indicatie om continu aan de CTG te liggen - niet wat ik wilde, maar nu wel noodzaak. Gelukkig kreeg ik de draadloze CTG en kon ik gewoon door de kamer wandelen.

Na ongeveer 30 minuten kwam een verpleegkundige kijken of de syntocinon van stand 1 naar stand 2 mocht (dat mocht) en al vlot voelde ik de weeën wat heftiger worden. Ik kon wel nog praten en nadenken dus het was niet dusdanig heftig dat ik dacht dat er schot in de zaak zat.

Rond 11.30 werd er gecheckt of het naar een 4 kon, dat kon wel - ik ging nog prima op deze manier en dacht dus niet dat er veel gebeurde. Om 12.00 kwam dan eindelijk de verloskundige de kamer ingestapt. "Zo, gaan we eens kijken of we je vliezen gebroken krijgen nu!" - en warempel, het lukte nog ook! 

Intens, intenser, intenst

Nu de druk van de vliezen af was en het hoofdje direct op mijn baarmoedermond duwde, voelde ik de weeën al snel intenser worden. Ik kon gelukkig nog wat wandelen, een beetje door de weeën heen wiegen, regelmatig naar het toilet (tip: met een volle blaas vordert je ontsluiting vaak minder, dus plas regelmatig) en tijdens de weeën had ik een partner die mijn schouders masseerde. Nu kon dat nog, als het heftiger word, dan wil ik echt niet aangeraakt worden. 

Langzaamaan werden de weeën heftiger, ze zaten al dicht op elkaar maar door de hevigheid twijfelde ik soms of ik het wel aan kon. "Zal ik niet toch pijnstilling vragen?" - ging het door mijn hoofd. Maar ik besloot het niet te doen, lang zou het toch niet gaan duren, althans - dat hoopte ik. Na twee bevallingen, zou dit een makkie worden. 

Vanaf 14.00 was het eigenlijk niet meer uit te houden en was de druk zó intens dat ik eigenlijk het liefste onze baby er uit zou trekken. Weer bedacht ik me dat ik altijd nog om pijnstilling kon vragen, maar toch koos ik ervoor het niet te doen. Een van de verpleegsters bleef bij me, hielp me mee puffen (want dat lukte niet altijd even goed door mijn gevloek en de intensiteit) en na ongeveer 30 minuten samen puffen, besloot ik dat ik even op bed wilde liggen. Ik werd duizelig en misselijk, niet fijn - ik zag mezelf al flauwvallen en dan met weeën en al door allemaal mensen op bed gehesen te worden.

Van 8 centimeter naar baby in 15 minuten

Liggen op bed was totaal niet prettig, ik was direct in staat weer op te staan en mijn weeën weg te wiegen. Ik had last van persdrang en de verloskundige checkte mijn ontsluiting: "8 centimeter" - ik vervloekte mijn lichaam even, dit zou nog uren gaan duren. Ik verloor bijna de moed even. Ik pufte (en vloekte) wat weeën weg en zei nog eens "ja, ik moet echt persen hoor, ik kan dit niet tegenhouden" - waarop de verloskundige nog maar eens toucheerde en zei; "10 centimeter met een klein randje nog, duw maar mee met je volgende wee dan kijk ik of het randje weggaat" - maar ineens vond ik het persen toch wel spannend, bij Nyjah duurde dit bijna 45 minuten en ik dacht niet dat ik dat aan kon. Met wat aanmoediging ("je kan het Joyce") perste ik het randje weg. 

Ik werd uit bed geholpen, op de baarkruk gezet, mijn partner achter me en ik mocht gaan persen. Je kan ervoor kiezen geen 'coached pushing' te doen, maar ik vind het lastig om te bepalen wanneer ik precies moet persen. Gelukkig werd me verteld wanneer ik moest persen, wanneer niet en binnen no time stond het hoofdje. Vanaf dat moment was het "blijf rustig ademen en puf je weeën weg" en ineens was ze daar. Na 10 minuten persen was daar eindelijk ons wondertje, ons meisje - onze Inaya Mae, geboren op 8 oktober om 15:02.