wat een mooie dag moest worden werd een nachtmerrie

30 september stond der een geplande keizersnede geplant, 

om 7 uur moesten we ons melden, vanaf de avond van te voren niet gegeten dus ik was was knorrig omdat ik behoorlijk honger had, (leuk he die hormonen).er werd infuus geplaats met mijn naalden fobie een echt dingentjemaar met volle moed ging ik der in, ik stond gepland voor 10 uur, maar kon pas om 12.30 uur na beneden. de katheter werd geplaats en we vertrokken naar beneden eenmaal aangekomen moest ik gaan klaar zitten voor de ruggenprik gelukkig had ik een hele lieve verpleegster mee die me het jaar daarvoor ook had bijgestaan bij de keizersnede van mijn dochter en me in het ziekenhuis na de keizersnede heeft begeleid, ze maakte me rustig en met de ween tussendoor werd de ruggenprik gezet, normaal hoor je dat naar een paar minuten te voelen als die inwerkten maar mijn benen begonnen te tintelen en er werd een prik gezet en een 2e poging ondernomen. gelukkig met veel slag en stoot werkte die in, en testen ze of ik iets voelde na extra medicatie omdat ik gevoel had konden ze beginnen lavinio kwam om kwart over 1 te wereld en huilde gelukkig meteen meneertje was 49 Cm en 4285 Gram sterk. papa ging in stoomversnelling naar boven met de kleine in de couveuse om boven te buidelen met hem.ik raakte in paniek omdat ik alleen achterbleef met de artsen en verpleegkundigen ik werd langzaam dichtgemaakt en ik zag artsen om me heen die begonnen te rennen dus de paniek schoot weer toe ik heb gevraagd wat is der. ik wil na mijn dochter, het besef was weg dat ik net een zoon had gekregen omdat ik zo onder medicatie zat, en ja hoor toen begon ik alles weer te voelen en werd der vollop medicatie bij gegeven uiteindelijk toen ik dicht was en naar de uitslaap kamer mocht, kwam de gynocoloog aan lopen omdat hij me nog graag wilde spreken hij felicitieerde met de geboorte van mijn 2 zoons en condoleerde me ook meteen ik zeg volgens mij heb je het fout ik heb maar een zoon en die is boven bij zijn papa, mijn eigen gynocoloog wilde het me zelf vertellen maar moest met spoed weg geroepen achter mijn zoontje zat nog een baby van 16 weken het geen wat ik in mijn zwangerschap voelde dat ik wist dat der niet klopte bleek waar het werd me laten zien maar daarna ook meteen weggevoerd afscheid nemen mocht niet want het zou niet goed voor me zijn het enige wat der is een foto in mijn dossier vol ongeloof bleef ik achter en mijn geluk was in 1 klap weg want ik wilde afscheid nemen, maar het mocht niet en het zou worden gecremeerd en uit gestrooit op het sterre begraafplaats achter het ziekenhuis en ging die zelfde middag nog gebeuren de papa van mijn zoontje wist nog van niks, vol ongeloof kwam ik boven, en heb mijn zoon nog niet vastgehad voor ik het aan hem vertel hij eiste dat de gynocoloog meteen zou komen maar meneer durfen niet langs te komen omdat hij al eerder fouten had gemaakt bij de keizersnede van mijn 1e kind vanaf dat moment belande ik in een lichte depressie, want mijn moeder gevoel zoals bij de 1e kwam maar niet. ik voelde me zo schuldig zonderde me eigen af en voor de wereld hield ik een masker op kon het weg zetten als hormonen bij thuiskomste leek alles normaal te gaan.. maar schijn bedriegt,in de volgende blog het vervolg verhaal,