Snap
  • Bevallingsverhalen
  • zwangerschap
  • #momlife
  • #bevalling

“Volgende week word jij vader.”

Onze zwangerschap en de bevalling.

Zwangerschap

De eerste zeven weken van mijn zwangerschap ben ik goed doorgekomen. Ik was bij de huisarts en had met hem voor het trouwen de afspraak dat ik niet eerder terug mocht komen dan ik zwanger was. Nou, het was zo ver en dit ging ik hem daarom ook vertellen. Hij gaf aan dat als ik nu niet misselijk was, ik dit ook niet meer zou worden. Dat heb ik geweten.. Ik ben tot de 26e of 28e week van mijn zwangerschap erg misselijk geweest en heb hier zelfs medicatie voor moeten gebruiken omdat ik weinig binnen hield en mijn eetlust volledig weg was. De medicatie hielp en daardoor kon ik ook weer fijner werken. In week 15 kozen wij ervoor om een pretecho te laten maken. Deze stond gepland na een weekendje weg met mijn familie. Voor het weekend weg hadden wij onze ‘gewone’ controle. Stiekem heeft de verloskundige toen al even gekeken naar het geslacht. Wij moesten hierdoor het weekendje weg ons goed stil houden en we hebben hier veel lol aan beleefd. Tijdens het etentje kwam er iemand binnen met blauwe en witte ballonnen. We grapten dat deze voor ons waren. Maandags hadden we ‘s avonds de echo staan en daarna waren onze vrienden en familie welkom bij ons thuis voor de bekendmaking. We ontpopten een paar confetticanonnen en konden vol trots vertellen dat wij een meisje kregen!

Ziekenhuiscontroles

Vanaf week zestien stond ik onder controle bij de gynaecoloog in het ziekenhuis vanwege mijn nierproblematiek. Ik had meer kans op een zwangerschapsvergiftiging en moest daarom wat extra echo’s. Bij de echo’s werd wel eens aangegeven dat Norah korte beentjes zou hebben en uiteindelijk zat zij kwa groei weer op de gemiddelde lijn. In week 36 had ik een verhoogde bloeddruk en hiervoor kreeg ik medicatie.

In week 37,5 had ik een afspraak staan bij de gynaecoloog waarbij hij vertelde dat mijn nierwaarden goed waren, mijn bloeddruk stabiel (met medicatie) en ik nog geen zwangerschapsvergiftiging had. Er kwam daarna wel een grote ‘maar’.. Hij wilde mij inleiden tussen de 38e en 39e week. Dit was volgende week al! Ik schrok ervan en ook mijn vader die mee was had dit niet verwacht. We maakten een afspraak voor één dag voordat ik 38weken was, dan zouden zij bepalen wanneer ik ingeleid zou worden. Met dit nieuws moest ik Tim opbellen. Ik zei: ‘volgende week ben je vader!’ Hij begreep er niets van en was in shock. We hadden dubbele gevoelens: aan de ene kant was het fijn dat we niet in onzekerheid hoefden te wachten tot zij zich meldde en mijn kans op zwangerschapsvergiftiging groter werd, aan de andere kant wilden we graag dat het uit zich zelf zou gebeuren. Voor een controlfreak als ik was een geplande bevalling wel prettig.

Bevalling

Op dinsdagavond 18.06.2019 mochten wij ons rond 20.00uur melden in het ziekenhuis. Er zou dan gekeken worden of ik al ontsluiting had en hoe ze mijn bevalling zouden inleiden. De ctg zag er goed uit en ze keken naar mijn ontsluiting. Nog steeds 1cm. Dat werd dus inleiden met een ballon. De ballon werd geplaatst en wij konden een rustige nacht in gaan. Tim mocht blijven slapen wat ik zelf heel prettig vond. Rond 4.30uur viel de ballon eruit en dit zou kunnen beteken dat ik genoeg ontsluiting had om de weeën op te wekken. Bij de controle rond 7.30uur bleek dit ook zo te zijn en mijn vliezen wilden zij doorbreken. Dit bleek al te zijn gebeurt zonder dat wij dit door hebben gehad. Het was dus onduidelijk wanneer mijn vliezen waren gebroken. Maar mijn weeën konden beginnen, de opwekkers werden toegediend en de pijn begon vrijwel direct. Het duurde even voor ik mijn ritme hierin gevonden had maar uiteindelijk zat ik in mijn eigen wereld en kon ik ze goed weg puffen. Wel moest ik hierbij Tims hand en de rand van het bed fijn knijpen..

Rond 9.30uur kwamen de weeën erg snel en had ik weinig pauzes. Ik moest toen onder de douche vandaan en op bed gaan liggen. Bij de controle bleek ik al vijf centimeter te hebben en dit gaf mij een gevoel van opluchting en kracht om door te gaan. De weeën opwekkers werden gestopt omdat mijn lichaam het zelf verder deed. Dit gaf weer meer rust tussen de weeën en we spraken af wanneer we de fotograaf lieten komen. Mijn vriendin zou de bevalling fotograferen en we hadden haar geappt dat ze wel rond 1uur half2 mocht komen zodat ze nog even rustig het licht kon testen en even foto’s vooraf kon maken. Zoals gewoonlijk was zij mooi op tijd en dit keer was dat maar goed ook. Zij kwam binnen en de weeën werden heftiger. Na een aantal minuten kreeg ik heftige persdrang en bleek ik op 9centimeter te zitten. Bijna tijd om te persen. Om iets over één uur mocht ik persen en ik kreeg flinke oerkracht. Negentien minuten later werd Norah geboren en waren wij dol gelukkig.

Hoe het daarna ging, lees je in mijn eerste blog. 

Snap