Snap
  • Bevallingsverhalen

Welkom kleine man - Mijn bevalling deel I

Op 17 november om half 3 s nachts verloor ik mijn ballon. Naar deze dag had ik al maanden toe geleefd, de dag dat ik ging bevallen.

Al bijna een week lag ik met volledige bedrust in het ziekenhuis te wachten op mijn bevalling. Mijn bloeddruk was te hoog en mijn kindje te klein. Ik moest ingeleid worden, maar omdat mijn kleine man nog niet lag ingedaald (sterker nog, hij had alle ruimte en zwom nog vrolijk rond) waren de risico's te groot om in het weekend te bevallen met minimale bezetting. Op maandag 16 november had ik een ballon gekregen die voor goede weeën had gezorgd. En om half 3 s nachts verloor ik hem en ik bleek twee centimeter ontsluiting te hebben. Adrenaline gierde door m'n lijf. De dag dat ik ging bevallen was eindelijk aangebroken.

Twee centimeter ontsluiting was genoeg om mijn vliezen te breken, maar dat durfden ze nog niet aan. Als het sluitlaken waardoor de kleine "vast" lag losgemaakt zou worden, had hij weer alle ruimte om in een andere houding terug te draaien en daarmee zou de kans op een spoedkeizersnede toenemen. Dat risico wilden ze in de nachtdienst niet lopen. Het team compleet in 5 minuten was beter en veiliger dan het team compleet in 20 minuten. Ook mijn bloeddruk was veel te hoog, dus die gingen ze eerst omlaag brengen met medicatie. "Probeer maar wat te slapen," zei de arts tegen me "Wanneer de dagdienst binnen is, ben jij een van de eersten". Vanaf het moment dat de ballon eruit was had ik ook geen weeënactiviteit meer, maar slapen lukte dus absoluut niet. Ik was veel te enthousiast en bleef klaarwakker wachten op de mensen van de dagdienst.

Ik wilde dat Dennis nog zo veel mogelijk nachtrust zou krijgen, dus stuurde ik hem pas een berichtje om tien voor zeven s ochtends. "Goedemorgen liefje! Vandaag wordt je papa".

Om 8.00 uur stond hij naast mijn bed in de verloskamer. De mensen van de dagdienst zouden ook nu beginnen. Ik was supergemotiveerd. Maanden had ik naar deze dag toe geleefd, maar vooral de afgelopen week in het ziekenhuis. Die dagen waren emotioneel heel zwaar voor me geweest en vandaag zou ik dan eindelijk mijn kleine mannetje mogen verwelkomen.

Mijn vliezen werden gebroken om kwart voor 10. Ik had drie centimeter ontsluiting. Tegelijkertijd begeleidde de gynaecoloog mijn baby de bekkeningang in en hield hem daar vast, zodat het een natuurlijke bevalling zou kunnen worden. Gelukkig lukte dit en hoefde het voorlopig geen spoedkeizersnede te worden. Ik kreeg meteen weeënopwekkers via een infuus, die per kwartier werden opgeschroefd. Harde buiken gingen al snel over in weeën. Niet veel later moest ik me op mijn ademhaling concentreren om ze aan te kunnen. Om half 1 was ik benieuwd hoe ver ik al was. De weeën waren pijnlijk en ik wilde graag weten waarvoor ik het had gedaan. Drie centimeter. Ik was in die eerste uren geen zak opgeschoten. Wat een tegenvaller, dacht ik nog. De arts had het niet anders verwacht, al begreep ik niet helemaal waarom. Nog geen kwartier later verging ik van de pijn. Mijn lijf was mee gaan doen en produceerde zelf ook weeën. Die kwamen dus bovenop de kunstmatige weeën en ik kon ze niet aan. Voor de ene wee was afgelopen, begon de volgende alweer. Ik kreeg geen adempauze en wist niet hoe ik deze pijn weg moest zuchten. De weeënopwekkers werden meteen uitgezet, maar ik bleef in een weeënstorm. Ik dacht dat ik moest persen, maar ik had nog maar vier centimeter ontsluiting. Hoe moest ik dit ooit volhouden? Hoe had ik mijn vorige bevallingen ooit volgehouden? Ik kon dit helemaal niet!

Ik hyperventileerde en was in paniek. Ik vroeg om een ruggenprik. Ik was klaar met de pijn en mijn energie begon op te raken. De afgelopen nacht had ik nauwelijks geslapen en daardoor had ik belangrijke energie verspild. Ik mocht een ruggenprik, maar alleen als ik me beter leerde focussen. Iets wat me niet lukte. Ik zat nog steeds in een weeënstorm en ik wist er niet mee om te gaan. Dennis, de arts en de verpleegster deden hun best me bij de les te houden, maar ik viel steeds weg.

Ik weet niet hoe lang ik al in die weeënstorm zat, maar opeens stond er een vrouw in mijn verloskamer die mij zou helpen concentreren op mijn ademhaling. Een doula. Ik had tijdens de voorbereiding op m'n bevalling wel iets gelezen over een doula, maar een vrouw die je begeleidt tijdens je bevalling? Dat leek mij echt zo'n onzin. Maar wat was ik blij dat ze haar hadden laten komen. Waar Dennis, de arts en de verpleegster niet in slaagden, lukte haar wel. Ik had veel pijn, maar had mijn ademhaling in ieder geval weer onder controle. Om mij door de weeën heen te slepen hield ze me vast of masseerde ze mijn handen. Het werkte. En toen kwam de anesthesist binnen om mijn ruggenprik te zetten. Ik ben echt panisch voor naalden en had met m'n volle verstand ook vast niet gekozen voor "zoiets engs" als een ruggenprik. Maar ik was niet bij m'n volle verstand en daar was ik blij mee, want die ruggenprik was geweldig. Al heel snel voelden mijn weeën als harde buiken. De ergste pijn verdween als sneeuw voor de zon en ik werd rustiger. Ik kon zelfs liggen en ontspannen, terwijl mijn weeën doorgingen.

Om kwart voor vier kwam de arts afscheid van me nemen. Er was wisseling van de dienst dus iemand anders zou mijn bevalling van haar overnemen. Ze toucheerde nog wel een keer en ik zat inmiddels op vijf centimeter. Niet waarop ik had gehoopt na die weeënstorm, maar misschien zou de ontspanning nu bijdragen aan een snellere ontsluiting.

Om half 5 voelde ik de weeën dwars door de pijnstilling heen snijden. Mijn energie was op en ik had moeite deze weeën weg te zuchten. Ik drukte op de knop en er kwam een man binnen die zich voorstelde als de verloskundige van de avonddienst. Een mannelijke verloskundige, dat zie je niet vaak. Maar dit voelde meteen goed. Hij vond het niet nodig dat ik nog zo veel pijn voelde terwijl ik een ruggenprik had. Hij schroefde de dosering op en meteen voelde ik verlichting. Ik zat inmiddels op zeven centimeter ontsluiting, dus dat ging ook veel sneller dan daarvoor. Wel werden mijn weeënopwekkers weer aan gezet, want de ruggenprik had ervoor gezorgd dat de frequentie van de weeën was afgenomen. De weeën waren nog goed voelbaar, maar ik kon ze aan. Zo'n drie kwartier heb ik het op deze manier volgehouden maar toen kreeg ik enorme persdrang. Ik kon het niet tegenhouden en daarvan raakte ik in paniek. Ik kon nog lang niet op tien centimeter zitten! In paniek drukte ik weer op de knop en de verloskundige kwam weer binnen. "We gaan persen. Je zit op tien centimeter," zei hij. Terwijl hij de beensteunen klaarzette, mocht ik al licht toegeven aan de persdrang. Ik was zo opgelucht. Die laatste centimeters waren in rap tempo gekomen en eindelijk mocht ik persen. Hiervoor had ik het gedaan, mijn kleine jongen zou geboren worden. Na vier minuten persen was hij er al. In aangezichtsligging, iets wat bijna niet voorkomt, kwam hij ter wereld. Wat was hij klein. Ik wist natuurlijk dat het een kleintje zou zijn, dat hadden ze op de laatste echo's al geconstateerd. Maar dat hij zo klein zou zijn had niemand verwacht. Hij zag er zo dun en breekbaar uit. 2278 gram woog hij, en hij was slechts 44 centimeter lang. Hij werd op mijn borst gelegd en oh wat hield ik meteen al veel van hem. Mijn kleine Kai.

Vijf minuten na Kai werd ook de placenta geboren, en vlak daarna voelde ik me ineens echt niet lekker...

8 jaar geleden

Dank je wel! Erg fijn om te horen dat je mijn blogs mooi vind. En ja, ik vond het inderdaad heel pittig, maar nog niets vergeleken met wat er na mijn bevalling gebeurde. Ik kreeg alsnog de zwangerschapsvergiftiging waar ik de hele tijd al tegenaan zat te hikken. Dat het bij jou uiteindelijk is geëindigd in een keizersnede lijkt me ook heel heftig. Dat risico was er bij mij natuurlijk ook, maar ik was er heel bang voor. Hoe heb jij het ervaren? Is alles goed gegaan en ben je tevreden over hoe het gelopen is?

8 jaar geleden

Wat een mooie blogs. Wel een pittige bevalling, lijkt wel wat op mijn eigen bevalling alleen is die geëindigd in een keizersnede.