"Waar is de gynaecoloog, en waarom is deze kamer nog niet omgebouwd?! Deze mevrouw is aan het bevallen!"

In mijn vorige blogs schreef ik over de turbulente zwangerschap, maar de dag is daar! Ze gaat eindelijk worden gehaald!

Ik had de nacht voor mijn ingeleide bevalling redelijk goed geslapen. Ik was er voor mijn gevoel heel erg klaar voor. Eindelijk kon ik binnenkort mijn dochter vast gaan houden!

Maar bovenal: hopelijk konden we dan ook eindelijk al mijn vragen over haar gezondheid beantwoord krijgen. Hopelijk nam het veel stress weg als ze niet meer in mij zat. Het breekt me op dat het niet goed lijkt te gaan met haar, maar we weten niet waarom. Ik ben voor mijn gevoel de enige met invloed, de enige die haar dagelijks in de gaten kan houden. 

Het was zondagochtend rond half acht 's ochtends dat wij vertrokken. We zijn ondertussen zo vaak naar het ziekenhuis geweest in de verwachting opgenomen te worden dat onze 'routine' feilloos is. Onze koffer en haar spulletjes liggen al in de auto. De route naar het ziekenhuis voelt al vertrouwd, maar nu parkeerden we ergens anders: speciaal voor de afdeling waar je bevalt.

Vanwege COVID was het ziekenhuis uitgestorven, ook deze afdeling. Er was zelfs aan het bevallen, dus kreeg ik kamer 101, met een bad. Daar hoopte ik al op! Die kamers zien er prima uit, het heeft iets hotel-achtigs. We settelden ons en de CTG werd weer aangesloten. Dat was toch wel apart, wetende wat er komen ging. Nu lag ik in de kamer waar het ging gebeuren, alleen met mijn man maar straks samen met haar, heel onwerkelijk!

Na een half uur kwam de gynaecoloog die gisteren de laatste check had gedaan. Zij brak ter plekke de vliezen. Dat was nagenoeg gevoelloos, en de golven water die ik had verwacht waren er ook niet. Het was gewoon de hele tijd alsof ik een beetje vocht verloor, en als ik dan op stond was het wat meer. De gynaecoloog vertelde dat ze me tot half 5 zou begeleiden, waarna de overdracht naar een nieuw team was. Er werd een extra plakker met sensoren op haar hoofdje bevestigd en de weeënopwekkers werden aangesloten. 

De weeën dienden zich al snel aan, maar waren goed te doen. Elke twee uur werd mijn ontsluiting gemeten. Echte concentratie had ik niet, dus we keken maar een beetje TLC op het kleine ziekenhuistv'tje. Maar de opwekkers werden om 11 uur hoger gezet en om 1 uur opnieuw, dus veel rust was er niet. Rond een uur of 2 werden de weeën dan toch flink pijnlijk. Ik probeerde in beweging te blijven, ging onder de douche en ben een minuut of 5 in bad geweest, maar ik werd overal vooral heel erg misselijk van. Dus lag ik overdwars op bed van de pijn, ik kon maar geen houding vinden die het beter maakte. Mijn ontsluiting was op dat moment pas 4 cm en de gynaecoloog ging het gesprek met me aan.

"Op dit tempo verwachten we jouw kindje rond de klok van 11, dat is nog heel lang, en we zien dat je het erg zwaar hebt. Je hebt aangegeven geen pijnstilling te willen, maar ik weet eerlijk gezegd niet of je het vol gaat houden zo. Ik heb nu een anesthesist beschikbaar voor een ruggeprik, en mogelijk later niet." (Ik mag geen andere pijnstilling in verband met hoe klein ze is).

Ik begin te huilen. Ik voel me zwak dat ik het niet zelf af zou kunnen. Plus, ik heb nog steeds het romantische idee dat ik niet op mijn rug zou bevallen. Want "dat is verzonnen door mannen in witte jassen en niet natuurlijk", aldus mijn verloskundige. En met een ruggeprik zit je vast aan dat bed. Ik geloof dat ik nog 5 minuten heb gejammerd en mijn excuses wel 100x heb aangeboden aan mijn man (wat ik blijkbaar nodig vond) en toen toch vroeg om de prik. De anesthesist kwam die kort daarna zetten. Ik vond het doodeng: ik ken de horrorverhalen over de gevaren, en ik ben bij zoiets altijd bang om de controle te verliezen. Bovendien ben ik een groentje wat medische dingen betreft: ik ben geboren in het ziekenhuis, maar deze zwangerschap is daarna de eerste keer in mijn leven dat ik er voor mijzelf ben. 

Maar gelukkig: het viel ontzettend mee. In de kleine minuut tussen twee weeën in was het alweer gedaan.

Het duurde ongeveer 15 minuten tot hij echt goed werkte. HEERLIJK! Ik was echt weer even mijzelf en kreeg weer babbels. Ik heb ongeveer 20 minuten mogen genieten van deze euforie en toen kwam de pijn terug. De anesthesist werd weer geroepen, maar de prik zat goed en de dosis mocht niet hoger: de baby zat waarschijnlijk al te laag voor een goed effect. Bovendien werkt het niet bij rugweeën. Ik moest ook ontzettend nodig plassen, en met een ruggeprik leegt iemand anders je blaas. Maar hoe vaak ze hem leegde, de drang bleef.

Ik denk dat het rond half 5 was dat ik niet alleen meer moest plassen, maar ervan overtuigd raakte dat wat ik voelde een persdrang was. Ik bleef maar op de knop voor assistentie duwen, maar de overdracht van de verpleging was net bezig waardoor het heel lang leek te duren voordat er iemand kwam. Toen ze er eenmaal waren kreeg ik te horen dat het eigenlijk nog geen persdrang kon zijn. Ik had kort geleden nog maar 4cm, zo snel gaat dat niet. Ik moest nog even geduld hebben. Om 5 uur zou de nieuwe gynaecoloog als eerste langs mij gaan en mijn ontsluiting weer meten.

Ik weet niet precies hoe vaak ik daarna nog op de knop heb gedrukt en of ik nog aardig was. Maar mijn man begon ondertussen ook te pushen en toen er opnieuw (een andere) verpleegkundige kwam had deze aan één blik genoeg. Ik heb achteraf begrepen dat zij tegen haar collega zei "Waar is de gynaecoloog, en waarom is deze kamer nog niet omgebouwd?! Deze mevrouw is aan het bevallen!"

De nieuwe gynaecoloog kwam binnen en checkte gelijk mijn ontsluiting. "U bent in nog geen 2 uur van 4 naar 10 centimeter gegaan, u heeft persweeën"! Ja, dat idee had ik al...

"De baby zit nog wel wat hoog, ik stel voor dat u de drang niet meer weg gaat puffen. Maar spaar ook nog wat kracht, want ik kan niet garanderen dat het vanaf dit moment binnen een uur gedaan is..."

Ik was inmiddels gewisseld van positie naar hangend over de bedrand. Dit voelde makkelijker. Ik verloor al snel elk idee van de wereld om mij heen. Voor mij was er alleen mijn man en de gynaecoloog, van wie ik beide de aanwijzingen blind opvolgde. Overigens vond ik dit moment véél minder erg dan het wegpuffen van de drang. Maar door de ruggeprik gingen helaas mijn benen slapen, dus ik moest weer terug naar mijn rug. Op dat moment (om half zes) krijg ik dan de "go" om te gaan persen. Ik denk dat ik goed en wel 3x alles heb mogen geven als ik zorg zie op het gezicht van mijn man en hoor in de stem van de gynaecoloog. Achteraf begreep ik dat haar hartslag met elke pers lager werd.

"Ze heeft het niet meer zo naar haar zin, dus ik ga nu een knip zetten om haar te helpen"