Wanneer alles anders loopt dan hoe je het gepland had..

13 november 2016. Een aantal dagen daarvoor waren alle zwangerschapstesten negatief. Echter was ik al even over tijd en leek het er niet op dat ik op korte termijn ongesteld zou worden. 13 november deed ik dus smorgens een clear bleu test. Deze bleef heel lang op het zandlopertje staan. Zenuwslopend was dit. Na een aantal minuten stond er toch ''zwanger''. Vol verbazing was ik. Ookal had ik het kunnen verwachten, had ik het niet verwacht. Ik liep naar mijn vriend, kon de lach niet van me gezicht krijgen. Ik laat hem de test zien. Ook hij was vol verbazing. Maar beide waren we zo blij! Dit kleine wonder was meer dan welkom! Niet wetend dat de zwangerschap heel anders zou lopen dan ik me ooit in kon denken.

Toen ik de test deed was ik ongeveer 4 weken zwanger. 2 weken later hadden we een echo bij een echobureua. Afsprak bij de verloskundige duurde nog zo lang en ik wilde graag bevestiging want ik bleef in ongeloof zitten. Uit deze echo werd mijn zwangerschap bevestigd. Ik was op dat moment z'n 6 weken zwanger. Vanaf toen begonnen de eerste zwangerschapskwalen. Ik werd misselijk wakker, overgeven, slecht eten, ziek voelen, misselijk naar bed gaan, gek genoeg vond ik de keuken opeens onwijs stinken en ik had een verslaving aan peren waterijsjes. Mijn ouders wisten toen nog niet dat ik zwanger was. Ik had heel goed contact met mijn moeder en zij was dus altijd op de hoogte van hoe ik me voelde. Ze zij nog een keer voor de grap ''ben je niet zwanger?'' Ik zei toen ''zover ik weet niet haha.'' Dit geloofde ze gelukkig.

Met 9 weken hadden we de eerste afspraak bij de verloskundige. Standaard controles en een echo. Echo was goed, klopend hartje was goed te zien, ik had goed vruchtwater en de kleine leek nu al goed te groeien. Echter was mijn bloeddruk wat hoog. Maar nog niet om ons echt druk over te maken. Ik stond al bekend om een hoge bloeddruk dus de volgende keer zouden ze het weer meten. Ondertussen waren de kwaaltjes er nog steeds. Melde me regelmatig ziek op werk maar heb daar ook geregeld boven de pot gehangen. Ook hebben we het na deze echo aan mijn (schoon)ouders verteld en de rest van de familie. Iedereen was dolblij.

Met 11 weken hadden we een termijn echo. Mijn uitgerekende datum zou 18-07-2017 zijn. Alles zag er goed uit en op de echo was nu een echte baby te zien. Zo mooi. Zo prachtig dat dit ons gegunt was. Na 11 weken zwangerschap namen de kwalen gelukkig af. Ik hoopte vanaf toen te kunnen gaan genieten van de zwangerschap. Er was ondertussen bloed geprikt en er was verdenking van RHC-Negatief. Wat dit ook alweer precies inhoud weet ik niet meer, maar kwam er op neer dat in het nagatieve geval mijn lichaam flinke antistoffen aan het aanmaken was omtrent de kleine. Hiervoor zou ik met 27 weken zwangerschap opnieuw bloed geprikt moeten worden. Dit was dus wel even een onzekerheid. Want het idee vond ik niet fijn, dat mijn lichaam zich tegen me kindje keerde.

Ondertussen bleef mijn bloeddruk redelijk stabiel. De controles waren eigenlijk altijd goed. Echter kreeg ik rond 20 weken zwangerschap last van mijn bekken. Met zn 25 weken kon ik niet meer volop werken. Hierdoor ben ik minder gaan werken. Dit was daarna goed vol te houden.

Met 20 weken hadden we de 20-weken echo. Hieruit bleek dat ons kindje een groot buikje had. Weer erg ongerust want dit kon duiden op zwangerschapsdiabetes. Ook hiervoor moest ik dus met 27 weken op controle (test) in het ziekenhuis. Ook hiet was ik natuurlijk niet blij mee. Dit zou dus weer betekenen dat mijn lichaam niet fijn was voor mijn kleintje want mijn lichaam zat vol met suiker. Uit deze echo bleek dat wij een meisje kregen. Super blij mee!

Tussen de 20ste week en 30ste week ben ik nog vaak ziek geweest. Mijn weerstand was echt heel slecht. Aldoor stront verkouden waardoor ik me steeds beroerder ging voelen. Ik was na een tijdje zo op dat ik het helemaal niet meer zag zitten en smeekte dat me meisje eerder zou komen.

Met 27 weken werd ik dus weer bloed geprikt en test gedaan voor de suiker. Deze waren gelukkig allemaal goed. Druk gemaakt om niks dus. Hopelijk kon ik nu het laatste stukje toch nog een beetje genieten. De klachten in mijn bekken bleef. Ik waggelde onwijs en alles wat ik deed deed veel pijn. Na 4 uurtjes vervangend werk was ik helemaal gesloopt. Helaas werd mijn bloeddruk weer wat minder, en kroop die langzaam omhoog.

Van 1 t/m 5 mei gingen we nog een laatste x een weekje weg. Lekker even op vakantie. Dit was heerlijk maar ook onwijs zwaar. De kleine meid was deze week onwijs onrustig in mijn buik. Ze was wel vaker onrustig maar nu helemaal. Misschien toch omdat ik weer meer deed en veel wandelde tijdens de vakantie. Ik maakte me er niet echt zorgen over.

Met 30 weken hadden we een extra groei echo ivm het vergroote buikje wat op de 20 weken echo te zien was. Uit deze echo bleek dat de groei weer stabiel was en de kleine dus niet meer groter was dan gemiddeld.

23 mei had ik weer standaard controle. Ik moest ook urine mee nemen zodat ze voor de zekerheid konden controleren of ik eiwit in mijn urine had. Dit omdat mijn bloeddruk dus ook steeds een beetje hoger werd. Terwijl het teststripje bezig was met testen controleerde de verloskundige mijn bloeddruk, deze was 160/95. Hoog dus. Hierdoor gaf ze aan dat ik voor controle naar het ziekenhuis moest. Ik mocht zelf even een afspraak maken als ik thuis was voor die week. Daarna ging ze naar de uitslag van de urine kijken. Er zat dusdanig veel eiwit in mijn urine dat ik per direct naar het ziekenhuis moest. Ik zou daar bloedgeprikt worden en nogmaals een urine test moeten doen. Deze symptomen konden duiden op zwangerschapsvergiftiging (Pre- eclampsie).

Word vervolgd...