Wat begon als een ultieme droom eindigde in een complete nachtmerrie.

Voordat ik begin stel ik ons eerst even voor. Wij zijn een gezin van vier waarvan onze jongste zoon helaas niet langer bij ons is. Ikzelf ben Danique en ik ben getrouwd met Sjoerd en samen hebben wij 2 zonen. Sepp van 2 jaar oud en Daaf*.

Het is inmiddels meer dan een half jaar geleden, een half jaar zonder ons mannetje. Ik heb besloten om mee te schrijven in het boek: ‘wij zijn nooit voorbij’.

Er is mij gevraagd om middels een blog alvast het een en ander te delen.

Ik heb besloten om het begin van mijn bevalling te vertellen, het begin van het einde.

Drieëntwintig juni tweeduizendtwintig om kwart over zes in de ochtend, ik lag in bed en ineens voel ik vruchtwater. Ik sprong uit bed en schudde mijn man wakker. Ik was enorm blij dat na een zwangerschap van negenendertig weken en zes dagen de kleine zich eindelijk aandiende. Wat waren wij er klaar voor. Na het ‘kleine beetje’ vruchtwater volgde er niets extra meer. Wel hebben we direct de verloskundige en onze vrienden (/oppasservice voor onze andere zoon tijdens de geboorte) ingelicht. Daarnaast hebben wij besloten niemand in te lichten zodat het ‘goede’ nieuws voor iedereen als verassing komt.

De verloskundige kwam rond twaalf uur om te kijken hoe het ging. De verloskundige vroeg mij of ik zeker wist of het wel vruchtwater was, gezien er verder niets meer was gekomen. Zelf was ik honderd procent zeker dat het vruchtwater was. De verloskundige vond mijn verhaal aannemelijk en vertelde einde van de middag nog even terug te komen. Wanneer ik haar eerder nodig had mocht ik altijd bellen. Ondertussen kwamen de weeën langzaam op gang.

Rond drie uur kwam de verloskundige weer. Ze besloot mij te toucheren om te kijken hoe ver mijn ontsluiting was. Ze reageerde verrast en vertelde mij dat ik al 5 á 6 cm ontsluiting had. We besloten het ‘bevalbad’ vol te laten lopen en gingen alles klaarmaken en opwarmen.

Ik had steeds het gevoel te moeten plassen en ging wel vijf keer naar het toilet in 5 minuten. De verloskundige noemde mij dat het wel echt tijd werd om in bad te stappen. Ik zei: ‘dat is goed, ik probeer nog een keer te plassen als het dan nog niet lukt ga ik in bad’. Toen ik wilde gaan zitten op het toilet braken mijn vliezen compleet, er volgde een enorme plas vruchtwater in het toilet. Het was een echt ‘film’ moment. Ik moest hard lachen en de verloskundige kwam kijken of het helder vruchtwater was. Iets voor zes in de avond ging ik het bad in. Mijn man stond ondertussen pizza te maken voor de verloskundige en hem. Het was ongeveer kwart over zes dat de verloskundige zei dat ik mocht beginnen met persen. Ik was verbaasd omdat ik amper weeën heb gevoeld en dit heel anders was als de weeënstorm bij mijn eerste zoon. Kort daarna kreeg ik heftigere weeën en kwamen ze korter op elkaar.

Ik zat in het bevalbad en mijn man zat tegenover mij op de grond. Wij hielden elkaars handen vast. Mijn man moedigde mij aan en bleef maar vertellen hoe trots hij was.

Na ongeveer 2 minuten persen zei ik de verloskundige dat ik het gevoel had dat ik hard aan het persen was maar de baby niet daalde. De verloskundige noemde dat ik dat niet zou kunnen voelen en langzaam mee mocht blijven persen. Ik voelde mij er niet goed bij en wilde voelen of ik iets voelde. Maar in plaats van een hoofdje voelde ik een lang stuk navelstreng. Dit was het moment dat ik realiseerde dat het helemaal mis was. Ik haalde diep adem en noemde dat ik ongeveer 3 á 4 cm navelstreng in mijn handen vast had... 

word vervolgd!