Wat een bevalling!

Letterlijk! 3 weken geleden zijn we trotse ouders geworden van een prachtige zoon. 

Ik heb een hele fijne/goede bevalling achter de rug, maar ik wil het toch van me afschrijven. Toch een stukje verwerking, want het blijft een ingrijpende gebeurtenis die je leven compleet veranderd. 

Het begon allemaal zondagavond. Manlief zat rustig wat te werken aan de keukentafel, en ik zat lekker dik te wezen op de bank met Netflix aan. Rond half 8 kreeg ik wat krampjes, niet echt noemenswaardig en aangezien ik al anderhalve week last had van voorweeën dacht ik er niet zoveel van. Tot me opviel dat ze toch wel regelmatig leken te komen, misschien toch maar even timen. Daar kwam alleen niet veel van terecht.. Rond 20 uur hoorde en voelde ik een *knak* en uit een reflex sprong ik omhoog. En dat was maar goed ook, want hallo vruchtwater! En niet zo’n beetje ook, het had zo een scène uit een film kunnen zijn. 

Ik schrok ervan, en manlief ook. Het is zover, we worden ouders! Een lading handdoeken werd er uit de kast getrokken en ik probeerde zo snel mogelijk naar boven te huppelen. Ging niet heel charmant, met manlief die achter me aan rende met handdoeken haha. Maargoed, toen ben ik nog even de douche in gedoken en daarna de verloskundige gebeld. Omdat de weeën nog niet mooi regelmatig kwamen (tussen de 2-10 minuten), hebben we afgesproken dat we het even zouden aankijken. Terug bellen bij regelmatige weeën, bloed verlies of als ik ongerust was. Duidelijk! Daarna moeder en schoonmoeder gebeld dat we waren begonnen & toen moesten we wat tijd zien te doden..

Ik stelde voor om een potje te gaan kaarten, zo waren we wat afgeleid, maar wel lekker samen bezig. Dit ging een paar rondes prima, ik zat op een vuilniszak op de stoel om het nog steeds lekkende vruchtwater op te vangen. Tussendoor de weeën opvangen en timen, eerst zittend, uiteindelijk bleek staand toch wat prettiger. Tijdens een wee zag mijn man opeens dat ik bloed verloor, dus weer de verloskundige bellen! Ondertussen waren de weeën een stuk regelmatiger geworden, zo om de 4-5 minuten. 

Om 22 uur kwam de verloskundige aan en gingen we kijken naar de standvastig zaken! Ik had al 5 cm ontsluiting en de kleine man lag er goed voor. Dus ze besloot te blijven, het zou weleens snel kunnen gaan.. Manlief mocht de Kraamzorg gaan bellen voor assistentie bij de bevalling en daarna kon hij het bevalbad gaan opzetten in de woonkamer. Ondertussen bleef ik rustig door het huis huppelen, af en toe leunend en zuchtend tijdens een wee, maar ik bleef wel lekker mobiel. Rond 23 uur kwam de Kraamzorg aan en iets later mocht ik het bad in stappen! 

Het warme water werkte direct verzachtend, wat een fijn gevoel. Manlief kwam naast het bad zitten, en zo ging het een tijdje door. Wee weg zuchten, beetje kletsen, wee weg puffen. De wee kwam in de verte aan, bereikte een hoogtepunt en zwakte weer af. Om de 4 minuten kwamen ze, en het was eigenlijk prima te doen. Na een uurtje in het water moest ik even plassen, dus hup met die dikke buik en weeën het bad uit. Kon de verloskundige mooi gelijk nog even checken hoe we ervoor stonden! 

Hallo 8 centimeter. Dat was fijn om te horen, want er zat dus echt progressie in! Wel voelde ze dat de vliezen aan de onderkant nog intact waren, of ze die mocht doorprikken. Ja graag; want zo kan de man nog verder dalen en is er een kans dat het sneller gaat! Wat een gek gevoel was dat, er kwam nog een hele lading vruchtwater uit. Ik dacht echt dat ik al zo’n beetje leeg was aangezien ik door het hele huis heb lopen lekken haha. En toen werden de weeën ook heftiger, dus zo snel mogelijk het bad weer in. 

Toen dook ik echt mijn eigen bubbel in. Het was alleen ik in het water, mijn man & mijn lichaam die keihard aan het werken was. Na een tijdje zei de verloskundige dat ik best wat mocht mee duwen tijdens een wee. Dit vond ik nogal spannend, ik was bang dat ik nog niet op 10 cm zou zitten en compleet zou uitscheuren als ik nu al begon met persen. Dus besloten we dat ik weer even uit het bad zou gaan om de ontsluiting te checken. Dit was erg pittig, de weeën waren heftig en kwamen vrij rap achter elkaar. Ik had geen tijd tussen de weeën door om even op adem te komen en raakte in paniek. Gelukkig had ik een top verloskundige die me daar snel uit trok! 

We zaten op een goede 9 cm, en na 3 weeën op de bank zaten we aan de 10 cm. Dus gauw het bad weer in, ik wil ons kind ontmoeten! Rond 02.40 mocht ik officieel gaan persen, super raar gevoel, maar fijn dat je iets met de pijn kon doen. Af en toe op handen en knieën, af en toe op m’n rug. In het water blijf je zulke bewegingsvrijheid houden, wat echt een toevoeging was op dat moment. 

En toen kwam ‘the ring of fire’.. Ik voelde zijn hoofdje langzaam komen en oh mijn hemel ; BURN BABY BURN. Ik dacht dat ik gek werd, wat doet dat zeer. En dan zakt de wee weg, maar blijft het hoofdje ‘staan’, waardoor je je er nog meer van bewust bent.. Pff de tandjes. Toen mocht ik niet meer voluit persen, maar ik kleine stukjes op aanwijzing van de verloskundige. Voor m’n gevoel ging me dat beter af dan op volle kracht persen. 

Opeens voelde ik een plop en was de druk weg. ‘Je mag hen aanpakken hoor’ zei de verloskundige, en mijn reactie ‘Huh istie er nou?’. Om 03.27 heb ik mijn kindje zelf gepakt en rustig naar mijn borst gehaald. Wat een bizar moment. Emoties schieten alle kanten op, terwijl je naar dat wondertje op je borst kijkt. Óns wondertje. 

En toen werd het weer even spannend. De kleine man reageerde niet zo goed, dus de verloskundige moest ingrijpen. Snel de navelstreng afgeklemd en doorgeknipt, en toen nam ze hem mee naar de bank. Daar moest ze hem even stimuleren, maar na een minuut of 2 (die aanvoelden als een eeuwigheid) kwam daar dat magische geluid.. Hij huilde! Wat een ontlading, alles is goed met ons ventje! Toen kreeg ik hem weer terug, en zo hebben we zeker een kwartier gezeten. Gewoon kijkend en genietend van dat kleine mensje. 

Alles daarna is echt in een soort roes aan me voorbij gegaan.. Ik kon alleen maar dat kleintje zien, terwijl m’n placenta ‘geboren’ werd, ik werd nog gehecht, maar dat heb ik allemaal niet heel bewust mee gekregen. Ik zat echt in een soort baby bubbel. 

Het was echt een fijne bevalling, bijna helemaal volgens mijn geboorteplan. Enigste wat niet liep zoals gepland is dat mijn man de navelstreng niet kon doorknippen. Maar de gezondheid van ons kindje is vele male belangrijker dan zoiets! In totaal heeft het 8 uurtjes geduurd, vanaf het ‘rommelen’ op de bank tot ik ons kindje in m’n armen had. Super snel voor de eerste keer! En ik zou het oprecht nog 6 keer doen op deze manier.